Κίνηση ανθρωπιάς!

Ο πόνος όλων των Ελλήνων είναι αβάστακτος. Η Ελλάδα είναι στις φλόγες και τα γιατί παραμένουν αναπάντητα. Το πιο πιθανό είναι ότι ποτέ δεν θα απαντηθούν. Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί και πάλι στα πόδια της όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να κοιτάξει μπροστά, να βγει δυνατή κι απ’ αυτή την περιπέτεια. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνουν όλοι μια γροθιά.

Η οικογένεια Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου έδειξε το δρόμο, ανακοινώνοντας ότι προσφέρει στους πυρόπληκτους το μυθικό ποσό των 12.000.000 Ευρώ διά μέσου της Χαλυβουργικής που αποτελεί τη ναυαρχίδα των επιχειρήσεων της οικογένειας. Πολλές είναι οι προσφορές, αλλά για μας αυτή ξεχωρίζει γιατί προέρχεται από ανθρώπους του μπάσκετ αφού βασικοί μέτοχοι στη Χαλυβουργική είναι και ο αντιπρόεδρος της ΚΑΕ Ολυμπιακός Παναγιώτης Αγγελόπουλος και ο αδερφός τους Γιώργος, μαζί με τον πατέρα τους Κωνσταντίνο.Στον δρόμο που χάραξε ο αείμνηστος ευεργέτης Παναγιώτης Αγγελόπουλος, ο γιός Κωνσταντίνος και τα εγγόνια Παναγιώτης και Γιώργος έδειξαν το κοινωνικό τους πρόσωπο. Τη στιγμή που διαπραγματεύονται τη μετεγγραφή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στον Ολυμπιακό, κάνοντας τον μάλιστα αν αποδεχθεί την πρόταση τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην Ευρώπη, η οικογένεια αποφάσισε να προσφέρει αυτό το μυθικό ποσό των 12.000.000 ευρώ για να απαλύνει στο βαθμό που είναι δυνατό, τον πόνο των θυμάτων από την καταστροφική λαίλαπα.

Η ανακοίνωση της Χαλυβουργικής…

«Η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ συναισθανόμενη την κρισιμότητα της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί από τις καταστροφικές συνέπειες των πυρκαγιών και θέλοντας να συμβάλλει στην ανακούφιση των πληγέντων προσφέρει το ποσό των 12.000.000€ στον ειδικό λογαριασμό αρωγής πυρόπληκτων».

Από superbasket.gr

Σχολιάστε την συγκεκριμένη κίνηση, εδώ.

Στον Θρύλο και ο Λούα Λούα!

Την ερυθρολευκη με τον δαφνοστεφανο θα φοραει για τα επομενα τρια χρονια ο Λομανα Λουα Λουα. Ο παικτης απο το Κογκο περασε με επιτυχια τις ιατρικες εξετασεις και αργα χθες βραδυ εβαλε την υπογραφη του στο νεο του συμβολαιο. Ο Αφρικανος επιθετικος αναμενεται να δωσει πολυ μεγαλη δυναμη στην γραμμη κρουσης του Θρυλου μιας και τα χαρακτηριστηκα του ειναι η ταχυτητα και η καλη του τεχνικη.



Ας δουμε αναλυτικα την ανακοινωση της ΠΑΕ: «Η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Σ.Φ.Π. ανακοινώνει την απόκτηση του, Tresor Lomana LuaLua. Ο διεθνής με την Εθνική ομάδα του Κονγκό ποδοσφαιριστής, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας»

Ευχομαστε στον Λομανο καλη τυχη με την ομαδα μας, να εχει την υγεια του και να βαλει παρα πολλα γκολ σε Ελλαδα και Ευρωπη. Σχολιαστε τον Λομανα Λουα Λουα στο φορουμ του thrylos-fans.

Ας παρουμε και μια γευση απο τον πρωην επιθετικο των Πορτσμουθ και Νιουκαστλ:

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΜΠΑΛΟΙ

by Κόκκινο Κοράκι

Ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού που θα διαβάσει αθλητική εφημερίδα, θα ακούσει αθλητικό ραδιόφωνο ή θα κινηθεί σε διαδικτυακούς χώρους συζητήσεων, αν δεν ρίχνει τακτικά το βλέμμα του στο ημερολόγιο, εύκολα θα παρασυρθεί στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε στα τέλη Απριλίου και η ομάδα μας έχει και μαθηματικά υποβιβαστεί στην Β’ Εθνική.Άπαντες βάλουν κατά απάντων και ένας μυστήριος διχασμός επικρατεί ανάμεσα σε υποστηριχτές και πολέμιους κάθε ενός προσώπου και επιλογής που αφορά στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού. Ο πλουραλισμός και η ποικιλία απόψεων ποτέ δεν έβλαψε, φτάνει να μιλάμε για νηφάλιες και τεκμηριωμένες τοποθετήσεις κι όχι για κραυγές, οιμωγές, πανηγυρισμούς και ψιθύρους, με σταθερότητα ανεμοδείκτη και virtual επιχειρηματολογία.

Από την δικαιολογημένη αγωνία και αγανάκτηση λόγω της εξοργιστικής απώλειας χρόνου στην έναρξη της μεταγραφικής περιόδου, περάσαμε στην ομοίως δικαιολογημένη δυσπιστία και επιφύλαξη απέναντι στις διοικητικές αλλαγές που έλαβαν χώρα στην ομάδα. Από ΄κει με την ανακοίνωση των πρώτων μεταγραφών άρχισε η άκρατη θριαμβολογία και εν συνεχεία έλαβε χώρα ο παραλίγο εμφύλιος για το θέμα Καστίγιο, όπου πέραν του ερωτήματος αν πρέπει να πωληθεί ή όχι και σε ποιά τιμή, σημειώθηκε διχασμός και για το πόσο αξίζει τελικά ο εν λόγω ποδοσφαιριστής. Ακολούθως άρχισε η παραφιλολογία του παντελονιάσματος του ποσού της μεταγραφής Καστίγιο οπότε επικράτησε παγωμάρα λόγω της ύφεσης της μεταγραφικής δραστηριότητας της ομάδας και φτάνουμε στην έναρξη των φιλικών αγώνων της ομάδας.

Κακομαθημένοι σε τίτλους και «παιχταράδες» νεαροί της τελευταίας δεκαετίας, συμπλεγματικοί 30άρηδες με την ανάμνηση των πέτρινων χρόνων να τους κυνηγά ακόμη στον ύπνο τους, ξεχασμένοι σε μια άλλη εποχή μεσήλικες και γηραιότεροι οπαδοί του Ολυμπιακού, όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά βάλουν κατά δικαίων και αδίκων και απαξιώνουν το υλικό μιας ομάδας που ανάθεμα αν ένας από τους ποδοσφαιριστές μπορεί να απαριθμήσει τα μικρά ονόματα όλων των συμπαικτών του. Εν ενεργεία διεθνής ποδοσφαιριστής της Εθνικής Αργεντινής χαρακτηρίζεται παλτό ή ημίπαλτο μετά τα πρώτα 60 λεπτά ενός φιλικού με τον Πανιώνιο.

Ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας (που μέχρι πρότινος ετοιμαζόταν να αντικρύσει τον αδριάντα του στην είσοδο του λιμανιού του Πειραιά) μετατρέπεται σε κορόϊδο που σκορπάει τα λεφτά της ομάδας σε παίκτες που δεν τα αξίζουν ή σε λαμόγιο που φουσκώνει τις τιμές για να κονομήσει 1 εκ. ευρώ ο μεγαλομέτοχος της ομάδας (ο οποίος συγκαταλέγεται στους πλέον εύπορους Έλληνες). Ο προπονητής της ομάδας, εγνωσμένης προπονητικής μετριότητος, οφείλει να απολογηθεί γιατί η ομάδα δεν αποδίδει θέαμα και αποτελέσματα στο πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου (δικαίως κάποιος έβαζε στοίχημα ότι αν η ομάδα είχε φορμαριστεί οι ίδιοι θα πετροβολούσαν τον Λεμονή για το πρόωρο φορμάρισμα). Στο πρώτο φιλικό της ομάδας στην έδρα της οι φίλαθλοί της την αποχαιρετούν με γιούχα και ρίψη μπουκαλιών, στο δε δεύτερο φιλικό εντός 48 ωρών κατά το μήνα Αύγουστο οι κραυγές αποδοκιμασίας ξεπερνούσαν και αυτές της φιέστας. Ο δε Πανιώνιος πάει καρφί για διηπειρωτικό…

Στο γενικότερο πλάνο θα πρέπει να προστεθούν αθλητικογράφοι οι οποίοι ως νέοι Ιάγοι, προκειμένου να εκμαιεύσουν 1 ευρώ, δεν έχουν πρόβλημα να γράφουν πομφόλυγες απελπισίας που κονταροκτυπιούνται με πομφόλυγες θριάμβου στο προηγούμενο φύλλο. Κι ο οπαδός που στη μοναξιά της γνώσης του τί πραγματικά χρειάζεται η ομάδα αλλά στην ΠΑΕ είναι όλοι άσχετοι και λαμόγια (αν και οι σχιζοφρενείς πρακτικώς δεν είναι ποτέ μόνοι, όπως λέει κι ένα τραγούδι), καταπίνει αμάσητα όσα πνευματικά απορρίματα τον ταΐζουν, «αφού το λέει κι ο Στόκος που γράφει στην Χέστηκεηφοράδαστογενίτζαμί News» και βρίσκει συντροφιά στο trip της εφαρμοσμένης παράνοιας.

Η εικόνα της ομάδας προς το παρόν είναι μάλλον αποκαρδιωτική. Το περίεργο βέβαια, με δεδομένη την χρονική συγκυρία, την φάση της προετοιμασίας, την ευρύτατη αλλαγή προσώπων αλλά και τα κενά του ρόστερ, θα ήταν να προσφέρει jogo bonito. Φαίνεται ότι οι περσινοί ευρωπαϊκοί διασυρμοί που ακολούθησαν τις περηφανείς νίκες της προετοιμασίας δεν προβλημάτισαν κανέναν. Προσφάτως διαζευχθείσα με την κοινή λογική, η πλατιά μάζα των οπαδών της ομάδας ζητάει από τον Κόκκαλη να πουλήσει την ομάδα στους Αγγελόπουλους, τους Λάτσηδες, το Σουλτάνο του Μπρουνέι ή τον Μπιλ Γκέϊτς, να σκάσει και καμμιά διακοσάρα από όσα βούτηξε από το ταμείο και να φύγει, από τον Ίβιτς πριν πλησιάσει κάποιον παίκτη ή κάποια ομάδα να συμβουλεύεται τα οπαδικά φόρα που έχουν τσεκάρει τον παιχταρά από βιντεάκια των 5 λεπτών στο Youtube, από τον Λεμονή να κουβαλήσει στην πλάτη του τον Λίπι, τον Λουξεμπούργκο τον Αλέφαντο ή τον Λίνεν στον Ρέντη και μετά να αυτοπυρποληθεί στην πλατεία Δημαρχείου, οι δε άχρηστοι παίκτες ή να παίξουν την μπάλα της ζωής τους αλλιώς θα τους γονιμοποιήσουν οι ίδιοι οι οπαδοί τους ή να σηκωθούν να φύγουν και να πάνε να μονάσουν στο Κατμαντού. Κι όλα αυτά με επιχειρήματα του στυλ «ο μεγάλος παίκτης παίζει αμέσως, όπως ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ κι ο Τοροσίδης».

Ο Κλιντ Ήστγουντ ως Επιθεωρητής Κάλλαχαν έχει εκστομίσει μια από τις ιστορικότερες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, συσχετίζοντας την προσωπική άποψη με την φυσική οπή αποβολής περιττωμάτων. Λίγη αυτοσυγκράτηση πριν η ομάδα πνιγεί στα περιττώματα είναι αναγκαία. Εν ανάγκη, καλοκαιράκι είναι, μια βουτιά στην θάλασσα ή ένα κρύο ντους ενδείκνυται.

Δουλειά η ομάδα και υπομονή ο κόσμος !

Δείχνοντας καλύτερο πρόσωπο σε σχέση με το προηγούμενο φιλικό αλλά χωρίς να αποφύγει τα λάθη η ομάδα μας ηττήθηκε και χθες με 2-1 από την Οσασούνα.

Το 1ο γκολ του Νούνιες έπειτα από πολύ ωραίο 1-2 με τον Ραουλ Μπράβο άνοιξε το σκορ στο 24' αλλά μετά από λάθος της άμυνας και του τερματοφύλακα δεχτήκαμε την ισοφάριση από τον Πορτίγιο στο 39'.

Στο 2ο ημίχρονο η ομάδα έδειξε πιο κουρασμένη και μετά από κάποιες χαμένες ευκαιρίες δεχτήκαμε το 1-2 από τον Σόλα στο 79.

Θετική ήταν η παρουσία των νέων ξένων της ομάδας μας και βελτιωμένη η εικόνα του κέντρου της άμυνας αλλά η δεξιά πλευρά είχε πολλά προβλήματα και στο να δημιουργήσει παιχνίδι αλλά και ανασταλτικά.

Ο αρκετός κόσμος που ήταν στο γήπεδο έφυγε προβληματισμένος αλλά το γεγονός ότι γίνονται κινήσεις για την περαιτέρω ενίσχυση της ομάδας είναι ενθαρρυντικό. Ο προπονητής με δηλώσεις του ζήτησε υπομονή από τον κόσμο και δικαιολόγησε τα άσχημα αποτελέσματα αλλά οι αποδοκιμασίες στο τέλος του παιχνιδιού δείχνουν ότι υπομονή και Ολυμπιακός δεν πάνε μαζί.

Συνθέσεις : Πηγη championsday.gr
Ολυμπιακός: Νικοπολίδης, Πατσατζόγλου (79΄μενδρινός), Ζούλιο Σέζαρ, Τοροσίδης (77' Νε), Νούνιες (66' Ματσούκας), Τζόρτζεβιτς, Ζεβλάκοφ (77' Πάντος), Ραούλ Μπράβο, Άντζας (77' Παπαδόπουλος), Κοβάσεβιτς (66' Κωνσταντίνου), Λεντέσμα.

Οσασούνα: Ρικάρντο, Ισκέρδο, Μονρεάλ (57΄λ.τ Κοράλες), Έκτορ Φον (88’ Ερίτσε), Πορτίγιο (76΄Σόλα), Πουνάν, Παντιάνι (76΄Μεντίνα), Χουάν Φραν (88΄Όιερ), Χοσέχο, Ιγκόθ, Αθπιλικουέτα (76΄Χοκίν).

Διαιτητής: Παπασταμάτης (Αθηνών)

Σχολιάστε τα φιλικά του Ολυμπιακού στο http://thrylos-fans.net/forum/

Κοπέλι για το τέρμα!

Μια μεταγραφη που ηταν αναγκαια πραγματοποιησε η ομαδα μας εδω και 2 ημερες και σημερα ηρθε και η τυπικη επιβεβαιωση της με την επισημη ανακοινωση της ΠΑΕ. Ο λογος για τον Μιχαλη Σηφακη που απο σημερα και για πεντε χρονια θα ειναι μελος της μεγαλυτερης αθλητικης οικογενειας της Ελλαδας. Ο Θρυλος με το βλεμα στο μελλον και με δεδομενο οτι ο Αντωνης Νικοπολιδης πιθανον του χρονου να σταματησει, αποφασισε να επενδυσει πανω σε οτι καλυτερο εχει η νεα γενια του Ελληνικου ποδοσφαιρου στην θεση του τερματοφυλακα. Ετσι με γρηγορες και μεθοδικες κινησεις εξασφαλισε την υπογραφη του ταλαντουχου παικτη και την συγκαταθεση του ΟΦΗ, "αρπαζοντας" ετσι τον Μιχαλη μεσα απο τα χερια της ΑΕΚ που εβλεπε με καλο ματι την ενδεχομενη μετακινηση του παικτη στους Θρακομακεδονες. Ας δουμε αναλυτικα την ανακοινωση:

"Η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ανακοινώνει την απόκτηση του διεθνή τερματοφύλακα Μιχάλη Σηφάκη από τον ΟΦΗ. Ο ποδοσφαιριστής αποκτήθηκε με τη μορφή δανεισμού για ένα χρόνο και η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έχει το δικαίωμα να ενεργοποιήσει την επόμενη σεζόν την οψιόν αγοράς του. Ο Μιχάλης Σηφάκης υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας για 1 + 4 χρόνια"

Μιχαλη σε καλωσοριζουμε στον Θρυλο! Να εισαι καλα, να εχεις την υγεια σου και μαζι θα σηκωσουμε πολλους τιτλους! Αφηστε το σχολιο σας για τον Μιχαλη Σηφακη εδω.

Ο Κώστας Δημητρακόπουλος νέος γιατρός!

Με μια λυτή ανακοίνωση, η ΚΑΕ Ολυμπιακός, ανακοίνωσε την επάναφορά του γιατρού των επιτυχιών στο μεγάλο λιμάνι. Ο Κώστας Δημητρακόπουλος επιστρέφει στον Ολυμπιακό ύστερα απο το ιδιαίτερα επιτυχημένο πέρασμά του απο την ομάδα τις σεζόν 1996, 1997 και 1998, συνδέοντας το όνομά του με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συλλόγου.

Η ανακοίνωση της ΚΑΕ:

"Η ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ανακοινώνει ότι νέος επικεφαλής του ιατρικού τιμ της ομάδας θα είναι ο Ορθοπεδικός - Χειρούργος Κώστας Δημητρακόπουλος που είχε διατελέσει και στο παρελθόν γιατρός της ομάδας (1996-98)."

Σχολιάστε τον Κ. Δημητρακόπουλο, εδώ.

Προβληματικός.....!

Προβλημάτισε στο πρώτο επί Ελληνικού εδάφους φιλικό ο Θρύλος. Στο παιχνίδι απέναντι στον Πανιώνιο και με εξαίρεση το πρώτο εικοσάλεπτο η ομάδα έμοιαζε ανήμπορη να ακολουθήσει τον ρυθμό της καλοδουλεμένης ομάδας του Εβαντ Λινεν. Το γκολ του Τζιμπουρ στο 14^ο λεπτό φάνηκε να αγχώνει χωρίς λογο και αιτία τους παίκτες της ομάδας και από το σημείο εκείνο και μετά με πολύ μεγάλη δυσκολία απειλούσαν την εστία του θεατή Κενιγκ. Η ισοφάριση μπορεί να έγινε στο τέλος του ημιχρόνου, από μια στημένη φάση, αλλά στην επανάληψη ο Πανιώνιος έδειξε ποια από τις δυο ομάδες είναι σε καλύτερη κατάσταση αυτή την περίοδο και δικαίως κέρδισε.

Για την ομάδα μας δεν έχουμε να πούμε πολλά. Η έλλειψη σοβαρού κεντρικού αμυντικού είναι εξόφθαλμη και είναι να απορεί κανείς πως οι υπεύθυνοι ψάχνουν για επιθετικούς όταν αμυντικά η ομάδα είναι σκορποχώρι. Μας άρεσε ο Ραουλ Μπράβο, που παρόλο που έχασε την μισή προετοιμασία, έδειξε ότι την θέση του αριστερού μπακ την κατέχει. Μας άφησε καλές εντυπώσεις ο Λεντεσμα ο οποίος πέρα από τον δυναμισμό του φαίνεται να έχει και καλή τεχνική κατάρτιση. Μας χαροποίησε επίσης το γεγονός ότι είδαμε τον Χρίστο Πατσατζογλου σε καλή αγωνιστική κατάσταση, ενώ θετικές εντυπώσεις μας άφησε και ο Νουνιεζ.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Μπούτινα, Ζούλιο Σέζαρ (64' Παπαδόπουλος), Αντζας, Ζεβλάκοφ (73' Πάντος), Ραούλ Μπράβο (68' Ντομί), Στολτίδης (46' Τοροσίδης), Λεντέσμα (78' Φακίνος), Πατσατζόγλου (73' Νε), Τζόρτζεβιτς (75' Λάτσκο), Νούνιες (73' Μενδρινός), Κωνσταντίνου (46' Ματσούκας).

Σχολιάστε το παιχνίδι με τον Πανιώνιο καθώς και τα υπόλοιπα φιλικά και την προετοιμασία της ομάδας στο φόρουμ του thrylos-fans.

Mέρες Σαρασ-ίτιδας στο λιμάνι της καρδιάς μας!!!

Μέχρι πρότινος κυκλοφορούσε ως φήμη. Ο καπνός έβγαινε, κάπου εκεί, από γραφεία του Ολυμπιακού, όπου σιγοκαίει η επιθυμία των αδελφών Αγγελόπουλων να φέρουν στους ερυθρόλευκους έναν παίκτη, που εκτός από ουσία, θα προσφέρει και ενθουσιασμό στο άκουσμα του ονόματός του. Ποιος είναι πιο κατάλληλος από τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους; Ο Λιθουανός γκαρντ βρίσκεται στο στόχαστρο του Ολυμπιακού κι αυτό είναι κάτι που παραδέχτηκε επισήμως πια ο μάνατζερ του Σάρας, ο Ιταλός Μαουρίτσιο Μπαλντούτσι.

«Ναι, έχω μιλήσει για τον Ολυμπιακό, όπως και με άλλες ευρωπαϊκές ομάδες για τον Σαρούνας. Υπάρχει μία συζήτηση, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει πρόταση από τη στιγμή που ο Σάρας δεσμεύεται από συμβόλαιο με το Γκόλντεν Στέιτ» είπε ο Μπαλντούτσι, ο οποίος δε δίστασε να πει ότι πρόκειται για μια «ακριβή» μεταγραφή, που καθιστά δύσκολη τη μετακίνησή του σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα. Ωστόσο… «θα έλεγα ότι κάθε σύλλογος που θέλει να κάνει κάτι μεγάλο κι έχει υψηλές φιλοδοξίες θα έκανε τεράστιο λάθος αν δεν ασχολείτο με τον Σάρας. Ακόμα κι αν έχει κλείσει το ρόστερ του»

Το πρόβλημα είναι ότι χρονοδιάγραμμα δεν υπάρχει στην υπόθεση του Γιασικεβίτσιους… Το Γκόλντεν Στέιτ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όποτε θέλει.

«Η αλήθεια είναι ότι έχω εκνευριστεί με ό,τι ακούω γύρω από αυτή την υπόθεση. Αυτές οι δουλειές είναι αδύνατον να γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Είναι άλλη αγορά το ΝΒΑ και άλλη η Ευρώπη. Στην Αμερική ο παίκτης, από τη στιγμή που υπογράφει συμβόλαιο, βρίσκεται στην απόλυτη δικαιοδοσία της ομάδας του, η οποία, ουσιαστικά, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δίχως να εξασφαλίσει την έγκριση του αθλητή. Απλά τόσο εγώ, όσο και ο Σαρούνας βρισκόμαστε πλέον σε ετοιμότητα και προετοιμάζουμε το έδαφος σε περίπτωση που στο ΝΒΑ γίνει κάτι που να μη μας αρέσει. Για αυτό το λόγο έχω μιλήσει σε κάποιες ομάδες στην Ευρώπη. Χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Η υπόθεση μπορεί να τελειώσει σε ένα χρόνο, σε ένα μήνα, ή σε μία εβδομάδα, Ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για το χρονοδιάγραμμα, διότι δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα σε ένα παίκτη με συμβόλαιο. Καταλαβαίνω ότι οι ομάδες βιάζονται, αλλά ο Γιασικεβίτσιους ανήκει στο Γκόλντεν Στέιτ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο».

Και κατέληξε λέγοντας: «Ο Σαρούνας είναι επαγγελματίας και δεν απορρίπτει τίποτα. Επειδή μιλάμε για έναν άνθρωπο, που έχει συναίσθημα, είναι αλήθεια ότι η Μπαρτσελόνα και η Μακάμπι βρίσκονται στην καρδιά του, επειδή στο παρελθόν έχει αγωνιστεί σε αυτές, κατακτώντας τρεις φορές την Ευρωλίγκα. Από εκεί και πέρα όμως, δε αρνείται τίποτα. Υπάρχουν όμως πολύ σοβαρές δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν. Πρώτον, η επιθυμία του Σάρας να συνεχίσει στο ΝΒΑ και να βρει το χρόνο συμμετοχής που ο ίδιος θέλει εκεί. Δεν είναι κάτι που επιθυμεί να το εγκαταλείψει. Και δεύτερον είναι το συμβόλαιο που τον δεσμεύει με τους Γκόλντεν Στέιτ. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Πολύ δύσκολα. Θα δούμε όμως Εχετε υπομονή».

Θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να πείσει το Golden Boy να ντυθεί στα ερυθρόλευκα?Είναι κατι που χρειάζεται χρόνο για να το μάθουμε και το τυπικό τουλάχιστον μέρος της συμφωνίας θα αργήσει να πάρει σάρκα και οστά.Eμείς μένει να κάνουμε υπομονή να περιμένουμε τη θετική κατάληξη της υπόθεσης και να ευχηθούμε οτί τη νεα χρονιά η ομάδα μας θα κατακτήσει τίτλους σε ελλάδα και ευρώπη.

Σχολιάστε την αναμενόμενη έλευση Σάρας στο λιμάνι εδώ

Ποδόσφαιρο και Φιλοσοφία - Μέρος Β

Ποδόσφαιρο και Φιλοσοφία

Του Étienne de La Boétie

Μέρος Β

3. Ατομικότητα και Συλλογικότητα

Ομαδικότητα ή ατομικό ταλέντο, προπονητικό σκάκι ή ποίηση του απρόβλεπτου, Ολλανδία του Κρόυφ ή Βραζιλία του Πελέ: Αυτά είναι μερικά από τα διλήμματα τα οποία δίχασαν, διχάζουν και θα συνεχίσουν να διχάζουν τους ποδοσφαιρόφιλους ανά την υφήλιο. Όχι άδικα, μιας και το ποδόσφαιρο είναι, περισσότερο από κάθε άλλο ομαδικό άθλημα, το πεδίο συμβολικής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις απαιτήσεις της ατομικής μοναδικότητας και της συλλογικής αρμονίας που απασχόλησαν την φιλοσοφική και κοινωνική σκέψη, ιδιαίτερα μετά την βιομηχανική επανάσταση.

Υπάρχουν, ως εκ τούτου, οπαδοί που φιλελευθερίζουν, υποστηρίζοντας μαζί με τον Άνταμ Σμιθ ότι η συλλογική ευτυχία θα έρθει μόνη της, όταν δωθεί αρκετός χώρος στην έκφραση της ατομικής πρωτοβουλίας. Άλλοι που Μαρξίζουν-Λενινίζουν, θεωρώντας ότι η ατομική έκφραση μπορεί να δικαιωθεί μόνο μέσα από την εκπλήρωση του αιτήματος της συλλογικής νίκης στον αγώνα. Και άλλοι, σαφώς λιγότεροι, που Μπακουνίζουν, διατηρώντας επιφυλάξεις τόσο για τον ανομολόγητο οικονομισμό της λατρείας του ατομικού ταλέντου όσο και για τον υποβόσκοντα ολοκληρωτισμό της εξιδανίκευσης της πειθαρχημένης οργάνωσης της συλλογικότητας. Στο ιστορικό πεδίο όπως γνωρίζουμε, νικητής αναδείχτηκε ο φιλελευθερισμός του Σμιθ και των ιδρυτών της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας. Όχι τυχαία, το ποδόσφαιρο ως προϊόν μηντιακής εκμετάλλευσης βασίζεται στην έννοια του ατομικού ταλέντου, και κατ’ επέκταση στην εικόνα των ποδοσφαιρικού σταρ, των Πελέ της ποδοσφαιρικής πολιτικής οικονομίας. Το Σοβιετίζον πρότυπο του “ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου,” από την άλλη πλευρά, μοιάζει να έχει μπει στο ίδιο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τα πενταετή πλάνα ανάπτυξης της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ το επίθετο “άναρχο” χρησιμοποιείται επιτιμητικά, για να καταδείξει το ανοργάνωτο και άρα εκ πρωιμίου καταδικασμένο σε αποτυχία ποδόσφαιρο.

Από την πλευρά της, η φιλοσοφία, μετά τον τιτάνιο αλλά τελικά άκαρπο αγώνα του Σαρτρ στην Κριτική του Διαλεκτικού Λόγου, έχει σταματήσει να προσπαθεί να διατυπώσει ολοκληρωμένες προτάσεις για την δυνατότητα υπερκερασμού της πεισματικής αντίθεσης ανάμεσα στην ατομική και συλλογική διάσταση των κοινωνικών υποκειμένων, δικαιώνοντας την διάσημη ρήση του Μαρξ (στη Γερμανική Ιδεολογία) ότι κάθε κοινωνία θέτει στον εαυτό της μόνο τα προβλήματα αυτά που μπορεί να επιλύσει. Στο ποδόσφαιρο όμως, η πρακτική της επιτυχημένης ομάδας επιβάλλει την άμβλυνση των αλληλοσυγκρουόμενων επιταγών και προτεραιότητων των δύο πόλων. Η ομάδα “παίζει μπάλα” στον βαθμό που ατομική πρωτοβουλία και συλλογικότητα συναντώνται και αλληλομεταμορφώνονται, στο βαθμό δηλαδή που υπερβαίνονται αμφότερες διαλεκτικά. Η σύνθεση αυτή προσφέρει, έστω παροδικά, την εμπειρία μιας ουτοπικής υπέρβασης τόσο των αντιφάσεων της κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας όσο και των ορίων της δυνατότητας “θεωρητικής” επίλυσής τους. Αυτή την υπερβατική και συνάμα αισθητή και παροντική promesse de bonheur το ποδόσφαιρο τη μοιράζεται με την ουτοπικότερη και ίσως όχι τυχαία λιγότερο αναπαραστατική των τεχνών, τη μουσική. Αν και το φαντασιακό των ποδοσφαιρικών συστημάτων παραπέμπει στην οργάνωση του στρατιωτικού τάγματος εν ώρα μάχης, ο γράφων θα θεωρούσε σαφώς πιο παραγωγικό τον παραλληλισμό της σωστής ποδοσφαιρικής λειτουργίας με την λειτουργία της μουσικής μπάντας.

4. Dasein, οντολογία και ποδοσφαιρική ανία

Κάθε ποδοσφαιρόφιλος που σέβεται τον εαυτό του έχει περάσει έναν ικανό αριθμό απογευμάτων αντιμέτωπος με την ποδοσφαιρική ανία ενός οπαδικά αδιάφορου για τον ίδιο αγώνα—τις αργόσυρτες εκείνες στιγμές κατά τις οποίες ο χρόνος μοιάζει να μετεωρίζεται, η μπάλα να κυλά άσκοπα, οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να υπνωτίζονται από τον ρυθμό τους, και η ματιά χάνεται στη δίνη σκόρπιων και ανερμάτιστων λεπτομερειών. Η τελευταία σέντρα φάνηκε εξ αρχής ότι δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά και το μάτι έχει ήδη επανεστιάσει στη γυαλιστερή καράφλα του μπροστινού, στη διαφημιστική ταμπέλα πίσω από τα γκολποστ, στον βαριεστημένο εκτός φάσης αμυντικό, ή στον έναστρο ουρανό, ψάχνοντας προσωρινό καταφύγιο από την ανυπαρξία οπτικού αγκυροβολήματος, ενώ ταυτόχρονα, ασήμαντα θραύσματα από την μέρα στο γραφείο, τα ψώνια στο σουπερμάρκετ, ή την κίνηση στο δρόμο για το γήπεδο αιωρούνται ράθυμα στο μυαλό.

Σε γενικές γραμμές ο επαγγελματικός αθλητισμός τρέμει την ανία, την απροειδοποίητη εμφάνιση δηλαδή της δίνης που απομακρύνει τον θεατή από την μελέτη του φαινομενικού κόσμου της δράσης και των γεγονότων και τον βυθίζει στο βουβό, α-νόητο κόσμο της ύπαρξης του ιδίου του όντος, της αβύσσου δηλαδή του Χαιντεγκεριανού Dasein. Για τον Χαίντεγκερ, βέβαια, και η φιλοσοφία, προσκολλημένη καθώς είναι στην ταύτιση του υποκειμένου με την έλλογη συνείδηση, τρέμει την άνοια της αβύσσου αυτής: Το όλο εγχείρημα της φιλοσοφικής μεταφυσικής δεν είναι έτσι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να περιβληθεί από τη λήθη και να απωθηθεί η αποκάλυψη της α-λήθειας του χαίνοντος κενού του γυμνού είναι. Υπάρχει ως εκ τούτου μια ενδιαφέρουσα αναλογία μεταξύ της ιστορίας της φιλοσοφίας και της ιστορίας της εξέλιξης του ποδοσφαίρου από Χαιντεγκεριανή σκοπιά: όπως η ΦΙΦΑ ή η ΟΥΕΦΑ, η φιλοσοφία έχει κηρύξει πόλεμο κατά της εμπειρίας του είναι-ως-ανία και έχει εφεύρει κάθε λογής περιορισμούς και κανόνες για να εξολοθρεύσει τον αντίπαλό της—μάταια φυσικά, και στις δύο περιπτώσεις.

Θα ήταν όμως λάθος να θεωρήσει κανείς ότι ως αβάσταχτη ελευθερία από την προσκόλληση στο ανθρωποκεντρικό και έλλογο νόημα των φαινομένων, η ανία βιώνεται μονοσήμαντα ως αρνητική εμπειρία. Υπάρχει στο ποδόσφαιρο (όπως και στο μπέιζμπολ, τον πραγματικό από αυτή την άποψη συγγενή του ποδοσφαίρου στην Αμερική) μια σχεδόν ευφορική διάσταση στην παράδοση του θεατή στην ενατένιση του στατικού κόσμου του Dasein. Πηγαίνει κανείς στο γήπεδο με την προσδοκία να δει έναν ενδιαφέροντα αγώνα, ναι, αλλά επίσης συμφιλιωμένος με το ενδεχόμενο να καταλήξει επέκεινα του ενσυνείδητου εαυτού του, μαγνητισμένος από το σακουλάκι με τα τσιπς, τη φθορά στο μπρος μέρος των παπουτσιών του, ή τον ακριβή σχηματισμό του γονάτου του. Προετοιμασμένος, με άλλα λόγια, να βυθιστεί για λίγο στη βουβή και αδικαιολόγητή του ύπαρξή του ως ον, να αφουγκραστεί τον αδιόρατο παλμό του εαυτού του ως απλόν είναι. Δεν είναι άραγε η δυνατότητα ενός εξόχως ανιαρού Κυριακάτικου απογεύματος στον ανοιξιάτικο ήλιο αντί της υστερικά υπεραπασχολημένης και θορυβώδους κοινωνικότητας των ημερών μία από τις κρυφές και ανομολόγητες ηδονές του ανθρώπου που καλλιεργεί την συνήθεια του γηπέδου?

5. Η Ποιητική του Άυλου Ποδοσφαίρου

Μιλήσαμε μόλις για μία από τις φιλοσοφικά ενδιαφέρουσες εμπειρίες του ποδοσφαιρόφιλου θεατή στο γήπεδο. Στην ευρύτερη οικογένειά του γράφοντος, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήταν κάτι που παρακολουθούσε κανείς δια ζώσης κατ’ εξαίρεση, συνήθως όταν ερχόταν στην πόλη για ένα από τα τρία τοπικά ντέρμπυ ο Ολυμπιακός. Ούτε όμως, τουλάχιστον μέχρι να κλείσει η δεκαετία του 70, ήταν κάτι που έβλεπε κανείς από τον τηλεοπτικό δέκτη. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήταν μία μάλλον ακουστική εμπειρία με έντονο το τελετουργικό στοιχείο: Κυριακή απόγευμα σήμαινε συγκέντρωση άρρενων μελών στο πατρικό σπίτι γύρω από το τοτεμικό αντικείμενο ενός ραδιοφώνου μάρκας, αν ενθυμείται ο γράφων σωστά, Crown. Ως το κατά πολύ νεότερο μέλος μιας φυλής πέντε γαύρων τριών γενεών, ο γράφων διατηρεί την θύμηση της ευτυχίας της συμμετοχής σε αυτή την ιδιότυπη και κλειστού κύκλου μυσταγωγία, που εκ των υστέρων μοιάζει να υπέχει το χαρακτήρα μύησης στα μυστήρια της οικογενειακής ταυτότητας και της ενήλικης αρρενωπότητας.

Οι απαρχές λοιπόν της συμμετοχής στην ποδοσφαιρική μαγεία ήταν ακουστικές, και πιο συγκεκριμένα, άμεσα συνδεδεμένες με τον λόγο, τον ρυθμό εκφοράς του, τις δραματικές παύσεις του, την δυναμική των μεταφορών του. Για όσους πρόλαβαν τις “μέρες ραδιοφώνου” δεν θα φανεί παράξενη αυτή η φαινομενικά παράδοξη σύνδεση μεταξύ ενός χαμηλού πολιτιστικού πρεστίζ αθλήματος και της έκθεσης στην κατά κυριολεξία ποιητική δυναμική του λόγου, στην έκθαμβη παιδική αναγνώριση της ικανότητάς της φωνής να ποιήσει ένα άυλο, παράλληλο, ετεροτοπικό κόσμο όπου οι ενέργειες των παικτών, επειδή ακριβώς βασιζόντουσαν στην συμμετοχή της εικονοποιητικής φαντασίας του ως ακροατή, ήταν πάντα κατά τι εντυπωσιακότερες, πιο ακροβατικές, και περισσότερο ηρωικές από αυτές της πραγματικότητας. Στο άυλο γήπεδο των ραδιοκυμάτων, κάθε φάση μύριζε γκολ, οι ευκαιρίες ήταν σαφώς πολυπληθέστερες, οι αποστάσεις των γραμμών σαφώς μικρότερες, οι παίκτες έτρεχαν δαιμονισμένα ή εξαφανιζόντουσαν εντελώς απ’ το πεδίο της περιγραφής, και η μπάλα είχε ένα τρόπο να διακτινίζεται ασυνεχώς από το ένα σημείο του γηπέδου στο άλλο.

Στο δοκίμιό του “Ο Αφηγητής Ιστοριών,” ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αναλύει διεξοδικά τον λαϊκό και προ-βιομηχανικό ρόλο του προφορικού αφηγητή, δίνοντας έμφαση στην συλλογική και διαδραστική διάσταση της άφηγησης στην προ-καπιταλιστικές κοινωνίες, σε αντίθεση με το αστικό milieu του μυθιστοριογράφου, όπου ο λόγος, γραπτός πλέον, απευθύνεται σε απομονωμένους αναγνώστες-καταναλωτές. Ανάλογης υφής φαίνεται να είναι το πέρασμα από το φωνοκεντρικό ποδόσφαιρο του ραδιοφώνου στο εικονοκεντρικό θέαμα του συνδρομητικού καναλιού, που εξαντλώντας με τα τεχνολογικά του μέσα την εικόνα των διαδραματιζομένων, έχει καταστήσει τον οπαδό απλό αποδέκτη ενός ήδη επεξεργασμένου προϊόντος. Αυτός πιθανόν είναι ένας από τους λόγους που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν την τάση να θεωρούν πάντα τους ποδοσφαιριστές με τους οποίους μεγάλωσαν σπουδαιότερους από τους τωρινούς: Η τάση εξιδανίκευσης και γιγάντωσης των κάθε λογής παρελκομένων της παιδικής ηλικίας συναντά την μνήμη της σαγήνης ενός ποδοσφαίρου που δεν είχε ακόμη απομαγευτεί από την τηλεοπτική τεχνολογία.

6. Περί του πέναλτι ως φιλοσοφικού παραδείγματος

Τι είναι το πέναλτι? Μία ποινή φυσικά, η οποία εκτελείται υπό το κανονιστικό καθεστώς αυτού που ο Καρλ Σμιτ ονομάζει “κατάσταση εξαίρεσης,” μίας κατάστασης, δηλαδή που παραδόξως επιβάλλει την ισχύ των κανονισμών αίροντας για λίγο τους κανόνες του παιχνιδιού: Ο χρόνος παγώνει και οι παίκτες τοποθετούνται αναγκαστικά έξω από την μικρή περιοχή, χωρίς δικαίωμα να επεισέλθουν στο χώρο μέχρι η μπάλα να φύγει από τα πόδια του ποδοσφαιριστή που εκτελεί. Τα δρώντα υποκείμενα είναι μόνο δύο, αντιμέτωπα το ένα με το άλλο σε συγκεκριμένη απόσταση και θέση. Η στιγμή έχει σαφώς τελετουργικές διαστάσεις: Περιβάλλεται από την επισημότητα, τον σεβασμό στην ακριβή στιγμή της πράξης και την γεμάτη ένταση σιωπή των τελετουργικών κορυφώσεων. Αν οι όροι “εκτέλεση” και “εκτελεστής” από την άλλη μοιάζουν να δίνουν στην έννοια της ποινής μια μάλλον κυριολεκτική διάσταση, το γεγονός είναι ότι το πέναλτι είναι μια κατ’ εξαίρεσιν δυνητικά αναίμακτη ποινή, μιας και υπάρχει πάντα η δυνατότητα να μην καταλήξει σε γκολ.

Η διάσταση αυτή της παρέκκλισης από τις μονοσήμαντα τιμωρητικές διαστάσεις που συνδηλώνει η έκφραση “εσχάτη των ποινών” μας αναγκάζει να προσθέσουμε ένα επιπλέον, πιστεύω καθοριστικής σημασίας, συμβολικό στρώμα σε αυτά της τελετουργίας και του νόμου. Πρόκειται για την συμβολικό πρότυπο της μονομαχίας μεταξύ ίσων, που εδώ παραπέμπει σε αρχαϊκού είδους πρακτικές. Ο εκτελεστής και ο τερματοφύλακας αντίστοιχα δεν ενεργούν απλώς εκ μέρους του εαυτού τους και η σύγκρουσή τους δεν είναι στενά προσωπική. Καθένας τους κουβαλάει επάνω του τη μοίρα ολόκληρης της ομάδας-φυλής που εκπροσωπεί, και άρα και την ευθύνη για τη μοίρα αυτή. Αν μίλησα για αρχαϊκές πρακτικές, επομένως, είναι γιατί η εκτέλεση πέναλτι επαναλαμβάνει συμβολικά τους αρχαίους Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς θρύλους στρατών που, εξαντλημένοι από τις απώλειες της μάχης, διαλέγουν από έναν εκπρόσωπο και του ζητούν να επιλύσει τις συλλογικές διαφορές δια της ατομικής σύγκρουσης μέχρι θανάτου. Δίχως αυτή την διάσταση της συλλογικής ευθύνης που μετατίθεται σε “εκπροσώπους,” το πέναλτι δεν θα είχε το υπαρξιακό βάρος που έχει (αν σκεφτεί κανείς ότι η ομάδα με τη σειρά της αντιπροσωπεύει ένα έθνος ή μια πολυπληθή συλλογικότητα, η οποία για μια στιγμή βαραίνει εξ’ ολοκλήρου ένα και μόνο σώμα, τότε αποκτά την συναίσθηση των τρομακτικών διαστάσεων που δυνητικά αποκτά η προσωπική ευθύνη, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αγώνων ύψιστης σημασίας). Το πέναλτι, ως εκ τούτου, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει στους δύο παίκτες μια προσομοίωση της συντάραξης της ύπαρξης από τις επιταγές της δυσβάστακτης ευθύνης της απόφασης, εν ολίγοις του υπαρξιακού σύμπαντος του Άμλετ. Όχι τυχαία, Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι του Βιμ Βέντερς (1972) εκκινείται από αυτήν ακριβώς την ανακάλυψη της υπαρξιακής βαρύτητας που εν δυνάμει συνοδεύει κάθε ποδοσφαιρικό πέναλτι.

Το πέναλτι, τέλος, διδάσκει κάτι σημαντικό για την φιλοσοφική κατανόηση της έννοιας της απόφασης. Αν και συνηθίζουμε να θεωρούμε ότι η λήψη αποφάσεων είναι μια διαδικασία έλλογη και βασισμένη στον υπολογισμό ή το σχεδιασμό, καμμία γνήσια απόφαση, όπως δείχνουν κατ΄επανάληψη τόσο ο Σμιτ όσο και ο Ντεριντά, δεν θα ήταν εφικτή χωρίς την εθελούσια εγκατάλειψή μας σε αυτό ακριβώς που δεν μπορούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε. Αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να μιλήσουμε για την απόφαση ως υπαρξιακό δεδομένο, μιας και αποφάσεις εκ του ασφαλούς δεν θα ήταν αποφάσεις αλλά αυτοματισμοί, ενέργειες που δεν θα είχαν κανένα υπαρξιακό βάρος για το ανθρώπινο υποκείμενο. Ο Αβραάμ, για παράδειγμα, δεν παίρνει την απόφαση να υπακούσει τον Κύριο και να σφάξει το γιό του Ισαάκ γνωρίζοντας ότι θα υπάρξει θεία παρέμβαση που θα σώσει τον μονογενή του. Αν το γνώριζε, η ενέργειά του δεν θα ήταν απροϋπόθετη και δεν θα είχε καμμία θεολογική αξία. Έτσι και ο τερματοφύλακας που αποφασίζει για τη γωνία όπου θα εκτιναχθεί, το κάνει εγκαταλείποντας εκ των προτέρων κάθε βεβαιότητα για την πορεία και το ύψος της μπάλας. Εκθέτοντας το είναι του στην αφόρητη αβεβαιότητα της στιγμής, αναζητά τη λυτρωτική επέμβαση σχεδόν τυφλά.

Ανταπόκριση απο ένα ΟΝΕΙΡΟ...

από τον τυχερό μας φίλο oikon7

Φύγαμε με πούλμαν από έναν σταθμό έξω από την Κολωνία λίγο μετά από τις 12 το μεσημέρι. Φτάσαμε στις 5 το απόγευμα. Πριν τον αγώνα, τσάρκες στα πέριξ του σταδίου (γηπέδου μάλλον), μπιρίτσες, χαχαχα με τους Γερμανούς (ήρεμα πράγματα, εντελώς ήρεμα και πολύ όμορφα). Οι δικοί μας έφταναν είτε με πούλμαν (οι περισσότεροι) είτε με τρένο ή ΙΧ. Οι περισσότεροι Έλληνες της Γερμανίας - δεν γνωρίζω πόσοι ανέβηκαν από την πατρίδα.

Κατά τις 7 είχαν φτάσει σχεδόν όλοι οι δικοί μας και μας άφησαν να μπούμε στο γήπεδο. Εννοείται οι κερκίδες των γηπεδούχων ήταν σχεδόν άδειες ακόμα. Μας έδωσαν τη θύρα 10 και κομμάτι της διπλανής (9 νομίζω) που τις γεμίσαμε εντελώς. Kάθε θύρα έχει δύο διαζώματα. Η κερκίδα των φιλοξενουμένων βρίσκεται πλάι στο πέταλο.

Το γήπεδο της WERDER δεν είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά ξεγελάει το μάτι: με το Στέλιο νομίζαμε ότι παίρνει καμιά 50 χιλ. θεατές, αλλά τελικά από το φωτεινό πίνακα ανακοινώθηκε ότι ο συνολικός αριθμός θεατών που παρακολούθησαν εχθές τον αγώνα ήταν 37.500. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι λίγες θέσεις ήταν κενές (στα επίσημα, πολύ ακριβά εισιτήρια), δεν νομίζω το WESERSTADION να παίρνει πάνω από 40 χιλ. τελικά. Πάντως οι εξέδρες είναι σκεπαστές: όταν βρέχει μόνο οι δύο μπροστινές σειρές θεατών βρέχονται (στην κερκίδα που βρίσκεται απέναντι από τα επίσημα).

Μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, συνθήματα και τραγούδι - όλα προβλεπόμενα, καμία απολύτως διαφορά από το Καραϊσκάκη. Ίσως μάλιστα η κερκίδα εχθές να είχε και περισσότερο παλμό από ότι άλλες φορές, επειδή εδώ την ομάδα την βλέπουμε σπανιότατα...

Πρώτος βγήκε για ζέσταμα ο Νικοπολ ο οποίος και αποθεώθηκε - ανταπέδωσε με χαιρετισμό προς το μέρος μας. Λίγο μετά τις 8, βγήκαν και οι δύο ομάδες για ζέσταμα. Κάθ'όλη τη διάρκεια αυτή, δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο το τραγούδι και τα συνθήματα.

Να σημειώσω εδώ, ότι όλη τη μέρα είχε συννεφιά, αλλά δεν έβρεχε. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, συζητούσαμε με τον Στέλιο ότι δεν θα είναι καθόλου καλό για τους δικούς μας να βρέξει... δυστυχώς το γκαντεμιάσαμε. Η βροχή άρχισε σχεδόν με την έναρξη του αγώνα.

Ωραίο σκηνικό στην έναρξη: τα φώτα των κερκίδων χαμηλώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, προκειμένου να σκοτεινιάσει (όχι εντελώς) ο περίγυρος και να αναδειχθεί περισσότερο ο αγωνιστικός χώρος. Το περίεργο: λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ήρθαν αποκλειστικώς στη δική μας κερκίδα καμιά 20αριά μπάτ.... ε, αστυνομικοί με γκλοπ και παρατάχθηκαν στην πάνω - πάνω σειρά του ανώτερου διαζώματος. Μισοί άνδρες και μισοί γυναίκες. Μερικές μπάτσ... ε, αστυνομικίνες (sic) ήταν και ωραίες γκόμενες και με τον Στέλιο είχαμε πρόβλημα γιατί μια κοιτάζαμε τον αγωνιστικό χώρο μια τι γινόταν πίσω μας...

Πάντως καθόλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στη Βρέμη δεν έγινε απολύτως καμία μανούρα και όλα εξελίχθηκαν ομαλά. Η σχετική καζούρα στους Γερμανούς ναι, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε αμυντικά (όπως άλλωστε έχει αναλυθεί ήδη από πολλούς) στο Α' ημίχρονο. Βασικά, αυτό που είδα εγώ είναι ότι σχημάτισε δύο ιδιότυπες γραμμές άμυνας τοποθετημένες ανάμεσα στο ημικύκλιο της σέντρας και μπροστά από την περιοχή του Νικοπολίδη. ΔΕΝ πιέζαμε πριν οι Γερμανοί περάσουν τη σέντρα (καλώς; κακώς; θέμα προς συζήτηση...)

Αυτό που πιστεύω ότι δεν φαινόταν καθαρά στην τηλεόραση ήταν ο βαθμός στον οποίο το γήπεδο γλιστρούσε: σε πολλές περιπτώσεις, οι παίκτες γλιστρούσαν και έπεφταν κάτω ΕΚΤΟΣ ΦΑΣΕΩΣ - τόσο οι δικοί μας όσο και οι αντίπαλοι. Πιστεύω όμως ότι οι δικοί μας επηρεάστηκαν περισσότερο από τη βροχή. Ξέρω ότι τώρα ακούγομαι σαν τον Λεμονή που κατηγορούσε το χόρτο στο γήπεδο του Άρεως, αλλά νομίζω βλέπατε όλοι πώς έφευγε η μπάλα όταν έβρισκε στο έδαφος, δηλ. τι φάλτσα και τι ταχύτητα έπαιρνε. Το να γίνει κοντρόλ ήταν εξαιρετικά δύσκολο - οι Γερμανοί όμως έχουν συνηθίσει περισσότερο από τους δικούς μας να αγωνίζονται σε τέτοιες συνθήκες.

Τέλος πάντων, θα πω το κουφό τώρα: η αποχώρηση του Ντομί έπαιξε μεγάλο ρόλο για την έκβαση του Α' ημιχρόνου. Όσο έπαιζε, αμυνόμασταν σχετικά καλά από τα αριστερά. Μόλις βγήκε, οι Γερμανοί έστελναν πολύ συχνότερα την μπάλα από κει και προσπαθούσαν πότε με ψηλή και πότε με χαμηλή σέντρα να βρουν τον επιθετικό για κεφαλιά ή για κοντρόλ στο ύψος της περιοχής αντίστοιχα.

Πρέπει να πω ότι το γκολ των Γερμανών ήρθε αρκετά φυσιολογικά: αν και είχε κάποια δόση τύχης, μας πίεζαν πολύ τόσο σε ένταση όσο και σε χρονική διάρκεια. Αν δεν το δεχόμασταν σε αυτή τη φάση, θα γινόταν αργότερα... δυστυχώς. Ο Νικοπολίδης μας έσωσε σε άλλες δύο φάσεις στο Α' ημίχρονο (σε τετ-α-τετ πριν το γκολ και σε προβολή μετά το γκολ). Γενικά η ομάδα δεν πατούσε καθόλου καλά στον αγωνιστικό χώρο. O Λούα Λούα ήταν αποκομμένος μπροστά: με τον Στέλιο συζητούσαμε αν στη θέση του θα έπρεπε καλύτερα να παίξει ο Κοβα, αλλά από την άλλη οι δικοί μας δεν προσπαθούσαν να βρουν τον επιθετικό με ψηλές μπαλιές φοβόμενοι τους δυνατούς κεφαλοσφαιριστές των Γερμανών.

Τελειώνοντας το Α' ημίχρονο, είχαμε δεχθεί ένα γκολ, είχαμε κάνει μόλις μια ευκαιρία και είχαμε για καλύτερο μας παίκτη τον τερματοφύλακα. Οι προοπτικές ήταν δυσοίωνες - βασικά προσωπικά δεν πίστευα ότι θα τη γλυτώναμε με λιγότερα από 3 τεμάχια. Παρόλα αυτά, οι οπαδοί μας δεν σταμάτησαν καθόλου να τραγουδάνε και να προσπαθούν να ενισχύσουν την ομάδα. Μετά την παγωμάρα του γκολ που διήρκησε 3-4 λεπτά, το τραγούδι συνεχίστηκε σε έντονο ρυθμό. Εντάξει, αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει την πορεία του πράγματος, αλλά το αναφέρω επειδή το βρήκα συγκλονιστικό.

Στο ημίχρονο η βροχή σταμάτησε. Υπάλληλοι του σταδίου βγήκαν να πατήσουν το χορτάρι με καλά αποτελέσματα: στο Β' ημίχρονο δεν θυμάμαι κάποιον παίκτη που να έπεσε, ενώ και η μπάλα δεν αναπηδούσε τόσο όσο στο πρώτο. Κάπου επιμένω στο γεγονός αυτό, επειδή το θεωρώ αρκετά σημαντικό για την εξέλιξη του αγώνα.

Όπως όλοι είδατε, το Β' ημίχρονο δεν είχε αγωνιστικά τίποτα απολύτως κοινό με το πρώτο. Ήταν σαν να βλέπαμε εντελώς διαφορετικό αγώνα. Οι παίκτες μας βγήκαν με έναν απίστευτο τσαμπουκά και πήραν τα ηνία από την πρώτη στιγμή! Πραγματικά δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Οι της Βέρντερ σίγουρα ξαφνιάστηκαν: απόδειξη ο βεβιασμένος τρόπος με τον οποίο έδιωχναν την μπάλα από την άμυνα δίνοντας σε εμάς συνεχώς πλάγια άουτ.

Tα δύο γκολ που μας ακυρώθηκαν, εμένα προσωπικά μου έριξαν το ηθικό. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν πράγματι οφ-σάιντ ή όχι, αφού δεν βλέπαμε την ευθεία από κει που βρισκόμασταν, αλλά το θεωρούσα μια μεγάλη ευκαιρία να ισοφαρίσουμε που πήγε χαμένη. Η ομάδα πάντως δεν έδειξε καθόλου να πτοείται. Η αλλαγή του Γκαλέτι με τον Κοβάσεβιτς είναι αλήθεια ότι μας κούφανε: κάποιος ψέλλισε "ίσως είναι κουρασμένος ο Ισπανός", κάποιος άλλος βιάστηκε να κράξει τον Λεμονή. Τυχαίο ή όχι, στην αμέσως επόμενη επίθεση ισοφαρίσαμε με τον ΣΤΟΛΤΙΔΑΡΟ. Ο πανζουρλισμός στην εξέδρα δεν περιγράφεται.

Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο επιθετικού κρεσέντο από τον Ολυμπιακό με τη Βέρντερ να έχει παραλύσει εντελώς. Εμείς στην εξέδρα είχαμε φτάσει σε κορύφωση βλέποντας την ομάδα να επιτίθεται κυριολεκτικά κατά κύματα, να έχει βάλει τη Βέρντερ στα καρέ της μέχρι να έρθει η στιγμή για τον κεραυνό του ΠΑΤΣΑ που έκανε τους Γερμανούς να βουβαθούν και εμάς να αρχίζουμε να χοροπηδάμε εξωφρενικά.

Η ομάδα μετά το 2-1 έγινε κάπως πιο συντηρητική. Δεν έπαιζε το ίδιο είδος άμυνας με το πρώτο ημίχρονο, αλλά έδωσε πράγματι κάποιους χώρους στους Γερμανούς. Βασικά τα δικά μου μάτια ήταν μια στον αγωνιστικό χώρο και μιά στο ρολόι του σταδίου (και μια στην καστανούλα μπατσίνα πίσω μου αχαχχαχαχα). Επειδή το έργο το έχουμε δει πολλές φορές, δεν χωρούσε στο μυαλό μου ότι υπήρχε περίπτωση να ισοφαριστούμε... το φοβόμουν πολύ. Σε κάποια φάση μας έσωσε ο Νικοπολ σε εξ επαφής κεφαλιά. Δεν γνωρίζω ποιος Γερμανός την έκανε, επειδή η εστία του Νικοπολ ήταν απέναντι και δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά...

Οι λίγες αντεπιθέσεις που κάναμε μετά το 2-1 ήταν υποδειγματικές και έφεραν το τρίτο γκολ που έριξε τους Γερμανούς οριστικά στο καναβάτσο. Η σχιζοφρένεια που επικράτησε στην κερκίδα τη στιγμή που ο ΚΟΒΑ πλάσαρε στο ριμπάουντ ήταν για μένα κάτι το πρωτόγνωρο. Για κάποια λεπτά "χαθήκαμε" πραγματικά... η προοπτική του διπλού ήταν πια πολύ κοντά. Και πάλι κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής, μέχρι να αποθεώσουμε τους παίκτες και τον προπονητή "ΘΡΥΛΕ ΕΛΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΣΟΥ" μέχρι οι κάτω να "σκοτωθούν" για το ποιος θα αρπάξει τη φανέλα του άλφα ή βήτα παίκτη...

Μείναμε για λίγο εκεί μέχρι να αποχωρήσει το μεγαλύτερο τμήμα των γηπεδούχων οπαδών (τους αποχαιρετήσαμε με το κλασικό "Auf wiedersehen", τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και υποσχθήκαμε να ξαναπεράσουμε ) και κατευθυνθήκαμε στα λεωφορεία. Η απόσταση Βρέμη - Κολωνία είναι περίπου 300 km... ήμασταν οργανωμένοι με τα μπυρόνια για τον γυρισμό, προλάβαμε να πούμε όσα συνθήματα και τραγούδια θυμόμασταν από 150 φορές το καθένα και μετά το γυρίσαμε στα ρεμπέτικα και τα λαϊκά... σε κάποια φάση με πήρε ο ύπνος - αν δεν με ξυπνούσε ο Στέλιος να μου πει ότι φτάσαμε ακόμα στο λεωφορείο θα ήμουν.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΧΑΡΑ - ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

«Προπονούμαι δυο φορές τη μέρα για να είμαι έτοιμος»

«Μάτσας» ο 10ος. Δεν είναι μόνο εννιά οι φετινές μετεγγραφές του Ολυμπιακού και δεν εννοούμε ότι βρέθηκε το τελευταίο κομμάτι που θα συμπληρώσει το φετινό «ερυθρόλευκο» παζλ. Η αναζήτηση συνεχίζεται, αλλά ο παίκτης που θα αποκτηθεί θα είναι ο 11ος.

Ο Aρβιντας Ματσιγιάουσκας τυπικά δεν είναι καινούργιο πρόσωπο στο λιμάνι, επί της ουσίας όμως είναι. Η περιπέτεια με τον τραυματισμό του ανήκει οριστικά στο παρελθόν και ο ίδιος από τη Λιθουανία όπου βρίσκεται και δουλεύει σκληρά κάθε μέρα, στέλνει το δικό του μήνυμα για τη νέα χρονιά.
«Είμαι στην Κλαϊπέντα, στην πόλη που γεννήθηκα και προπονούμε δυο φορές κάθε μέρα. Πρωί και απόγευμα. Εκτός από 10 μέρες που πήγα διακοπές, δεν έχω σταματήσει καθόλου. Τρέχω στο χορτάρι, στην παραλία, στο γήπεδο. Σουτάρω, κάνω ειδικές ασκήσεις, έχω ένα μήνα ακόμα μπροστά μου μέχρι να ξεκινήσει η προετοιμασία της ομάδας και θέλω να είμαι έτοιμος», επισημαίνει ο «Μάτσας» και συνεχίζει: «Το καλό είναι ότι θα αργήσει πολύ να ξεκινήσει η σεζόν. Θα δουλέψω δυο μήνες με την ομάδα κι απ’ ότι ξέρω θα δώσουμε πολλά φιλικά. Πιστεύω ότι αυτό θα με βοηθήσει προσωπικά, αλλά και όλη την ομάδα αφού έχουν γίνει πολλές αλλαγές».

Ο Λιθουανός γκαρντ που αρχικά είχε αποφασίσει να προπονείται με την εθνική Λιθουανίας, τελικά προπονείται με τον δικό του προσωπικό γυμναστή: «Θα ήθελα πολύ να βοηθήσω στην εθνική ομάδα της χώρας μου, αλλά δεν θα ήμουν σε θέση να το κάνω όπως θέλω και μπορώ. Ήταν καλύτερο να μείνω εκτός αυτό το καλοκαίρι για να δουλέψω και χαίρομαι που οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας και ο προπονητής έδειξαν κατανόηση. Αυτό το καλοκαίρι είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί πρέπει να καλύψω το χαμένο έδαφος και να είμαι και πάλι ο Ματσιγιάουσκας που περιμένουν όλοι. Ο Ολυμπιακός έχει επενδύσει πολλά πάνω μου και ο τρόπος που μου έχουν συμπεριφερθεί όλοι, μου δημιουργεί μεγαλύτερες ευθύνες».

Μπορεί καθημερινά να προπονείται σκληρά, αλλά καθημερινά φροντίζει να ενημερώνεται για τα νέα της ομάδας: «Ξέρω ότι ήρθαν πολλά νέα και ταλαντούχα παιδιά και δυο νέοι Αμερικάνοι, ενώ θα αποκτηθεί ένας ακόμα. Δεν είναι η δουλειά μου να κρίνω τις επιλογές της ομάδας και του προπονητή. Για να έγιναν όλες αυτές οι αλλαγές, σημαίνει ότι έγιναν για το καλό της ομάδας κι αυτοί θέλουμε όλοι. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά στους δυο μήνες της προετοιμασίας για να είμαστε έτοιμοι όταν ξεκινήσουν τα δύσκολα».

Ο «Μάτσας» μίλησε ξεχωριστά μόνο για τον Σοφοκλή Σχορτσαντίτη: «Έμαθα ότι ο Σόφο δεν πήγε στην Εθνική ομάδα για να δουλέψει ατομικά. Νομίζω ότι καλά έκανε. Χρειαζόμαστε τον Σόφο που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ξέρω ότι ως τώρα δουλεύει σκληρά. Δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να συνεχίσει έτσι και να συνεχίσει ακόμα πιο σκληρά όταν θα φτάσει εκεί που θέλει».

Σχολιάστε τις δηλώσεις του σούπερ παιχταρά της ομάδας μας εδώ

«Αυτή η ομάδα... χτίζεται για πολλά χρόνια»

Όταν ήρθε πέρσι στον Ολυμπιακό ήταν μια επένδυση για το παρόν και το μέλλον της ομάδας. Με τις κινήσεις που έγιναν φέτος το καλοκαίρι, είναι πλέον μέλος της παλιάς φρουράς των «ερυθρόλευκων». Ο λόγος για τον Γιάννη Μπουρούση που αυτές τις μέρες έχει υποχρεώσεις με την Εθνική Ανδρών.

Ο Καρδιτσιώτης σέντερ μίλησε για τις κινήσεις που έκανε ο Ολυμπιακός το φετινό καλοκαίρι: «Από τη στιγμή που υπήρχε το σκεπτικό να επενδύσει η ομάδα σε νέους και ταλαντούχους παίκτες, τότε θεωρώ ότι οι κινήσεις που έγιναν είναι ιδανικές. Σίγουρα η ομάδα χτίζεται από την αρχή κι αυτό είναι δύσκολο, αλλά την υγεία μας να έχουμε, καλή διάθεση, να καταλάβουμε γρήγορα τον τρόπο παιχνιδιού που έχει στο μυαλό του ο κόουτς και με πολύ προσπάθεια θα τα καταφέρουμε».

Ο Μπουρούσης δεν στάθηκε μόνο στους νέους παίκτες που θα έχει στο πλευρό του τη νέα σεζόν: «Δεν είναι μόνο τα παιδιά που ήρθαν στην ομάδα. Μην ξεχνάτε ότι φέτος θα έχουμε τον κανονικό Ματσιγιάουσκας μαζί μας. Όχι τον «Μάτσας» που έπαιζε πέρσι με το ένα πόδι και πάλι έδειχνε την αξία του. Είναι ο ηγέτης μας και με το πάθος που έδειχνε πέρσι όταν δεν ήταν έτοιμος, έδειξε σ’ όλους τι πρέπει να περιμένουμε φέτος».

Ο 24άχρονος σέντερ θεωρεί ότι με τις κινήσεις που έχουν γίνει ως τώρα, το μέλλον ανήκει στον Ολυμπιακό: «Αυτή η ομάδα που... χτίζεται θα πρέπει να μείνει για πολλά χρόνια μαζί. Υπάρχει περίσσευμα ταλέντου, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει τώρα να δουλέψουμε όλοι μαζί, να γίνουμε μια γροθιά και στη συνέχεια όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους».

Ο «Μπου» δεν παρέλειψε να στείλει και μήνυμα στους «ερυθρόλευκους» φιλάθλους: «Δεν χρειάζεται να πω κάτι. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει το πιο σωστό κριτήριο. Είναι δεδομένο ότι η διοίκηση ξοδεύει πολλά χρήματα για να δει την ομάδα και πάλι στην κορυφή. Αυτή την προσπάθεια θα πρέπει και είμαι σίγουρος ότι θα τη στηρίξει ο κόσμος του Ολυμπιακού».

Σχολιάστε τις δηλώσεις Μπουρούση εδώ

Ποδόσφαιρο και Φιλοσοφία

Ποδόσφαιρο και Φιλοσοφία

Του Étienne de La Boétie

Μέρος Α

Σοβαρά Παιχνίδια

Στo αξεπέραστο σκετς τους “International Philosophy” οι Monty Python εκμεταλλεύτηκαν χιουμοριστικά την ιδέα της συνάντησης δύο κόσμων που εκ πρώτης όψεως είναι εντελώς ασύμβατοι μεταξύ τους: από τη μία αυτόν του ποδοσφαίρου, ενός λαϊκού και μαζικού αθλήματος που δεν διεκδικεί ούτε τις δάφνες του κλασικού αθλητισμού ούτε τον ταξικά εκλεπτυσμένο χαρακτήρα άλλων σύγχρονων αθλημάτων, και από την άλλη της φιλοσοφίας, της πιο “υψηλής,” πιο ατομικά εκφραζόμενης και πιο δυσνόητης των επιστημών του ανθρώπου. Το κωμικό στοιχείο προέκυπτε από την εκ των προτέρων δεδομένη δια της κοινής λογικής αδυναμία των φιλοσόφων—Ελλήνων και Γερμανών—να “παίξουν μπάλα,” την ασυμβατότητα τους δηλαδή με το παιχνίδι ως γενικότερη έκφανση ενός ζειν που είναι απαλλαγμένο από την βλοσυρή φιλοσοφική βαρύτητα, και με το ποδοσφαιρικό παιχνίδι ως ειδικότερη έκφραση αυτού του ζειν.

Θα ήταν όμως ελλειπής, και ελλειπής φιλοσοφικά, η συζήτηση του σκετς αυτού, αν δεν παρατηρούσε κανείς ότι αυτό που του χαρίζει κάτι παραπάνω από εφήμερη χάρη είναι η κρυφή σαγηνευτικότητα αυτής ακριβώς της εικόνας: η ιδέα δηλαδή της χαρμόσυνης συμφιλίωσης μιας φιλοσοφίας που μαθαίνει να “παίζει μπάλα,” και ενός ποδοσφαίρου που μαθαίνει να φιλοσοφεί--να φιλοσοφεί πρακτικά, μέσω του τρόπου με τον οποίο παίζει. Όχι τυχαία, ο σκόρερ του εν λόγω αγώνα είναι ο Σωκράτης, ο πιο παιχνιδιάρης ίσως των φιλοσόφων, αυτός για τον οποίο ήταν πάντα δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν μιλάει σοβαρά ή όχι, ή αν στο λόγο του σοβαρότητα και παιχνίδι ήταν ασύμβατες κατηγορίες. Και το γκολ, όπως θα ταίριαζε σε ένα πολέμιο των σοφιστών που στον Τίμαιο ταυτίζει τον εαυτό του μαζί τους, είναι εμπνευσμένα αμφισβητούμενο, όπως όλα τα γκολ φιλοσόφων στους αντιπάλους τους—του Σωκράτη στους Σοφιστές, του Χέγκελ στον Καντ, του Νίτσε στον Σωκράτη, του Μαρξ στον Χέγκελ, του Χάιντεγκερ σε όλους τους προηγούμενους, ή του Ντεριντά στον Χάιντεγκερ.

Υπάρχει λοιπόν τρόπος να πάρει κανείς το σκετς αυτό για την ιλαρή συνάντηση του παιγνίου και της φιλοσοφικής σοβαρότητας σοβαρά—που σημαίνει αναγκαστικά παιγνιωδώς, μιας και για να θυμηθούμε πάλι τον Σωκράτη, η φιλοσοφία δεν είναι παρά ένα σοβαρό παιχνίδι. Αυτό ίσως είναι το νόημα της διαβόητης δήλωσης του Ζακ Ντεριντά, του σημαντικότερου πιθανότατα φιλοσόφου του 20ου αιώνα, γνωστού για τα ατέρμονα του γλωσσικά παιχνίδια, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (γεννημένος στην Αλγερία, πιθανότατα θα ήθελε να είχε γίνει ένας Ζινεντίν Ζιντάν avant la lettre). Αλλά και στα καθ ‘ημάς, ο επίσης εκλιπών Παναγιώτης Κονδύλης, ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της κριτικής απέναντι στον φιλελευθερισμό πολιτικής φιλοσοφίας, δεν είχε παραλείψει να δηλώσει ότι το μόνο που κάνει στην Γερμανία όταν δεν διαβάζει ή γράφει είναι να ασχολείται με το ποδόσφαιρο (βλέποντας ίσως στον ποδοσφαιρικό αγώνα κάτι σαν την τελετουργικά επαναλαμβανόμενη έκφραση της πρωταρχικότητας της σύγκρουσης και του αγώνα που συνδέει τον Ηράκλειτο και την αρχαία θεωρία του πολιτικού με τον αντι-φιλελευθερισμό του Μαρξ ή του Σμιτ).

Υπάρχει κάτι περισσότερο από ανεκδοτολογικό ενδιαφέρον σε αυτά τα παραδείγματα? Υπάρχει η δυνατότητα, με άλλα λόγια, να σκεφτεί κανείς φιλοσοφικά τόσο για το ποδόσφαιρο (κοιτάζοντας δηλαδή το παιχνίδι από έξω προς τα μέσα) όσο και με το ποδόσφαιρο (συναντώντας δηλαδή τη φιλοσοφία μέσα από την αυτο-θεωρητικοποίηση της ποδοσφαιρικής πρακτικής)? Θα απαντούσα, με πνεύμα τόσο παιγνιώδες όσο και σοβαρό, καταφατικά στις ερωτήσεις αυτές. Ας εξετάσουμε κάποιες από τις σημαντικές συναντήσεις φιλοσοφίας και ποδοσφαίρου, συνοπτικά και επιγραμματικά:

1. Η διαλεκτική ειρωνεία της ισοπαλίας

Τα περισσότερα αθλήματα κινούνται με βάση μια δυαδική λογική: υπάρχει νικητής και ηττημένος. Οι κατηγορίες αυτές όμως αναγκαστικά παραμένουν απόλυτες και στείρες στο βαθμό που στερούνται διαμεσολάβησης (mediation) και άρα δυνατότητας διαλεκτικοποίησης. Ως εκ τούτου στερούνται επίσης της δυνατότητας να οδηγήσουν στην ειρωνική γνώση, στην σύλληψη δηλαδή της ιστορικής μεταβλητότητας των πραγμάτων και της μεταλλαγής τους στα αντίθετά τους (μία από τις βασικές αρχές της διαλεκτικής του Χέγκελ). Ένα αγωνιστικό σύμπαν που περιλαμβάνει μόνο νικητές και ηττημένους έχει στενό χώρο περισυλλογής για αυτό που διαμεσολαβεί ανάμεσα στη νίκη και την ήττα εγγράφοντας τη μία μέσα στην άλλη—ως Πύρρειο νίκη για παράδειγμα, ή ως ευτυχή ήττα.

Η ποδοσφαιρική κατηγορία της ισοπαλίας—που δεν είναι ούτε νίκη ούτε ήττα, αλλά συγκρατεί και αφήνει να διαφανεί το ίχνος και των δύο ταυτόχρονα—αποτελεί ως εκ τούτου σημαντικό τρόπο προβληματικοποίησης της αφέλειας του δυαδισμού νίκης και ήττας στα περισσότερα των αθλημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως, οι ισοπαλίες αφήνουν στους οπαδούς και των δύο ομάδων πικρή γεύση. Η γεύση αυτή είναι η γεύση της ίδιας της διαλεκτικής ειρωνείας, η γεύση του κωνείου που χαμογελαστά πίνει ο Σωκράτης: ίσως γιατί ξέρει ότι ανάμεσα στο “φάρμακον” του κωνείου και το “φάρμακον” του φιλοσοφικού λόγου (βλ. Ντεριντά, “Πλάτωνος Φαρμακεία”) υπάρχει μια κάποια ισορροπία δυνάμεων, μια κάποια ισοπαλία. Ο Θουκυδίδης έδειξε στην Ιστορία των Πελοππονησιακών Πολέμων ότι γνώριζε εξίσου καλά την πικρή αυτή γεύση της διαλεκτικής γνώσης, αναγκασμένος να καταγράψει την σύλληψη μιας αλήθειας πολυπλοκότερης από τον αφελή ηρωισμό του Ομηρικού έπους: την ιδιαίτερα οδυνηρή, άγονη και χρονοβόρα “ισοπαλία” μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών που μακροπρόθεσμα θα έβρισκε και τους δύο χαμένους. Το ποδόσφαιρο γνωρίζει καλά πως υπάρχουν ισοπαλίες καταστροφικότερες από τις ήττες, άλλες που είναι σημαντικότερες από τις νίκες, και άλλες που δεν κρίνουν απολύτως τίποτε παρά την παράταση της αγωνίας για το τελικό αποτέλεσμα ενός ευρύτερου αγώνα. Πιθανόν, αν γεννιόντουσαν αργότερα, οι ιδρυτές της φιλοσοφικής και ιστορικής διαλεκτικής να ήταν ποδοσφαιρόφιλοι.

2. Η πρακτική της δημοκρατίας

Σε ένα από τα επεισόδια των Simpsons οι σεναριογράφοι φαντάζονται ένα μάτσο βαριεστημένων Αμερικανών να παρακολουθούν έναν αγώνα ποδοσφαίρου που διαφημίζεται ως ικανός να κρίνει “ποια είναι η ισχυρότερη χώρα του κόσμου: H Πορτογαλία ή το Μεξικό.” Η κωμική λεπίδα κόβει προς δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Από τη μία το αστείο είναι με τους Αμερικανούς και εις βάρος των υπολοίπων—είναι δεδομένο για τον τηλεθεατή της σειράς ότι ισχυρότερη χώρα είναι οι ΗΠΑ και άρα ότι η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο δεν συμβαδίζει με τα προφανή δεδομένα της πραγματικότητας. Από την άλλη όμως το αστείο είναι πικρόχολα εις βάρος των ίδιων των Αμερικανών θεατών: το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου ο πολιτικά ή οικονομικά αδύνατος έχει ελπίδα, το άθλημα της έμπρακτης δημοκρατίας. Οι Αμερικανοί, οι επίσημοι δηλαδή εκπρόσωποι του πλανητικού εκδημοκρατισμού ως ιδεολογίας, καταλήγουν να δέχονται ως επίπλαστη τη δική τους ρητορική στο βαθμό που γελούν αυτάρεσκα με το αστείο.

Η σχέση του ποδοσφαίρου με την έμπρακτη δημοκρατία είναι πολλαπλή και βρίσκεται στη βάση της παγκόσμιας απήχησής του στις μάζες. Οι υλικές-οικονομικές προϋποθέσεις του είναι απόλυτα σπαρτιάτικες: μια μπάλα, έστω και αυτοσχέδια φτιαγμένη. Σε όλο τον πλανήτη το ποδόσφαιρο παίχτηκε, παίζεται και θα συνεχίσει να παίζεται ως άθλημα απόλυτα μινιμαλιστικό, όσα χρήματα και όση χρυσόσκονη και να επενδύονται στις επίσημες διοργανώσεις. Οι ρίζες του στην Αγγλική εργατική τάξη και τους έγχρωμους, ιθαγενείς και αποικιοκρατούμενους συνεχίζουν να τρέφουν όνειρα ξυπόλυτης ευτυχίας, και όχι μόνο αυτά που στο τέλος αποζημιώνονται με το χρώμα του χρήματος. Αυτοί που φαντασιώνονται τη δόξα στις αλάνες θα είναι πάντα περισσότεροι από αυτούς που βρίσκουν το δρόμο της μεταπρατικής νιρβάνα του “χρυσού συμβολαίου.”

Η δημοκρατικότητα του ποδοσφαίρου ως πρακτικής εκτείνεται, όπως ήδη επέδειξα, στον τρόπο με τον οποίο επαναχαρτογραφεί την διεθνή ιεραρχία δυνάμεων: Η συντριπτική πλειοψηφία των ατομικών και ομαδικών αθλημάτων στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου αναδιατύπωνε την γεωπολιτική σύγκρουση Ανατολικού-Δυτικού μπλοκ με σφήνα την “τρίτη λύση” του Κινέζικου μοντέλου. Την ίδια εποχή, οι ηγεμόνες και τα πρότυπα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ήταν Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι, Ολλανδοί, Ιταλοί και Γερμανοί. Ο ποδοσφαιρόφιλος οπαδός, σε επίπεδο εθνών κρατών, είναι συνηθισμένος στην ιδέα της ισχύος των συχνά πολιτικά και οικονομικά αδυνάτων. Το ποδόσφαιρο παραμένει, σε πείσμα των αθεράπευτα κυνικών εκβιομηχανιστών και προμότερς του, ένα δικαιοκρατούμενο καρναβάλι όπου για λίγο ο κόσμος γυρίζει ανάποδα και ο φτωχός παίρνει τη θέση στον ήλιο που του στερεί η "κανονική" ζωή. Αν η Αdidas τιτλοφόρησε την καμπάνια του Euro 2004 “Impossible is Nothing,” η παντελώς άσημη και άκρως αντιεμπορική Εθνική της χώρας μας έδωσε στο σλόγκαν μια μάλλον σαρκαστικά κυριολεκτική γεύση για την πολυεθνική που πίστεψε τόσο λίγο στα ίδια της τα λόγια που δεν είχε προωθήσει στην αγορά πάνω από μια χούφτα από τις γαλανόλευκες που η ίδια σχεδίασε.

Τέλος, η δημοκρατικότητα του ποδοσφαίρου εκφράζεται στο πιο άμεσα υλικό και απτό επίπεδο, αυτό του ίδιου του σώματος. Κοντοί, ψηλοί, στραβοκάνηδες, παχουλοί, κοκκαλιάρηδες, άνθρωποι με στενό στέρνο ή αδύνατα χέρια—όλοι δυνητικά ελπίζουν, για όλους δυνητικά υπάρχει θέση σε μία ενδεκάδα. Χωρίς αμφιβολία, η επαγγελματικοποίηση και εμπορευματικοποίηση του ποδοσφαίρου έχει συρρικνώσει τα όρια της σωματικής δημοκρατίας. Παρ’ όλα αυτά, το κοντόχοντρο αλλά μανιασμένα ευέλικτο και κινητικό σώμα του Ντιέγκο Αρμάντο συνεχίζει να αποτελεί φάρο ελπίδας για τους φιλόδοξους ποδοσφαιριστές την ίδια στιγμή που το σώμα καταντά τυραννικό και απαγορευτικό όριο και όχι μέσο ελεύθερης και αυτόβουλης παιγνιώδους έκφρασης στα περισσότερα σύγχρονα αθλήματα. H φιλοσοφία στοχάστηκε την δημοκρατία εκ μέρους της δημοκρατίας για πάνω από δύο χιλιετίες. Το ποδόσφαιρο φιλοσοφεί στο βαθμό που υλοποιεί την απραγματοποίητη υπόσχεση της δημοκρατίας σε ένα πλανητικά διασπαρμένο ενενηντάλεπτο.

«Δεν το περίμενα ότι θα ξανασμίξουμε»

Η παρέα ξεκίνησε την πορεία της πολλά χρόνια πριν. Ήταν ακόμα αμούστακα παιδιά όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά και είχαν ως μοναδικό ενδιαφέρον την πορτοκαλί μπάλα. Μαζί πέτυχαν πολλά. Έφτασαν ως τη δεύτερη θέση του Κόσμου. Η παρέα ξανάσμιξε στο λιμάνι και είναι έτοιμη να... σαλπάρει για νέες μεγάλες επιτυχίες.

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος έχει αναλάβει το ρόλο του... καπετάνιου αφού είναι ο πιο παλιός της παρέας που ανέβηκε στο «ερυθρόλευκο»... πλοίο. Φορά τη φανέλα του Ολυμπιακού για δυο χρόνια και όπως ήταν φυσιολογικό θα είναι αυτός που θα αναλάβει να βάλει τα φιλαράκια του στο κλίμα της ομάδας: «Κάθε φορά που ανακοινωνόταν η απόκτηση ενός εκ των παιδιών χαιρόμουν πάρα πολύ.

Είναι αλήθεια ότι όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ δεν περίμενα ότι θα βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί. Μόνο ίσως στην εθνική ομάδα. Τώρα όμως θα είμαστε όλοι μαζί, τόσο η παρέα του ΠΑΟΚ όσο και η παρέα της Εθνικής».

Αυτές τις μέρες, ο «Βασιλό» βρίσκεται στο Καρπενήσι με την Εθνική ομάδα κι εκεί έχει δίπλα του, τους Μαυροκεφαλίδη και Βασιλειάδη: «Ήδη έχω αρχίσει να τους κατατοπίζω για την ομάδα. Μαζί με τον Γιάννη (σ.σ. Μπουρούση). Τους εξηγούμε τα πάντα ώστε να είναι πιο έτοιμοι όταν θα ξεκινήσουν οι υποχρεώσεις τους με την ομάδα. Το ίδιο έχω κάνει και με τ’ άλλα παιδιά που έχουμε μιλήσει αρκετά στο τηλέφωνο».

Το φετινό καλοκαίρι ο Ολυμπιακός έχτισε την ομάδα από την αρχή διατηρώντας μόνο πέντε παίκτες από το περσινό ρόστερ. Η ομάδα επένδυσε στη νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ: «Δεν θέλω να λεω πολλά λόγια. Θέλω να ελπίζω ότι το τρόπαιο που περιμένουν όλοι εδώ και πολλά χρόνια, θα έρθει. Η ομάδα έκανε φέτος μια μεγάλη επένδυση και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να βιαστούν να μας κρίνουν από κάποια άτυχα αποτελέσματα που μπορεί να έρθουν στην αρχή. Αυτή η ομάδα θα έχει και παρόν, μα προπάντων σπουδαίο μέλλον».

Το μυαλό του Πυργιώτη φόργουορντ είναι αυτές τις μέρες στην Εθνική ομάδα: «Όλα πάνε καλά με τον τραυματισμό μου και σιγά, σιγά μπαίνω στις προπονήσεις. Το σημαντικό είναι να είμαστε όλα τα παιδιά υγιής. Και στην Εθνική ομάδα και στον Ολυμπιακό αργότερα».

Σχολιάστε τις δηλώσεις του Παναγιώτη Βασιλόπουλου εδώ