Φύγαμε με πούλμαν από έναν σταθμό έξω από την Κολωνία λίγο μετά από τις 12 το μεσημέρι. Φτάσαμε στις 5 το απόγευμα. Πριν τον αγώνα, τσάρκες στα πέριξ του σταδίου (γηπέδου μάλλον), μπιρίτσες, χαχαχα με τους Γερμανούς (ήρεμα πράγματα, εντελώς ήρεμα και πολύ όμορφα). Οι δικοί μας έφταναν είτε με πούλμαν (οι περισσότεροι) είτε με τρένο ή ΙΧ. Οι περισσότεροι Έλληνες της Γερμανίας - δεν γνωρίζω πόσοι ανέβηκαν από την πατρίδα.
Κατά τις 7 είχαν φτάσει σχεδόν όλοι οι δικοί μας και μας άφησαν να μπούμε στο γήπεδο. Εννοείται οι κερκίδες των γηπεδούχων ήταν σχεδόν άδειες ακόμα. Μας έδωσαν τη θύρα 10 και κομμάτι της διπλανής (9 νομίζω) που τις γεμίσαμε εντελώς. Kάθε θύρα έχει δύο διαζώματα. Η κερκίδα των φιλοξενουμένων βρίσκεται πλάι στο πέταλο.
Το γήπεδο της WERDER δεν είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά ξεγελάει το μάτι: με το Στέλιο νομίζαμε ότι παίρνει καμιά 50 χιλ. θεατές, αλλά τελικά από το φωτεινό πίνακα ανακοινώθηκε ότι ο συνολικός αριθμός θεατών που παρακολούθησαν εχθές τον αγώνα ήταν 37.500. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι λίγες θέσεις ήταν κενές (στα επίσημα, πολύ ακριβά εισιτήρια), δεν νομίζω το WESERSTADION να παίρνει πάνω από 40 χιλ. τελικά. Πάντως οι εξέδρες είναι σκεπαστές: όταν βρέχει μόνο οι δύο μπροστινές σειρές θεατών βρέχονται (στην κερκίδα που βρίσκεται απέναντι από τα επίσημα).
Μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, συνθήματα και τραγούδι - όλα προβλεπόμενα, καμία απολύτως διαφορά από το Καραϊσκάκη. Ίσως μάλιστα η κερκίδα εχθές να είχε και περισσότερο παλμό από ότι άλλες φορές, επειδή εδώ την ομάδα την βλέπουμε σπανιότατα...
Πρώτος βγήκε για ζέσταμα ο Νικοπολ ο οποίος και αποθεώθηκε - ανταπέδωσε με χαιρετισμό προς το μέρος μας. Λίγο μετά τις 8, βγήκαν και οι δύο ομάδες για ζέσταμα. Κάθ'όλη τη διάρκεια αυτή, δεν σταματήσαμε ούτε δευτερόλεπτο το τραγούδι και τα συνθήματα.
Να σημειώσω εδώ, ότι όλη τη μέρα είχε συννεφιά, αλλά δεν έβρεχε. Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, συζητούσαμε με τον Στέλιο ότι δεν θα είναι καθόλου καλό για τους δικούς μας να βρέξει... δυστυχώς το γκαντεμιάσαμε. Η βροχή άρχισε σχεδόν με την έναρξη του αγώνα.
Ωραίο σκηνικό στην έναρξη: τα φώτα των κερκίδων χαμηλώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, προκειμένου να σκοτεινιάσει (όχι εντελώς) ο περίγυρος και να αναδειχθεί περισσότερο ο αγωνιστικός χώρος. Το περίεργο: λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ήρθαν αποκλειστικώς στη δική μας κερκίδα καμιά 20αριά μπάτ.... ε, αστυνομικοί με γκλοπ και παρατάχθηκαν στην πάνω - πάνω σειρά του ανώτερου διαζώματος. Μισοί άνδρες και μισοί γυναίκες. Μερικές μπάτσ... ε, αστυνομικίνες (sic) ήταν και ωραίες γκόμενες και με τον Στέλιο είχαμε πρόβλημα γιατί μια κοιτάζαμε τον αγωνιστικό χώρο μια τι γινόταν πίσω μας...
Πάντως καθόλη τη διάρκεια της παρουσίας μας στη Βρέμη δεν έγινε απολύτως καμία μανούρα και όλα εξελίχθηκαν ομαλά. Η σχετική καζούρα στους Γερμανούς ναι, αλλά μέχρι εκεί.
Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε αμυντικά (όπως άλλωστε έχει αναλυθεί ήδη από πολλούς) στο Α' ημίχρονο. Βασικά, αυτό που είδα εγώ είναι ότι σχημάτισε δύο ιδιότυπες γραμμές άμυνας τοποθετημένες ανάμεσα στο ημικύκλιο της σέντρας και μπροστά από την περιοχή του Νικοπολίδη. ΔΕΝ πιέζαμε πριν οι Γερμανοί περάσουν τη σέντρα (καλώς; κακώς; θέμα προς συζήτηση...)
Αυτό που πιστεύω ότι δεν φαινόταν καθαρά στην τηλεόραση ήταν ο βαθμός στον οποίο το γήπεδο γλιστρούσε: σε πολλές περιπτώσεις, οι παίκτες γλιστρούσαν και έπεφταν κάτω ΕΚΤΟΣ ΦΑΣΕΩΣ - τόσο οι δικοί μας όσο και οι αντίπαλοι. Πιστεύω όμως ότι οι δικοί μας επηρεάστηκαν περισσότερο από τη βροχή. Ξέρω ότι τώρα ακούγομαι σαν τον Λεμονή που κατηγορούσε το χόρτο στο γήπεδο του Άρεως, αλλά νομίζω βλέπατε όλοι πώς έφευγε η μπάλα όταν έβρισκε στο έδαφος, δηλ. τι φάλτσα και τι ταχύτητα έπαιρνε. Το να γίνει κοντρόλ ήταν εξαιρετικά δύσκολο - οι Γερμανοί όμως έχουν συνηθίσει περισσότερο από τους δικούς μας να αγωνίζονται σε τέτοιες συνθήκες.
Τέλος πάντων, θα πω το κουφό τώρα: η αποχώρηση του Ντομί έπαιξε μεγάλο ρόλο για την έκβαση του Α' ημιχρόνου. Όσο έπαιζε, αμυνόμασταν σχετικά καλά από τα αριστερά. Μόλις βγήκε, οι Γερμανοί έστελναν πολύ συχνότερα την μπάλα από κει και προσπαθούσαν πότε με ψηλή και πότε με χαμηλή σέντρα να βρουν τον επιθετικό για κεφαλιά ή για κοντρόλ στο ύψος της περιοχής αντίστοιχα.
Πρέπει να πω ότι το γκολ των Γερμανών ήρθε αρκετά φυσιολογικά: αν και είχε κάποια δόση τύχης, μας πίεζαν πολύ τόσο σε ένταση όσο και σε χρονική διάρκεια. Αν δεν το δεχόμασταν σε αυτή τη φάση, θα γινόταν αργότερα... δυστυχώς. Ο Νικοπολίδης μας έσωσε σε άλλες δύο φάσεις στο Α' ημίχρονο (σε τετ-α-τετ πριν το γκολ και σε προβολή μετά το γκολ). Γενικά η ομάδα δεν πατούσε καθόλου καλά στον αγωνιστικό χώρο. O Λούα Λούα ήταν αποκομμένος μπροστά: με τον Στέλιο συζητούσαμε αν στη θέση του θα έπρεπε καλύτερα να παίξει ο Κοβα, αλλά από την άλλη οι δικοί μας δεν προσπαθούσαν να βρουν τον επιθετικό με ψηλές μπαλιές φοβόμενοι τους δυνατούς κεφαλοσφαιριστές των Γερμανών.
Τελειώνοντας το Α' ημίχρονο, είχαμε δεχθεί ένα γκολ, είχαμε κάνει μόλις μια ευκαιρία και είχαμε για καλύτερο μας παίκτη τον τερματοφύλακα. Οι προοπτικές ήταν δυσοίωνες - βασικά προσωπικά δεν πίστευα ότι θα τη γλυτώναμε με λιγότερα από 3 τεμάχια. Παρόλα αυτά, οι οπαδοί μας δεν σταμάτησαν καθόλου να τραγουδάνε και να προσπαθούν να ενισχύσουν την ομάδα. Μετά την παγωμάρα του γκολ που διήρκησε 3-4 λεπτά, το τραγούδι συνεχίστηκε σε έντονο ρυθμό. Εντάξει, αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει την πορεία του πράγματος, αλλά το αναφέρω επειδή το βρήκα συγκλονιστικό.
Στο ημίχρονο η βροχή σταμάτησε. Υπάλληλοι του σταδίου βγήκαν να πατήσουν το χορτάρι με καλά αποτελέσματα: στο Β' ημίχρονο δεν θυμάμαι κάποιον παίκτη που να έπεσε, ενώ και η μπάλα δεν αναπηδούσε τόσο όσο στο πρώτο. Κάπου επιμένω στο γεγονός αυτό, επειδή το θεωρώ αρκετά σημαντικό για την εξέλιξη του αγώνα.
Όπως όλοι είδατε, το Β' ημίχρονο δεν είχε αγωνιστικά τίποτα απολύτως κοινό με το πρώτο. Ήταν σαν να βλέπαμε εντελώς διαφορετικό αγώνα. Οι παίκτες μας βγήκαν με έναν απίστευτο τσαμπουκά και πήραν τα ηνία από την πρώτη στιγμή! Πραγματικά δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Οι της Βέρντερ σίγουρα ξαφνιάστηκαν: απόδειξη ο βεβιασμένος τρόπος με τον οποίο έδιωχναν την μπάλα από την άμυνα δίνοντας σε εμάς συνεχώς πλάγια άουτ.
Tα δύο γκολ που μας ακυρώθηκαν, εμένα προσωπικά μου έριξαν το ηθικό. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν πράγματι οφ-σάιντ ή όχι, αφού δεν βλέπαμε την ευθεία από κει που βρισκόμασταν, αλλά το θεωρούσα μια μεγάλη ευκαιρία να ισοφαρίσουμε που πήγε χαμένη. Η ομάδα πάντως δεν έδειξε καθόλου να πτοείται. Η αλλαγή του Γκαλέτι με τον Κοβάσεβιτς είναι αλήθεια ότι μας κούφανε: κάποιος ψέλλισε "ίσως είναι κουρασμένος ο Ισπανός", κάποιος άλλος βιάστηκε να κράξει τον Λεμονή. Τυχαίο ή όχι, στην αμέσως επόμενη επίθεση ισοφαρίσαμε με τον ΣΤΟΛΤΙΔΑΡΟ. Ο πανζουρλισμός στην εξέδρα δεν περιγράφεται.
Ακολούθησε ένα δεκάλεπτο επιθετικού κρεσέντο από τον Ολυμπιακό με τη Βέρντερ να έχει παραλύσει εντελώς. Εμείς στην εξέδρα είχαμε φτάσει σε κορύφωση βλέποντας την ομάδα να επιτίθεται κυριολεκτικά κατά κύματα, να έχει βάλει τη Βέρντερ στα καρέ της μέχρι να έρθει η στιγμή για τον κεραυνό του ΠΑΤΣΑ που έκανε τους Γερμανούς να βουβαθούν και εμάς να αρχίζουμε να χοροπηδάμε εξωφρενικά.
Η ομάδα μετά το 2-1 έγινε κάπως πιο συντηρητική. Δεν έπαιζε το ίδιο είδος άμυνας με το πρώτο ημίχρονο, αλλά έδωσε πράγματι κάποιους χώρους στους Γερμανούς. Βασικά τα δικά μου μάτια ήταν μια στον αγωνιστικό χώρο και μιά στο ρολόι του σταδίου (και μια στην καστανούλα μπατσίνα πίσω μου αχαχχαχαχα). Επειδή το έργο το έχουμε δει πολλές φορές, δεν χωρούσε στο μυαλό μου ότι υπήρχε περίπτωση να ισοφαριστούμε... το φοβόμουν πολύ. Σε κάποια φάση μας έσωσε ο Νικοπολ σε εξ επαφής κεφαλιά. Δεν γνωρίζω ποιος Γερμανός την έκανε, επειδή η εστία του Νικοπολ ήταν απέναντι και δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά...
Οι λίγες αντεπιθέσεις που κάναμε μετά το 2-1 ήταν υποδειγματικές και έφεραν το τρίτο γκολ που έριξε τους Γερμανούς οριστικά στο καναβάτσο. Η σχιζοφρένεια που επικράτησε στην κερκίδα τη στιγμή που ο ΚΟΒΑ πλάσαρε στο ριμπάουντ ήταν για μένα κάτι το πρωτόγνωρο. Για κάποια λεπτά "χαθήκαμε" πραγματικά... η προοπτική του διπλού ήταν πια πολύ κοντά. Και πάλι κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής, μέχρι να αποθεώσουμε τους παίκτες και τον προπονητή "ΘΡΥΛΕ ΕΛΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΣΟΥ" μέχρι οι κάτω να "σκοτωθούν" για το ποιος θα αρπάξει τη φανέλα του άλφα ή βήτα παίκτη...
Μείναμε για λίγο εκεί μέχρι να αποχωρήσει το μεγαλύτερο τμήμα των γηπεδούχων οπαδών (τους αποχαιρετήσαμε με το κλασικό "Auf wiedersehen", τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και υποσχθήκαμε να ξαναπεράσουμε
) και κατευθυνθήκαμε στα λεωφορεία. Η απόσταση Βρέμη - Κολωνία είναι περίπου 300 km... ήμασταν οργανωμένοι με τα μπυρόνια για τον γυρισμό, προλάβαμε να πούμε όσα συνθήματα και τραγούδια θυμόμασταν από 150 φορές το καθένα και μετά το γυρίσαμε στα ρεμπέτικα και τα λαϊκά... σε κάποια φάση με πήρε ο ύπνος - αν δεν με ξυπνούσε ο Στέλιος να μου πει ότι φτάσαμε ακόμα στο λεωφορείο θα ήμουν.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΧΑΡΑ - ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
