Στο κείμενο αυτό θα γίνει μια αναδρομή στη φετινή ομάδα νέων η οποία αναδείχθηκε με εμφατικό τρόπο πρωταθλήτρια στο αντίστοιχο πρωτάθλημα. Τερμάτισε με 71 βαθμούς ,17 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο , 87 γκολ στο σύνολο (2.9 ανά παιχνίδι), 22 νίκες, 5 ισοπαλίες και 3 ήττες και κυρίως εξαιρετικές εμφανίσεις σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια που είδαμε.
Το να φτάνει μια κατεξοχήν οπαδική εφημερίδα όπως ο Πρωταθλητής να έχει ως πρωτοσέλιδο την ομάδα νέων του Ολυμπιακού με σύνθημα «Εμείς είμαστε το μέλλον» είναι όπως και να το κάνουμε ένα άλμα προς τα μπροστά. Συνήθως αυτά τα έντυπα ζουν και αναπνέουν τάζοντας στον κόσμο του Ολυμπιακού μάγους από τον Αμαζόνιο, σαμάνους από την Ασία, γαζέλες της Αφρικανικής στέπας και κάθε λογής παραδείσια και εξωτικά πουλιά. Μη ξεχνάμε ότι έχει σαν πελατεία κόσμο που στην πλειοψηφία του ακόμη πιστεύει στο δόγμα ότι ο Ολυμπιακός «δεν μπορεί να περιμένει» . Εννοώντας να περιμένει την ανάδειξη παικτών. Πρέπει όλα να τα βρίσκει και να τ’ αγοράζει έτοιμα. Με τι λεφτά; Με αυτά που η μεγαλομανία μας βλέπει αστείρευτα στην τσέπη του προέδρου η οποία όλο και περισσότερο αποδεικνύεται λιγότερο γεμάτη από ότι θέλουμε να πιστεύουμε. Αλλωστε και στο δικό μας φόρουμ το θέμα των ακαδημιών και της ομάδας νέων έχει περίπου το 1/20 των μηνυμάτων που έχει το θέμα των μεταγραφών, ενδεικτικό και αυτό του τι πραγματικά ενδιαφέρει την πλειοψηφία του κόσμου.
Πέρα από το πρωτάθλημα η ομάδα νέων από το καλοκαίρι έχει συμμετάσχει σε αρκετά διεθνή τουρνουά με πολύ καλά αποτελέσματα και έχοντας αποσπάσει κολακευτικά σχόλια από τους αντιπάλους. Οι εποχές που δεχόμασταν 9 και 10 γκολ από τα πιτσιρίκια του Αγιαξ και της Ρεάλ έχουν μάλλον περάσει και η ουσιαστική δουλειά που γίνεται τα τελευταία χρόνια δείχνει να πιάνει τόπο.
Ο Αλεξανδρής και η αγωνιστική εικόνα της ομάδας
Ο Αλεξανδρής που ανέλαβε το καλοκαίρι σαν προπονητής έχει μεγάλο μερίδιο στην φετινή επιτυχία αλλά οφείλουμε και κάποια καλά λόγια στο επί 2 χρόνια προπονητή της ομάδας τον Χριστόπουλο που αν και μας ακούγεται άγνωστος είναι αρκετά γνωστός και επιτυχημένος στο χώρο των ακαδημιών. Αυτός δούλεψε πρώτος με τα παιδιά τα οποία ήρθαν σε μικρή ηλικία στον Ολυμπιακό, κάποια μάλιστα για πρώτη φορά μακριά από το σπίτι τους.
Ο Αλεξανδρής, με το όνομά του και την αύρα του τέως μεγάλου ποδοσφαιριστή αυτής της ομάδας, απελευθέρωσε πλήρως το ταλέντο των παιδιών, μετατρέποντας τους από ατομικά ταλέντα σε μια ομάδα πρωταθλητών που αντιμετώπιζε τα παιχνίδια με πραγματική αίσθηση ανωτερότητας. Περισσότερα μπράβο όμως αξίζει ο Αλεξανδρής όχι τόσο για το τι πέτυχε η φετινή ομάδα αλλά για το πώς.
Ο Ολυμπιακός σε όλα τα παιχνίδια του έπαιξε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας παίζοντας ένα 4-3-3 ή 4-5-1 με τον Φετφατζίδη σε ρόλο δεκαριού πίσω από το φορ (Σκούρτης στο α΄ γύρο, Βάντερσον στον β΄ , με Νικλητσιώτη (Πανουελ), Σοϊλέδη στις πτέρυγες, δυο αμυντικά χαφ (Κατσικογιάννη στον α΄ γύρο και μετά Σταμόγιαννο, Κοτσαρίδη) και τα ακραία μπακ Κρητικό (Αποστολόπουλο) από δεξιά , Βαλεριάνο από αριστερά να παίζουν ουσιαστικά σαν εξτρεμ. Υπήρχαν όμως κατά τη διάρκεια της χρονιάς αρκετές αλλαγές σε ρόλους με τον Φετφατζίδη να παίζει από δεξιά με ανάποδο πόδι, το Σοϊλέδη να συγκλίνει πιο πολύ προς το κέντρο κ.α.. Παίξαμε ποδόσφαιρο κατοχής, με πολύ κυκλοφορία της μπάλας και εναλλαγές θέσεων στην επίθεση και την άμυνα ψηλά. Το τελευταίο μπορεί να οδήγησε σε κάποια μάλλον κοροϊδίστικα γκολ ήταν όμως μια καλή εκπαίδευση για τους πιτσιρικάδες. Καλύτερη σίγουρα από το καθαρά αμυντικογενές ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που έπαιξαν οι περισσότερες ομάδες εναντίον μας και τοοποίο ελάχιστα βοηθά στην ανάδειξη του ταλέντου των παικτών.
Αν και οι παραλληλισμοί της ομάδας των νέων και του αντίστοιχου πρωταθλήματος με την αντρική ομάδα και την SuperLeague δεν είναι εντελώς έγκυροι, κυρίως λόγω της διαφοράς στο ρυθμό των παιχνιδιών, αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτή η ομάδα τα 2 προηγούμενα χρόνια τερμάτισε στη μέση της βαθμολογίας. Οπότε αυτό που λέγεται καμιά φορά σαν κλισέ για την πρώτη ομάδα ότι ίσως πρέπει να «χαθούν» κάποια χρόνια για να φτιαχτεί μια καινούρια ομάδα με σταθερή βάση και διάρκεια μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα την οποία βέβαια σπανίως διοικούντες και κόσμος του Ολυμπιακού θέλουν(με) να την αντικρίσουν(με).
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να πούμε ένα μπράβο στο τηλεοπτικό κανάλι Sport TV που επανέλαβε φέτος τις μεταδόσεις των παιχνιδιών των πιτσιρικάδων. Η ώθηση που δίνεται από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις είναι πολύ μεγάλη και για τα παιδιά και για το πρωτάθλημα νέων. Ελπίζουμε να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια και γιατί όχι να επεκταθεί και με εικόνα από τα εκτός έδρας παιχνίδια.
Μικρή ιστορική αναδρομή
Παρόλο που φέτος τα περισσότερα συγχαρητήρια πάνε στον Αλεξανδρή πρέπει να σημειώσουμε ότι την αλλαγή της ρότας στις ακαδημίες την έφερε ένας ξένος με την ομάδα που δεν είναι πια στον Ολυμπιακό. Αυτός είναι ο Βέλγος Βερμιούλεν, η σχέση του οποίου με τον όχι και ιδιαίτερα πετυχημένο Σόλιντ μας οδήγησε στην αρχή σε βιαστικά συμπεράσματα για τις δυνατότητές του. Ο άγνωστος αυτός Βέλγος όταν προσλήφθηκε δεν ξεκίνησε τη δουλειά του φέρνοντας «λαβράκια» από κάθε μέρος του πλανήτη για να μας δείξει ότι κόβει το μάτι του και να δικαιολογήσει τον μισθό του. Εκανε κάτι πολύ πιο βαρετό και μάλλον άγνωστο για τα περισσότερα στελέχη των ποδοσφαιρικών ομάδων. Σχεδίασε.
Πριν πούμε για το σχέδιο του Βερμιούλεν ας πούμε μια παλιά ιστορία περισσότερο για τα νεότερα παιδιά που έχουν ζήσει μόνο την εποχή του χοντρού πορτοφολιού του προέδρου που μας καλόμαθε στις αγορές παικτών και τώρα πάει να μας ξεμάθει από αυτές. Την εποχή των πέτρινων χρόνων όταν ο Μπλαχίν ήταν προπονητής μιας από τις πιο αδικημένες ομάδες στην ιστορία του Ολυμπιακού και όταν δεν υπήρχαν επίσημα ακαδημίες, ο Ουκρανός σ’ ένα παιχνίδι στο Καραϊσκάκη είχε βάλει ν’ αγωνιστεί ένας νεαρός παίκτης ο Βαγγέλης Κρύος από τους ερασιτέχνες της ομάδας. Ο νεαρός έκανε μια πολύ ελπιδοφόρα εμφάνιση, σκόραρε με ωραίο σουτ έξω από την περιοχή και στη συνέχεια χάθηκε. Είχε πει τότε ο προπονητής ότι «αν είχαμε σχολή θα μπορούσαμε να βγάλουμε κι άλλους παίκτες». Ολοι τότε αγνόησαν την παρατήρηση-παραίνεση, ίσως και να μην κατάλαβαν καθόλου τι εννοούσε ο Μπλαχίν, και χρειάστηκαν περίπου 20 χρόνια ώστε να εμφανιστεί ένας Βέλγος και να εξηγήσει στη διοίκηση με χαρτί και καλαμάρι τι θα πει σχολή και πως δημιουργείται.
Ο Βερμιούλεν λοιπόν παρουσίασε ένα τεχνικό σχέδιο στη διοίκηση για τον πως πρέπει να λειτουργήσει το όλο σύστημα με βασικό άξονα τη δημιουργία πλήθους ακαδημιών σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο (ακαδημίες υπάρχουν και σε Κύπρο, Αλβανία κτλ). Οι ακαδημίες και οι τοπικοί προπονητές θα πρέπει να λειτουργούν όχι μόνο ως σχολεία ποδοσφαίρου αλλά και ως τα μάτια μας σε όλη την Ελλάδα για ταλέντα ώστε να τα παίρνουμε έγκαιρα και πριν προλάβουν άλλοι.
Αυτό το σύστημα δίνει τη δυνατότητα συνεχούς τροφοδότησης της ομάδας νέων με ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ελλάδα ανεβάζοντας έτσι συνεχώς το επίπεδο της ομάδας. Αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι ότι φέτος στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος ο Σκούρτης, προερχόμενος από την ακαδημία της Αλβανίας, ήταν ο βασικός άξονας της κυριαρχίας μας σκοράροντας κατά βούληση.
Δυστυχώς όμως για λόγους εντελώς ακατανόητους οι οποίοι μάλλον οφείλονται στην χαρακτηριστική ανοργανωσιά της ομάδας δεν υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο Σκούρτης δοκιμάζει πλέον την τύχη του στην Λάτσιο (αν και οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι θέλει να επιστρέψει) αλλά ευτυχώς οι υπόλοιποι από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας νέων έχουν υπογράψει συμβόλαια.
Προβλήματα και προοπτικές
Όπως δείχνει η ιστορία του Σκούρτη από τη στιγμή που είμαστε στον Ολυμπιακό θα ήταν έκπληξη αν ήταν όλα ρόδινα. O Πρωταθλητής συχνά πυκνά δημοσιεύει άρθρα-καρφιά για κόντρες διαφόρων στελεχών των ακαδημιών στα οποία δυστυχώς πρωταγωνιστεί παλαιός, συμπαθέστατος, μαχητικός αλλά μάλλον τεχνικά ανεπαρκής ποδοσφαιριστής. Κορυφαίος «Ολυμπιακός» δημοσιογράφος είχε κάνει πέρσι ρεκόρ γραφικότητας κατηγορώντας τον Βερμιούλεν ότι είναι πολύ θεωρητικός χωρίς βέβαια να μπει στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνει αυτό. Αν σημαίνει κάτι βέβαια. Κατηγορήθηκε επίσης ότι ξόδευε πολλά λεφτά για τις ακαδημίες. Γράφτηκαν επίσης πράγματα για συρρίκνωση των ακαδημιών, απώλειες παικτών από αυτές και άλλα.
Ας ελπίσουμε όλα αυτά να ανήκουν στη σφαίρα του κουτσομπολιού και της γελοιότητας στην οποία συχνά περιδιαβαίνουν τα οπαδικά φύλλα. Όταν το αναγνωρισμένο μοντέλο Ντάτολο μας κόστισε περίπου 100 χιλιάδες Ευρώ το παιχνίδι για μηδέν γκολ, μηδέν ασίστ, πέντε-έξι σβούρες στο κέντρο του γηπέδου και μερικές σέξι φωτογραφίες σε αμφιβόλου αρρενωπότητας περιοδικά, με ένα μόνο μέρος αυτών των χρημάτων μπορούμε κάθε χρόνο να έχουμε τους καλύτερους νέους παίκτες στην ομάδα μας. Ο πρόεδρος κατά καιρούς έχει κάνει διάφορα λάθη. Αριθμητική όμως σίγουρα ξέρει. Περιμένουμε λοιπόν αυτή η ωραία προσπάθεια που φέτος είδαμε την κορύφωση της να συνεχιστεί και ν’ ανθίσει.
Πέρα όμως από την ομορφιά του εγχειρήματος να αναδεικνύονται νέοι παίκτες και την μετατροπή του Ολυμπιακού σε σημείο αναφοράς όσον αφορά τη δουλειά στις ακαδημίες υπάρχει κι ένας άλλος λόγος ιδιαίτερα πρακτικός. Πλέον τα χρήματα στο ποδόσφαιρο και δη το Ελληνικό θα μειώνονται. Οι πολίτες βιώνουν μια πραγματική και σοβαρότατη οικονομική δυσπραγία και δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι ενώ βλέπουν μισθούς και συντάξεις των 1000 ευρώ να μειώνονται, να παρακολουθούν στο ποδόσφαιρο χορό εκατομμυρίων και μάλιστα με κρατική χρηματοδότηση για κάθε είδους γυρολόγους.
Ακόμη και στον υποτιθέμενα ισχυρό Ολυμπιακό του Κόκκαλη διαβάσαμε φέτος διθυράμβους στο φιλικό Τύπο τις δύο φορές που πληρώθηκαν οι παίκτες. Εύκολα μπορεί κάποιος να διαβάσει πίσω από τις γραμμές. Οι εποχές του πρόεδρου που μάτωνε την τσέπη του για την ομάδα έχουν περάσει. Το κρατικό χρήμα είτε άμεσο (ΟΠΑΠ, ΕΡΤ) , είτε έμμεσο (κρατικές προμήθειες) στερεύει και η ίδια η κοινωνία πιστεύει ότι πρέπει να διοχετευθεί αλλού. Η δημιουργία ποδοσφαιρικού πλούτου με την ανάδειξη, αξιοποίηση για την πρώτη ομάδα και μεταπώληση παικτών είναι σχεδόν μονόδρομος αν δεν θέλουμε η ομάδα να βρεθεί αργά η γρήγορα σε χειρότερη δίνη από αυτή που βρέθηκε με τον Κοσκωτά.
Νέοι και πρώτη ομάδα
Το μεγάλο στοίχημα από εδώ και πέρα είναι και το πιο δύσκολο να κερδηθεί. Πώς κάποια από αυτά τα παιδιά θα περάσουν το κατώφλι της πρώτης ομάδας. Εδώ μπαίνουμε πλέον σε άγνωστη περιοχή για την ομάδα μας η οποία πέρα από τα προβλήματα οργάνωσης έχει να αντιμετωπίσει και την παράλογη ανυπομονησία της εξέδρας. Για τον συμπαθή Μπόρχα χρειάστηκαν 30 συμμετοχές για να πειστούμε ότι όντως τον χτυπά η μπάλα και δεν την χτυπά αυτός. Με τους νέους παίκτες της ομάδας οι οποίοι δεν κουβαλάνε πεταμένα εκατομμύρια στην πλάτη τους, το αν κάνουν ή δεν κάνουν το βλέπουν οι «ειδικοί» στην πρώτη συμμετοχή τους.
Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια είχαμε στην πρώτη ομάδα από την ομάδα νέων δύο τερματοφύλακες, από τους οποίους ο ένας εξαφανίστηκε, και τον Μενδρινό. Αν το παρατραβήξουμε είχαμε και τον Καστίγιο αλλά αυτός ήρθε με αρκετά ακριβή, για την ηλικία του, μεταγραφή. Ο Μενδρινός, αν και κατάφερε να πάρει κάποιες συμμετοχές πριν φύγει, ίσως μπορούσε να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Αυτή τη στιγμή πάντως με την εικόνα που έχει η μεσαία γραμμή της ομάδας σίγουρα δεν θα περίσσευε.
Μέγιστο πρόβλημα σε αυτό το σημείο είναι οι συνεχείς αλλαγές προπονητών οι οποίες τρελαίνουν ακόμα και τους πιο έμπειρους παίκτες της ομάδας πόσο μάλλον τους πιτσιρικάδες που προορίζονται για άνοδο στην πρώτη ομάδα. Οι κινήσεις προώθησης που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι αποσπασματικές, εξαρτώνται μόνο από τις διαθέσεις του εκάστοτε προπονητή και γίνονται κατά κανόνα από ανάγκη και όχι βάσει κάποιου σχεδίου που πρέπει να περιλαμβάνει και την κατάλληλη σωματική και ψυχολογική προετοιμασία των νέων παιδιών για μια τέτοια άνοδο.
Παράδειγμα προς αποφυγήν είναι η πρόσφατη και πρόσκαιρη -ευτυχώς- άνοδος παίκτη στην α΄ ομάδα, η οποία ίσως να μην είναι άσχετη με το γεγονός ότι το Ρέντη δείχνει εσχάτως μια εικόνα διάλυσης. Μιλάμε για την επιλογή του 16χρονου Βάντερσον μπροστά από σαφέστατα καλύτερους παίκτες, με λιγότερο εξωτικό όμως όνομα, η οποία πέρα από την προφανή αναξιοκρατία και την εικόνα χαβαλέ που βγάζει δείχνει και μια προδιάθεση δημιουργίας μιας μελλοντικής Καστιγιάδας. Με το που έγινε αυτή η άνοδος αμέσως διαβάσαμε στο φιλικό Tύπο υπερβολές για τον παίκτη ενώ κάποιος «δημοσιογράφος» μπήκε στο παρασύνθημα γράφοντας ότι πρέπει να δοθεί ένα σεβαστό ποσό σε αυτόν που τον έφερε. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ο προπονητής επέλεξε να τον προωθήσει ή του επιβλήθηκε από κάποιο (παρα)διοικητικό κύκλωμα, τελικά επικράτησε η λογική και ο παίκτης επέστρεψε τάχιστα στην ομάδα νέων όπου πρέπει να παίξει τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμη. Παρόλα αυτά το ΦΩΣ συνεχίζει την ακατανόητη αβάντα για τον παίκτη η οποία προσβάλει και μειώνει τους πολύ καλύτερούς του παίκτες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην ομάδα νέων. Αν κάτι πρέπει να περιφρουρηθεί πάση θυσία σε αυτή την προσπάθεια είναι η αξιοκρατία ακόμη και με κίνδυνο να χαθεί ο «νέος Καστίγιο». Το ΦΩΣ βέβαια δεν ενδιαφέρεται για τους νέους και την αξιοκρατία αλλά για το πώς θα πουλήσει φούμαρα. Η ομάδα όμως οφείλει να ενδιαφέρεται.
Ας αφήσουμε όμως αυτή την ειδική κάπως περίπτωση και ας πάρουμε τον Κατσικογιάννη σαν παράδειγμα ώστε να εξηγήσουμε τις παλινωδίες στο θέμα της προώθησης των παικτών και πώς συνδέονται με το γνωστό προπονητικό χάος. Ο Λεμονής ήταν ο πρώτος που τον ανέβασε στην α ΄ ομάδα δίνοντας του κάποιες ευκαιρίες σε ρόλο σαν του Πατσατζόγλου ή του Λεντέσμα με ομολογουμένως θετικά αποτελέσματα. Η ομάδα του Λεμονή όμως έπαιζε με ένα σχετικά γεμάτο με παίκτες κέντρο και με τις γραμμές κοντά. Τακτική που εύκολα κάλυπτε τις όποιες αδυναμίες του παίκτη. Ο Βαλβέρδε που ακολούθησε είχε όραμα πολύ μικρότερου ορίζοντα από του Λεμονή για ν’ ασχοληθεί με νέους παίκτες. Επίσης ζητούσε ένα ποδόσφαιρο εντατικού ρυθμού που σχεδόν κανείς Ελληνας παίκτης δεν μπορεί να παίξει. Αναπόφευκτα του πρότεινε να πάει δανεικός για να παίζει. Άρον άρον πήγε στον Λεβαδειακό (αλήθεια με ποια κριτήρια επιλέγονται οι ομάδες που δανείζουμε τους παίκτες;) στον οποίο δεν έπαιξε κιόλας. Ακολουθεί ο Κετσπάγια που δεν έδειξε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι αυτόν και μάλλον ήθελε να προωθήσει τον Κ. Παπαδόπουλο σαν αμυντικό χαφ οπότε ο παίκτης βρέθηκε πίσω στην ομάδα νέων. Τέλος ο Ζίκο που δείχνει να τον πιστεύει, τον βάζει σε κάποια παιχνίδια αλλά με την λαίλαπα των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων και με αποκορύφωμα την χρησιμοποίηση του με την ΑΕΚ σε ένα ρόλο που τον εξέθεσε παρά τον βοήθησε, ο παίκτης κατάφερε (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να βρεθεί τελευταία στιγμή δανεικός στον ΟΦΗ.
Και η συνέχεια; Κανείς δεν ξέρει. Ο παίκτης πάντως άχρηστος δεν μπορεί να είναι όχι επειδή το λέμε εμείς αλλά επειδή είναι ήδη διεθνής με τις μικρές Εθνικές και δύο διαφορετικής φιλοσοφίας προπονητές στον Ολυμπιακό (Λεμονής και Ζίκο) τον θεωρούσαν ικανή εναλλακτική λύση. Όμως, η αδιόρθωτη κερκίδα ζητά μαύρους πάνθηρες για αμυντικά χαφ και κάποιοι θέλουν αντικαταστάτη του Στολτίδη εδώ και τώρα. Ξεχνούν όμως ότι ο Ιέρο ήρθε 28χρονών στην ομάδα και έπαιξε την καλύτερή του μπάλα στα 30 του. Όλα πλέον εξαρτώνται από το νέο προπονητή, ο οποίος αν δεν είναι Ελληνας, δεν θα μπορεί να κρίνει έναν παίκτη για τον οποίο δεν έχει εικόνα. Με λίγα λόγια, η καριέρα του στον Ολυμπιακό οφείλεται πια καθαρά στην τύχη. Φαίνεται γελοίο αλλά είναι πιο πιθανό να παίξει σε άλλη ομάδα, να διακριθεί και μετά από 5 χρόνια να έρθει ως μεταγραφή στον Ολυμπιακό, παρά να έχει ο Ολυμπιακός την υπομονή και επιμονή να αναδείξει έναν παίκτη. Είναι άλλωστε πολύ πιθανό ο νεαρός να παίξει την καλύτερή του μπάλα στα 28 του χρόνια γιατί η θέση που αγωνίζεται απαιτεί ωριμότητα και εμπειρία και αυτή μόνο με τα χρόνια έρχεται.
Σχετικά παραδείγματα μπορούμε να βρούμε κι άλλα. Ο Φετφατζίδης, μέχρι πέρσι αλλαγή στην ομάδα νέων, γίνεται ξαφνικά το Νο1 πουλέν του Ζίκο ο οποίος είτε επειδή δεν ενοχλείται από το χαμηλό κέντρο βάρους του παίκτη είτε επειδή δεν καταλαβαίνει τα κακής ποιότητας καλαμπούρια για το ύψος του, τον προωθεί αναγνωρίζοντας την πραγματικά εξαιρετική τεχνική του. Εδώ όμως ο προπονητής μάλλον το παρακάνει. Ο πιτσιρικάς καταλήγει να παίξει με την πρώτη ομάδα σε 3 παιχνίδια μέσα σε μια εβδομάδα, κάτι το οποίο ήταν παντελώς απροετοίμαστος να αντέξει. Στο τελευταίο 30λεπτο του 3ου παιχνιδιού κοινώς τα έφτυσε. Αντί όμως να εξηγήσουμε το προφανές ψιθυρίζεται η κατηγορία ότι δεν γύριζε να μαρκάρει αλλά προσπαθούσε να κάνει μόνο ντρίμπλες. Το αν άντεχε να κάνει κάτι άλλο κανείς «ειδικός» δεν μπήκε στο κόπο να το εξετάσει.
Κερασάκι στην τούρτα του παραλογισμού είναι ένας παίκτης που δεν είναι μέλος της ομάδας νέων αν και είναι στον Ολυμπιακό από 15 χρονών. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος μετά από 3 χρόνια στην πρώτη ομάδα δεν θεωρείται καλά-καλά εναλλακτική για το κέντρο της άμυνας ενώ για άγνωστους λόγους ποτέ δεν θεωρήθηκε μέλος της ομάδας νέων ώστε να πάρει κάποια παιχνίδια. Η αποθέωση του παραλογισμού όμως είναι ότι ο ίδιος αρνείται να συμμετάσχει σε αυτά ενώ αγωνίζεται στις αντίστοιχες Εθνικές νέων όπου αντιμετωπίζει παίκτες της ηλικίας του και όπου αρκετοί συμπαίκτες του είναι από την ομάδα νέων του Ολυμπιακού. Και η αποθέωση της αποθέωσης; Η ομάδα αποδέχεται την άρνησή του.
Η πρόταση για την επόμενη μέρα
Με όλα τα καλά και τα κακά η ουσία είναι ότι στις ακαδημίες σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε ένα τεχνικό πλάνο για τη δημιουργία μιας αξιόλογης ομάδας νέων παικτών. Παρά τις όποιες παλινωδίες, αλλαγές προσώπων, ακόμη και απώλειες αξιόλογων ταλέντων στη διαδρομή, η υλοποίηση του σχεδίου έγινε πράξη. Τώρα όμως η απουσία ενός γενικότερου τεχνικού πλάνου της ομάδας, η οποία ταλανίζεται από τις αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών με διαφορετικές φιλοσοφίες ο καθένας και με μια διοίκηση που την μια ζητά υπέρβαση στην Ευρώπη, την άλλη πρωτάθλημα και την παρ-άλλη είσοδο στους ομίλους, είναι πιθανόν να οδηγήσει σε εξαφάνιση μια πλειάδα πολύ αξιόλογων ταλέντων.
Η άποψη του γράφοντος είναι ότι ο μόνος τρόπος να προωθηθούν πραγματικά οι νέοι από εδώ και πέρα είναι η διοίκηση να επιβάλει στον επόμενο προπονητή να έχει τουλάχιστον 8 παίκτες (πάνω κάτω το νούμερο μην σοκάρεστε) από τη σημερινή ομάδα νέων στην 25αδα παικτών. Μετά τον πρώτο χρόνο ας στείλει τους μισούς αν θέλει, κι ας ανεβάσει άλλους ώστε κάθε φορά να κρατά αυτούς που του κάνουν. Αλλά το 30% των παικτών με τους οποίους θα δουλεύει κάθε χρονιά θα είναι «απόφοιτοι» της ακαδημίας. Με αυτό τον τρόπο μετά από 2-3 χρόνια και θα έχει γίνει μια αυστηρή διαδικασία επιλογής και αυτός θα δουλεύει με το υλικό που θέλει. Επίσης το επίπεδο θα ανεβαίνει συνεχώς γιατί η ομάδα νέων θα προσελκύει πολύ πιο εύκολα τα καλύτερα ταλέντα από όλη την Ελλάδα αφού τα παιδιά θα βλέπουν ότι υπάρχει πραγματική προοπτική για αυτά και μάλιστα στην μεγαλύτερη ομάδα της χώρας.
Επιβάλλεται επίσης να σταματήσουμε να γελιόμαστε. Με τα οικονομικά δεδομένα που επικρατούν εσχάτως ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να συντηρεί περισσότερους από 17 παίκτες πρώτης (που λέει ο λόγος δηλαδή) γραμμής, ελεύθερους ή μεταγραφές. Εκτός αν μαζέψουμε κι εμείς αυτό το συρφετό Λατινο-Αφρικάνων με τον οποίο γεμίζουν ομάδες τύπου Πανθρακικού, Καβάλας, Λεβαδειακού και που θυμίζει περισσότερο πλήρωμα μεσαιωνικής γαλέρας παρά ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Τις υπόλοιπες θέσεις τις γεμίζουν κάποιοι οι οποίοι και καλύτεροι να είναι από τους νέους έχουν δυσανάλογη προσφορά σε σχέση με τα συμβόλαιά τους. Προσφορά που την λαμβάνουμε ως ομάδα μόνο από αυτούς που είναι υγιείς γιατί εσχάτως καταρρίπτουμε ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ με το να φέρνουμε παίκτες που αργά ή γρήγορα διαπιστώνουμε (εκτός αν το ξέραμε από την αρχή) ότι πάσχουν από κάθε είδους σοβαρά προβλήματα υγείας. Οπότε όσο καλύτεροι κι αν είναι από τους μικρούς δεν τους βλέπουμε στο γήπεδο όσο θα έπρεπε με βάση τις ανάγκες μας και τις αμοιβές τους.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν χρειαζόμαστε βασικούς παίκτες υψηλού επιπέδου Ελληνες ή ξένους που θα είναι ο κορμός της ομάδας. Αντιθέτως είναι απαραίτητο να έρθουν έμπειροι παίκτες ποιότητας αντί για νεαρούς-στοιχήματα και «λαβράκια» που πρώτη φορά πατούν το πόδι τους στην Ευρώπη και κουβαλούν κάθε είδους προβλήματα προσαρμογής, πολλά από τα οποία είναι –κακά τα ψέματα- αναμενόμενα. Οι νέοι παίκτες από τις ακαδημίες θα πρέπει να πλαισιώνουν τους πιο έμπειρους και να βοηθιούνται από αυτούς σε επιλεγμένα παιχνίδια. Όχι με την τακτική γιούργια «βάλε όλους τους μικρούς μέσα ρε μεγάλε» και σε πειραματικά σχήματα που πιο πιθανό είναι να τους εκθέσουν παρά να τους βοηθήσουν. Με κίνδυνο ο παραλληλισμός με την Μπαρτσελόνα να χαρακτηριστεί γραφικός ας πούμε ότι ο Πέδρο με τον Κρκιτς θα ήταν ένα πολύ light επιθετικό δίδυμο για αγώνα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ αν δεν είχαν δίπλα τους τον Μέσι και πιο πίσω τον Τσάβι. Σκοπός δεν πρέπει να είναι η διαπίστωση των αδυναμιών του νέου παίκτη (κοντός ο ένας, αδύναμος ο άλλος) οι οποίες είναι εμφανείς άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού. Σκοπός πρέπει να είναι να βοηθήσουμε την ανάδειξη και αξιοποίηση των θετικών στοιχείων των παικτών και την κάλυψη των αδυναμιών τους. Αδυναμίες βέβαια που θα πρέπει να δουλευτούν σε βάθος χρόνου με υπομονή και σύστημα και χωρίς γραφικές προσεγγίσεις του τύπου «να ψηλώσουμε 20χρονο παίκτη». Θα προτείναμε μάλιστα επειδή ίσως στο Ρέντη να μην τα ξέρουμε όλα να ζητήσουμε τεχνική βοήθεια από μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης με πολύ μεγαλύτερη τεχνογνωσία σε αντίστοιχα θέματα.
Επίλογος και μια ευχή
Κάπου εδώ ας κλείσουμε δίνοντας ακόμη μια φορά συγχαρητήρια στα παιδιά και ελπίζοντας το φετινό πρωτάθλημα να μην είναι το μοναδικό της καριέρας τους με την ερυθρόλευκη. Αλλά κι έτσι να είναι πρέπει να το χαρούν και να το θεωρούν ως την πολύ μεγάλη δική τους επιτυχία. Γιατί όποιος έχει κάνει έστω και λίγο αθλητισμό ακόμη και σε επίπεδο παιδιών μπορεί να καταλάβει ότι η χαρά και η περηφάνια που αισθάνονται οι πιο νέοι παίκτες δεν συγκρίνεται με όλα τα πριμ και τα φακελάκια του κόσμου.
Ας ελπίσουμε αυτή η προσπάθεια που ξεκίνησε ουσιαστικά πριν 3 χρόνια, όταν στο τιμόνι της ομάδας βρέθηκαν κάποιοι νέοι άνθρωποι με όραμα, να συνεχιστεί και ο Ολυμπιακός να μην είναι μόνο η μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας αλλά και η μεγαλύτερη σχολή ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Θα είναι το καλύτερο για όλους μας.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
