ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

(The story so far) written by: "To κόκκινο κοράκι"

Η περίοδος των μεταγραφών είναι η κατεξοχήν περίοδος που απευθύνεται στο θυμικό των φιλάθλων. Παικταράδες πάνε κι έρχονται, διοικήσεις ετοιμάζονται για την μεγάλη υπερβαση. Πόθοι και ελπίδες, πονηρά μυστικά και ανεκπλήρωτοι έρωτες σε ραδιόφωνα, πρωτοσέλιδα και sites, ενώ ο υδράργυρος σκαρφαλώνει και δεν υπάρχει αγωνιστική δραστηριότητα.
Στην Ελλάδα οι μεταγραφές γίνονται σε δύο περιόδους, την θερινή και του Ιανουαρίου, και οι μεταγραφικές συζητήσεις όλο τον χρόνο. Ειδικά για την ομάδα μας τον Ολυμπιακό, μετά το πρώτο αποτυχημένο αποτέλεσμα αρχίζουν οι μουρμούρες και η συζήτηση «κι αν είχαμε πάρει τον τάδε ή τον δείνα». Σε χρόνο ρεκόρ αρχίζουν και τα σενάρια, τα οποία όταν δεν βγαίνουν για να γεμίσει η σελίδα, βγαίνουν για να ηρεμίσει το εξαγριωμένο πλήθος. Η τρέχουσα μεταγραφική περίοδος έχει αρχίσει ήδη από τον Νοέμβριο, όταν οι υποσχέσεις, του τότε τεχνικού επιτελείου, και οι προσδοκίες, που γέννησαν οι μεταγραφές εκείνης της σαιζόν, που είχαν ολοκληρωθεί έξι μήνες πριν αρχίσει η μεταγραφική περίοδος, διαψεύσθηκαν ολοκληρωτικά στο Καραϊσκάκη εναντίον της Σαχτάρ.

Τότε το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα του Ολυμπιακού άρχισε να χορεύει σε ρυθμούς ταραντέλας. Ριβάλντο και Καρεμπέ άρχισαν να φέρονται ως υποψήφιοι Μεσσίες, με τις καραβιές Βραζιλιάνων και Γάλλων ποδοσφαιριστών και τεχνικών να παρελαύνουν στον αθλητικό τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό. Λίστες μεγαλύτερες κι από του Σίντλερ κατέφθαναν στα γραφεία της πλατείας Αλεξάνδρας, και όλοι κράτησαν την ανάσα τους περιμένοντας τις εξελίξεις. Όλοι; Όχι όλοι, υπήρχε ήδη από τότε και ακόμη πιο πριν μια «μειοψηφία» «αγαπητικών, νοσταλγών, πατατάκηδων, εσωστρεφών» κ.ο.κ. που δυσπιστούσε προφητικά.
Τελικώς από τον σωλομό νορβηγίας κεραστήκαμε όλοι μια λεμοναδίτσα και μόνο ο Τοροσίδης πέρασε τις πύλες του Ρέντη. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε Ρίμπο και Καρεμπέ, μπήκε και τρίτο πρόσωπο, ο Ίβιτς που αποχώρησε από τους Θρακομακεδόνες, ο οποίος δεν έπαυσε να έχει ερείσματα στον κόσμο του Ολυμπιακού ως ποδοσφαιριστής βέβαια, διότι ως Τεχνικός Διευθυντής το μόνο που είχε στις αποσκευές του ήταν η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα.
Τότε η διοίκηση της ομάδας, από τα πλέον επίσημα χείλη του προέδρου, διέψευσε τα σενάρια περί Τεχνικού Διευθυντή και στήριξε τον προπονητή της ομάδας Τάκη Λεμονή. Παράλληλα, μετά την ήττα από τον αιώνιο αντίπαλο στο Καραϊσκάκη, άρχισε η απόβαση Βραζιλιάνων στο Ρέντη. Το περίφημο φαξ προς Μόσχα για τον Ντούντου έλαβε διαστάσεις επιθεώρησης, νεαροί φερέλπιδες από την χώρα του καφέ δοκιμάζονταν στον Ρέντη, και πριν λήξει έστω και μαθηματικά το πρωτάθλημα, όλοι ασχολούνταν με τον μεταγραφικό σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

Υπήρξε βέβαια εκεί κοντά στο Πάσχα ένα συμβάν που τάραξε την αθλητική κοινωνία, πολύ περισσότερο κι από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από το Κύπελο Ελλάδος, για πρώτη φορά στην ιστορία του από ομάδα μικρότερης κατηγορίας: τα γεγονότα της Λεωφόρου Λαυρίου. Η αγανάκτηση του κόσμου του Ολυμπιακού έφθασε σε εκρηκτικές διαστάσεις, καθώς έβλεπε την ομάδα του να συμφύρεται με άτομα και δραστηριότητες του υποκόσμου και το ρεπορταζ της ομάδας να καλύπτεται από αστυνομικού και δικαστικούς συντάκτες.
Το πρωτάθλημα τελείωσε μαθηματικά, κι ενώ τελείωνε και αγωνιστικά, έπεσε η βόμβα Ριβάλντο και όλα όσα κωμικοτραγικά την ακολούθησαν. Καθώς ο Ντούντου αποδείχθηκε ότι μόνο για διακοπές θα ερχόταν στην Ελλάδα και η εναλλακτική αυτού λύση Λούκας υπέγραφε σε μια ομαδούλα του Λίβερπουλ για ευτελές ποσό, η παρέλαση των βαρύγδουπων ονομάτων θύμιζε πλέον παρέλαση στον Άγνωστο Στρατιώτη. Μακελελέ, Τουντζάι και άλλοι ποδοσφαιριστές «ων ουκ έστι αριθμός» ήρθαν να παρηγορήσουν ένα κόσμο που κυρίως αισθανόταν ντροπή για τα (αληθινά - ψέυτικα; ποιός ξέρει; ) δάκρυα του Ρίμπο.. Ταξίδια εδώ κι εκεί, φήμες, ονόματα, πρωτοσέλιδες υποσχέσεις για ανανέωση με ουσία και εντυπώσεις, αλλά μεταγραφές μηδέν (0). Το φλέρτ με τον Σπυρόπουλο κατέληξε σε ναυάγιο από την στιγμή που η διοίκηση του Πανιωνίου αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση κάτω από τα …3 εκ. Ευρώ (!!!), στην Τούμπα ακούστηκαν παρόμοια νούμερα για τον Χριστοδουλόπουλο (τον ποδοσφαιριστή, όχι τον τραγουδιστή), ο Αβράαμ Παπαδόπουλος μετά το ματς Ολυμπιακού - Άρη έπαυσε να γοητεύει, ο Άντζας φαίνεται ότι χρειάστηκε 600.000 ευρώ τον χρόνο για να φτιάξει ο ψυχισμός του και …αυτά… Βέβαια υπήρξε και μια προσπάθεια συγκέντρωσης νεαρών εξελίξιμων ποδοσφαιριστών ηλικίας κάτω των 15 - 16 ετών, αλλά από την στιγμή που ο Μενδρινός που προέρχεται από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού έπαιξε για πρώτη φορά βασικός την καριέρα του στο τελευταίο ματς ενεντίον του Ιωνικού, αυτά ακούγονται τουλάχιστον παρηγοριά στον άρρωστο.

Από την άλλη πλευρά άρχισαν οι αποδεσμεύσεις. Στην συντριπτική πλειοψηφία οι αποδεσμεύσεις βρήκαν σύμφωνο τον κόσμο του Ολυμπιακού. Βέβαια η περίπτωση Ανατολάκη και για μία ακόμη φορά ο άκομψος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η ομάδα έναν ποδοσφαιριστή που υπήρξε βασικό στέλεχος της ένδεκάδας και στα 11 τελευταία χρόνια δημιούργησαν πάλι έναν προβληματισμό, ο οποίος όμως δεν βρήκε χώρο να αναπτυχθεί διότι επισκιάστηκε από τις διοικητικές ανακατατάξεις στην ΠΑΕ με την αποχώρηση Λούβαρη και Θεοδωρίδη και την έλευση Π. Κόκκαλη ως διευθύνοντος συμβούλου και Ι. Ίβιτς ως τεχνικού διευθυντή. Αξιοσημίωτες και οι δηλώσεις περί «ισοσκελισμού του budget» και η φημολογίας περί διαθεσίμου 10 εκ. ευρώ για μεταγραφές, μισθούς κ.ο.κ.

Τότε ο κόσμος του Ολυμπιακού ξανακράτησε την ανάσα του: άλλοι από αγωνία και άλλοι από οργή. Η οβιδιακή μεταμόρφωση και αλλαγή πλάνων, η παρατεταμένη καθυστέρηση στην ανακοίνωση μεταγραφών (ουδείς πέταξε ακριβώς από την χαρά του στο άκουσμα της επιστροφής Άντζα) και το νέο σήριαλ «Λεμονής - Ίβιτς», με τον ένα θιασώτη του 4-4-2 με δύο αμυντικά χαφ και τον άλλο του 4-4-2 σε σχήμα ρόμβου (Ματζουράκη έφυγες νωρίς), έφεραν τα πράγματα στο απροχώρητο. Το σήριαλ Τουντζάι είχε ήδη λήξει, το σήριαλ Μακελελέ βγήκε άρον - άρον από το πρόγραμμα και οι σχεδιασμοί ( ; ) Λεμονή για Ρόμενταλ, Τόμασον κ.λπ. μπήκαν στο συρτάρι. Εμφανίστηκε η λίστα Ίβιτς, με ποδοσφαιριστές που είχε προτείνει και στην προηγούμενη ομάδα του και στροφή στην αγορά της Αργεντινής, με τα ονόματα των Γκαλλέτι, Βερόν, Κολοτσίνι, Ινσούα, Καρμπόνι να βρίσκονται δίπλα - δίπλα με τους Μονταΐνι και Τσιρίλο και τους οπαδούς του Ολυμπιακού να βγάζουν τα κομπιουτεράκια προκειμένου να ισοσκελίσουν το budget και να τετραγωνίσουν τον κύκλο, …πριν περικυκλώσουν την πλατεία Αλεξάνδρας.

Το ρόστερ της ομάδας είχε συρρικνωθεί σε επίπεδα μπάσκετ, κι αν δεν υπήρχαν οι τελικοί των play off, κανείς δεν ξέρει που θα μπορούσαν να έχουν φτάσει τα πράγματα. Η ανακοίνωση των νέων εισητηρίων διαρκείας έγινε μέσα σε μια γενικότερη ατμόσφαιρα ιλαρότητας (κυκλοφορούσε άλλωστε η φήμη ότι οι μεταγραφές θα συνέπιπταν με την διάθεση των διαρκείας). Οι μεταγραφικές εξελίξεις πήγαιναν από Παρασκευή σε Παρασκευή, η επίσκεψη των Scorpions έδωσε λαβή για φαρμακερά σχόλια και όλοι προετοιμάζονταν για σκηνικά εποχών της δεκαετίας του ‘80, με συνταγές για …κορνέ να κάνουν την εμφάνισή τους στις 26 Αυγούστου, οπότε ο Ολυμπιακός θα εγκαινιάσει το νέο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στις 23 Ιουνίου 2007, εγένετο Νούνιες ο πρώτος. Ο νεαρός επιθετικός της Argentinos Juniors είναι η πρώτη μεταγραφή της ομάδας μας, ένας επιθετικός για τον οποίον το μόνο που είναι γνωστό πέραν των στατιστικών του είναι ότι ενδιέφερε τον προπονητή της δευτεραθλήτριας Ελλάδος. Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο το αποτέλεσμα των παλινωδιών και των σφαλμάτων της υπερδεκαετούς διοίκησης Κόκκαλη. Όσοι προσπάθησαν να δουν με ψυχραιμία τα πράγματα δεν μπορούσαν να μην θυμηθούν τις κόμπρες από το Εκουαδόρ, τους γύπες από την Ουρουγουάη, τα λιοντάρια από την Αίγυπτο, τους ελέφαντες από την Ακτή Ελεφαντοστού (και η ανακοίνωση της μεταγραφής Τουρέ στην Barcelona αντί 12 εκ. ευρώ δεν βοηθάει τα πράγματα), τα ελάφια από την Γκάνα και γενικότερα τις αποτυχημένες επιλογές που έχουν θαυμάσει τα ματάκια μας στο Καραϊσκάκη. Ο αφόρητος σουσουδισμός "των μεγάλων παικτών που μόνο ο πρόεδρος μπορεί να φέρει" με το λιβάνισμα από τα εξαπτέρυγα του τύπου στην διοίκηση έφεραν απογοήτευση στον κόσμο του Ολυμπιακού που περίμενε μεταγραφές επιπέδου …Τέβες και Ρικέλμε, εφόσον καλοί παίκτες, πιο προσιτές και οικονομικές λύσεις, όπως ο Ρόμενταλ, μπήκαν στο περιθώριο.

Και τώρα; Τα (ελεγχόμενα) δημοσιεύματα κάνουν λόγο για Μορφέο, Γκαλλέτι και Γκαγιάρδο για την θέση του κεντρικού χαφ - ο δεύτερος μπορεί να παίξει και δεξιά, Κολοτσίνι για την θέση του σέντερ μπακ, ακούστηκε (αλλά μάλλον πρόκειται για σενάριο θερινής νυκτός) Σορίν για την θέση του αριστερού μπακ ή έναν νεαρό διεθνή με τις ελπίδες Πορτογάλλο. Τα περί Σαμαρά μάλλον υπάγονται στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Θεωρείται σίγουρη η μεταγραφή του πολλά υποσχόμενου Μήτρογλου που εντυπωσίασε με την Εθνική Ελπίδων, και επιστρέφει ο Σίκωφ που θα έχει από την νέα σαιζόν κοινοτικό διαβατήριο και την εκτίμηση Λεμονή - Ίβιτς.

Επομένως έχουμε και λέμε: Άντζας, Σίκωφ, Νούνιες και Μήτρογλου ( ; ) Αναμένεται η μισή Εθνική Αργεντινής. Και έπεται συνέχεια. Προβλέψεις στο τρελό θηριοτροφείο που λέγεται Ολυμπιακός δεν μπορούν να γίνουν. Αυτό που μπορεί κάποιος σίγουρα να πει πάντως είναι ότι χάθηκε αδικαιολόγητα πολύς χρόνος, ο οποίος θα μπορούσε να έχει επενδυθεί παραγωγικά. Τώρα το σύνθημα είναι «τρεχάτε ποδαράκια μου», κι ας ελπίσουμε ότι τα πόδια του δαφνοστεφανωμένου έφηβου θα αντέξουν.