Ζητώ συγγνώμη από όλους για τη μεγάλη καθυστέρηση αλλά είμαστε και πάλι εδώ όπως πάντα.Η καψούρα μας για τον Ολυμπιακό μας παραμένει και θα παραμείνει πάντα είτε έρχονται τα θετικά αποτελέσματα είτε όχι.Ο Ολυμπιακός λοιπόν πήγε σε ένα ακόμα final 4 για δεύτερη συνεχή φορά μέσα σε δύο χρόνια.Μπόρει όλοι μας να περιμέναμε πολλά από αυτή την ομάδα αλλά δυστυχώς το μόνο που καταφέραμε είναι η συμμετοχή μας στο τελικό επίτευμα ωστόσο διόλου ευκαταφρόνητο αν αναλογιστούμε τη ποιότητα και των υπόλοιπων ομάδων της ευρώπης.Το σημαντικό για όλους είναι οτι ο Ολυμπιακός με αργά και σταθερά βήματα προχωράει κάθε χρόνο ένα σκαλάκι παραπάνω.Η κορυφή δεν κατακτιέται εύκολα και αν κατακτηθεί είναι δύσκολο να παραμείνει μια ομάδα σε αυτή.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει απογοήτευση όχι τόσο για το τελικό αποτέλεσμα αλλά για τις εμφανίσεις μας σε αυτό το final 4.Η ομάδα δεν απέδωσε καλό μπάσκετ όπως έκανε όλη τη σεζόν και βρέθηκε όχι μόνο από ικανότητα αλλά και από τύχη στο τελικό ύστερα από ένα συναρπαστικό θρίλερ με τη Παρτίζαν στον ημιτελικό της Παρασκευής.Όλοι μας περιμέναμε πως και πως τον τελικό με αντίπαλο τη Μπάρτσα μια ομάδα που φέτος απέδωσε και εκείνη εξαιρετικά και έδειξε τη ποιότητα της όλη τη χρονιά.Τελικά χάσαμε πράγμα που μόνο ευχάριστο δεν είναι για όλους.Η απογοήτευση είναι δεδομένη.
Θα πρέπει όμως να κρατήσουμε τα καλά της φετινής χρονιάς να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να προχωρήσουμε στη συνέχεια με σκοπό το πρωτάθλημα αλλά και με σκοπό τη νέα χρονιά ο θρύλος να εμφανιστεί ακόμα ποιοτικότερος και όλοι μας να χαιρόμαστε για το θέαμα που παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο.
Τι έφταιξε στο final 4?πολλά και διάφορα είναι η απάντηση.Καθένας έχει τη προσωπική του άποψη αλλά το χειρότερο είναι να ψάχνουμε να ρίξουμε ευθύνες αποκλειστικά σε ανθρώπους που παλεύουν όλη τη χρονιά για να παρουσιάζουν μια ομάδα πολυ ποιοτική.Η ιεράρχιση των αιτιών ίσως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία...
Νομίζω οτι ο φετινός Ολυμπιακός ήταν πληρέστερη ομάδα από τη Μπαρτσελονα.Ο φετινός Ολυμπιακός είχε εμπειρία-μυαλό είχε πληθώρα επιλογών σε παίκτες αλλά και σχήματα είχε πληθώρα επιλογών στην επίθεση του είχε παίκτες ηγέτες.Τελικά όμως δεν φτάνουν μόνο αυτά.Η Μπάρτσα με τη σειρά της φάνηκε οτι διέθετε το σημαντικότερο από όλα δηλαδή μεγάλη δίψα για την ευρωκούπα,τεράστιο αμυντικό ζήλο,διάθεση να τρέξει και να ρισκάρει και φυσικά διέθετε και παίκτες με ηγετικές δυνατότητες πχ Ναβάρο-Μαικλ και την αβάντα της διαιτησίας ξεκάθαρα υπέρ της σε κάθε λεπτό του παιχνιδιού.Το να τα ρίχνουμε όλα στη διαιτησία μοιάζει γραφικό ειδικά μετά από μια μεγάλη σε έκταση ήττα αλλά η πραγματικότητα είναι οτι το διαιτητικο τιμ έκανε ό,τι ήταν δυνατό προκειμένου ο Ολυμπιακός να μην διεκδικήσει τη νίκη και μάλιστα να βγεί νωρίς νωρίς από κάθε σκέψη για τη τελική επικράτηση.Παράλληλα αυτο επέφερε ένα μεγάλο εκνευρισμό στους παίκτες της ομάδας,άγχος,δυστακτικότητα και το όνειρο χάθηκε νωρίς.Υπό διαφορετικές συνθήκες είμαι σίγουρος προσωπικά ότι ο αγώνας θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον και θα κρίνονταν πολύ αργότερα ίσως και στο τέλος του με τη κόρνα της λήξης.
Πέρα από τη διαιτησία όμως είδαμε και άλλα στραβά τα οποία δεν πρέπει να τα προσπεράσουμε γιατί σκοπός είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας να βελτιωθούμε και τη νέα χρονιά στο Τορίνο να πετύχουμε ό,τι δεν πετύχαμε φέτος.
Η ομάδα θεωρώ οτι κακώς έδωσε μεγαλύτερο βάρος στο ελληνικό πρωτάθλημα ειδικά από τη στιγμή που και εκεί το αβαντάζ έδρας ανήκει σε άλλους.Δεν μπορώ να πιστέψω οτι παίκτες της ομάδας μας βγαίνουν και δηλώνουν οτι μεγάλος στόχος είναι το πρωτάθλημα και όχι η ευρωλίγκα.Είναι ποτέ δυνατόν?με αυτή τη λογική πας σε ένα final 4 με σκοπό τη κούπα?Η δίψα και για τα δύο θα πρέπει να είναι ίδια και ένα ένα στόχο να προσπαθούμε να τον κατακτούμε.Θεωρώ λοιπον οτι απουσίαζε η δίψα και το μάτι δεν γυάλιζε!
Είναι ποτέ δυνατόν μια ομάδα να ξεχνάει κάποιες από τις αρχές της και να γυρίζει στα παλιά όλο και περισσότερο?και μπορεί κατά κάποιο τρόπο να αναγκαστήκαμε να φτάσουμε πίσω γιατί και οι ομάδες που παίξαμε δεν μας ταίριαζαν αλλά και εμείς δεν είχαμε το ίδιο πλάνο και δεν καταφέραμε να επιβάλλουμε το παιχνίδι μας σε κανένα σημείο.Δεν μας βγήκε σχεδόν κανένα από τα συστήματα μας.Η ομάδα έπαψε να έχει συνοχή είτε επειδή μας αντιμετώπισαν σωστά είτε επειδή δεν είχαμε και εναλλακτικό πλάνο είτε επειδή τελικά και εμείς δεν ήμασταν διαβασμένοι.
Είναι δυνατόν μεγάλοι παίκτες να χάνουν την αυτοσυγκέντρωση τους σε κρίσιμα σημεία και τον έλεγχο των νεύρων τους και να οδηγούνται σε βεβιασμένες προσπάθειες χωρίς απολύτως καμία προοπτική?
Είναι δυνατόν κάποιοι ή καποιος δεν έχει σημασία να παίζει για τον εαυτό του?
Είναι δυνατόν συμπαίκτες να αρπάζονται μεταξύ τους αντί ο ένας να δίνει το χέρι στον άλλον και να παίζει για το συμπαίκτη του?Κακά τα ψέμματα η ομάδα λειτουργεί επαγγελματικά σαν οργανισμός αλλά οι παίκτες που την αποτελούν φοβάμαι οτι έχουν χάσει το μπούσουλα και δεν φέρονται επαγγελματικά σε όλους τους τομείς.Δυστυχώς σε αυτό πληρώνουμε και την απουσία τόσα χρόνια μιας κούπας και τον αέρα υπεροχής αλλά σε αυτό προστίθεται σε μεγάλο βαθμό και η απειρία από μεγάλους αγώνες κάποιων παικτών στους οποίους και βασιζόμαστε.
Τελικά υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των παικτών μας και μεταξύ παικτών και προπονητών ή όχι?Φοβάμαι οτι και ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη έχουν κλονιστεί μεταξύ τους και το δέσιμο ίσως δεν είναι αυτό που πρέπει στο βαθμό που απαιτείται.Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς οτι μεταξύ τους παίζουν και ξύλο αλλά άλλο το είμαστε μια οικογένεια και ο ένας θυσιάζει τον εαυτό του για τον άλλον και άλλο το οκ σε βοηθάω αλλά δεν μπορώ να σκοτωθώ και για εσένα.
Τελικά μήπως μερικοί παίκτες έχουν καβαλήσει το καλάμι και νομίζουν ότι έχουν φτάσει στο επίπεδο ενός Λεμπρόν Τζέιμς?
Τελικά όλο αυτό το καιρό εδώ και 1-1.5 μήνα τι σόι προετοιμασία κάναμε?πήγε κανείς να παρακολουθήσει τη Μπάρτσα τη Τσσκά και τη Παρτίζαν?μελετήσαμε τους αντιπάλους μας τα plays τους?βρήκαμε πως να τους μπλοκάρουμε?προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τα δικά μας plays?
O κύριος Ρήγας που ορίζει τους διαιτητές στην ευρωλίγκα θα βάλει ποτέ του κανένα διαιτητή να τιμά το απόλυτο 50-50 ή θα ορίζει διαιτητές που μόνιμα ευνοούν τις ομάδες που πρωταγωνιστουν τα τελευταία χρόνια ή προωθούνται από το σύστημα της ευρωλίγκας?οι διοικητικοί ηγέτες μας θα κάνουν κάτι για την επόμενη χρονιά ή οχί.Δυστυχώς και φέτος στους ομίλους και στο τοπ 16 η κατάσταση δεν ήταν και πολύ καλύτερη.Οι άλλοι παίζουν άμυνα μέχρι να τρέξει αίμα απο τους αντιπάλους τους και χρεώνονται με ελάχιστα φάουλ βλέπε Μπαρτσα που έχει τα λιγότερα φέτος και εμείς με μια μέτρια άμυνα και μεγάλο ρόστερ μένουμε από επιλογές μέσα σε κάθε αγώνα από τα σφυρίγματα.
Τι θα γίνει κύριοι της Φιμπά θα σταματήσει αυτό το παραμυθάκι με τις ζώνες και τα συνεχή φάουλ?θα δούμε και λίγο μπάσκετ ή θα βλέπουμε όλο και περισσότερο αγώνες που τελειώνουν στους 65 πόντους με λίγες κατοχές μπάλας?
Στο τελικό όμως είχαμε και άλλα προβλήματα.Ο Τεόντοσιτς παραμονή του αγώνα έπαθε γαστρεντερίτιδα και δεν αγωνίστηκε όσο και όπως μπορούσε με αποτέλεσμα η ομάδα μας να χωλαίνει.
Προσωπικά διαπίστωσα μερικά πράγματα όπως οτι δυστυχώς δεν πιστεύουμε σε όλους τους παίκτες της ομάδας ενώ και κάποιοι άλλοι επαναπαύονται στα συμβόλαια τους και είτε δεν βελτιώνονται είτε παίζουν μόνο για αυτά.
Αγωνιστικά βγάζει μάτια οτι υστερούμε στο σουτ απο τη περιφέρεια κυρίως από τη θέση 2 ενώ μας λείπει και ένα δυνατό σέντερ και γρήγορο που θα μπορέσει να κερδίσει τις μάχες στον αέρα και να επιβάλλει τη προσωπικότητα του.
Μας λείπει επίσης το μεγάλο αμυντικό φίλτρο και αυτός είναι ένας τομέας που πέρα από την όποια ενίσχυση υπάρξει το καλοκαίρι θα πρέπει να δουλευτεί ιδιαίτερα στη προετοιμασία.
Το σημαντικότερο που μας λείπει όμως είναι η μεγάλη ψυχική επαφή του κόσμου του Ολυμπιακου με την ομάδα μπάσκετ.Και μπορεί 5500 θεατές στο Παρίσι να τα έδωσαν όλα και να ενίσχυσαν με αγάπη την ομάδα αλλά κακά τα ψέμματα κανένας από αυτούς δεν έχει νιώσει ένα με αυτή.Ο κόσμος του Ολυμπιακού θέλει και απαιτεί να βλέπει πάθος να βλέπει τους παίκτες της ομάδας να τα δίνουν ΌΛΑ σε ΚΆΘΕ αγώνα και να αρνούνται να χάσουν.Ο κόσμος της ομάδας διψάει να βλέπει τους παίκτες της ομάδας με μάτι να γυαλίζει να κάνει ανατροπές να πετυχαίνει μεγάλες νίκες.Για να φτάσουμε εκεί θέλει πολύ δουλειά όχι μόνο σε νοοτροπία αλλά και σε αγωνιστικά ζητήματα.Η ομάδα πρέπει να δαγκώνει αμυντικά και να φέυγει στην επίθεση με ταχύτητα βέλους.
Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.Κάποτε είχα πεί ότι ο Ολυμπιακός θα γίνει μεγάλη ομάδα όταν θα μάθει να κερδίζει τους αντιπάλους του στο πόντο και όχι με μεγάλες διαφορές.Φαίνεται οτι σιγά σιγά προοδεύουμε σε αυτό τον τομέα αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Κάποια στιγμή θα πρέπει η ομάδα να μάθει και να κερδίζει τους μικρούς αντιπάλους εκτός έδρας με μια σχετική άνεση και όχι μόνο στο πόντο.Γιατί μόνο έτσι δείχνεις τη πραγματική σου υπεροχή και στους άλλους.
Ας μην τους κράζουμε όλους και ας μην τα βάζουμε με όλα.Ο Όλυμπιακός αργά και σταθερά κάνει ένα βήμα παραπάνω κάθε χρονιά και του χρόνου στο Τορίνο ίσως επαναλάβουμε την επιτυχία του 97 στη Ρώμη.Ο Ολυμπιακός και έχει τεράστιες δυνατότητες και προοπτικες και μπορεί να τα καταφέρει να βρεθεί στη κορυφή.Χρειάζεται πρωτίστως σοβαρότητα-δουλειά-επαγγελματισμός-όραμα-δίψα για επιτυχία αλλά και το Know How το οποίο θα έρθει σιγά σιγα.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
