Για τον κυρ Αντρέα

Από τον pani0202

Σα σήμερα πέθανε ο κυρ-Αντρέας ε? Το θυμάμαι, ήμουν Καναδά όταν με πήρε ο πατέρας μου και μου το είπε. Νομίζω ότι έχω ξαναγράψει την ιστορία για τον κυρ-Αντρέα, ο οποίος ήταν γείτονας μου όταν μεγάλωνα στο Κερατσίνι (για όσους είναι από την περιοχή, ο κυρ Αντρέας έμενε σε μια μονοκατοικία ακριβώς απέναντι από τον Άγιο Παντελεήμονα). Αξέχαστη φιγούρα. Παίζαμε μπάλα στην μικρή πλατεία απεναντι από το σπίτι του κι έβγαινε να μας δει και να μας δώσει συμβουλές. "Η μπάλα δεν παίζεται μόνο με τα πόδια, παίζεται και με το μυαλό". Είχε φάει τον πατέρα μου να με πάει στον Ολυμπιακό μια εποχή (ήμουν 11-12 χρονών τότε). "Παναγιώτη, άσε με να πάω τον μικρό στα τσικό του Ολυμπιακού. Παίζει με το μυαλό αυτός, όπως του έχω πει. θα γίνει μεγάλος παίχτης. Άσε με να τον πάω στον Ολυμπιακό". Ο πατέρας μου γέλαγε, "ρε Αντρέα, άσ'τον να τελειώσει το σχολείο. Μη του φουσκώνεις τα μυαλά. Άσ'τον να παει στο πανεπιστήμιο να προκόψει..." Ο πατέρας μου ποτέ δεν ασχολούνταν με τα αθλητικά. "Κάτσε να διαβάσεις" μου έλεγε. Άσε τη μπάλα, η μπάλα είναι μονο για διασκέδαση". Ο κυρ-Αντρέας δεν το έβαζε κάτω. Με έπιανε όποτε παίζαμε στην πλατεία και μου έλεγε "ρε συ, να μην τα παρατήσεις. Εσύ θα γίνεις ποδοσφαιριστής." Τελικά διαψεύστηκε ο κυρ-Αντρέας. Δεν έγινα ποτέ ποδοσφαιριστής, αλλά δεν έπαψα ποτέ να τον θυμάμαι και πολλές φορές ακόμα και σήμερα όταν μιλάω με τον πατέρα μου κι η κουβέντα γυρίζει στο ποδοσφαιρο μου λεει "ρε συ, θυμάσε τον κυρ-Αντρέα που ήθελε να σε πάει στον Ολυμπιακο. Ίσως να έκανα λαθος που δεν τον άφησα να σε παει...". Ίσως...δε θα το μάθουμε ποτέ. Δεν πειράζει, δεν έχω παράπονο απ΄τη ζωή μου. Άλλωστε πόσοι και πόσοι καλοί πιτσιρικάδες δεν έκαναν ποτέ καριέρα σαν ποδοσφαιριστές όταν μεγάλωσαν. Ακόμα τον θυμάμαι όμως τον κυρ-Αντρέα και βλέπω ζωντανή την εικόνα του μπροστά μου όποτε κλείνω τα μάτια μου. Τον βλέπω όπως τον θυμάμαι πιτσιρικάς, με τα στραβά πόδια του και το ηλιοκαμμένο πρόσωπο να παίζει μπάλα μαζί μας. "Η μπάλα δεν παίζεται μόνο με τα πόδια, παίζεται και με το μυαλό".

Aυτή ήταν μια γεννιά παιχτών που κερδισαν ελάχιστα από το ποδοσφαιρο οικονομικά. Ο κυρ-Αντρέας αν θυμάμαι καλά είχε βολευτει από τον Ολυμπιακό σε κάποια δημόσια υπηρεσία (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, κατι τέτοιο, δε θυμάμαι καλά τώρα...αλλά θυμάμαι όταν κουβέντιαζαν οι "μεγάλοι" που έλεγε "να είναι καλά ο Ολυμπιακός που με βόλεψε σε αυτή τη θέση) όπου δούλεψε σαν υπάλληλος όταν σταματησε να παίζει ποδόσφαιρο. Καμμιά σχέση με τους εκατομμυριούχους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές του σήμερα. Άλλωστε το γεγονός ότι έζησε όλη του τη ζωή στο Κερατσίνι, στο ίδιο χαμηλό σπιτάκι, δείχνει ότι ο άνθρωπος αυτός, παρότι θρύλος, παρέμεινε ένας από εμάς μέχρι που πέθανε. Πραγματικά, ακόμα τον θυμάμαι να κάθεται έξω από το σπίτι του σε ένα καρεκλάκι και να μας κοιτάζει απέναντι στην πλατεία που παίζαμε μπάλα και να δίνει εντολές λες κι έπαιζε ακόμα στον Ολυμπιακό "με τη μια τη μπάλα ρε", "παίξτε με ψυχή" "γερά, μη φοβάστε κανέναν", κι έβγαινε η κόρη του αν θυμάμαι καλά και του έβαζε χέρι "ρε πατέρα, άσε τα παιδιά να παίξουν μη τα ζαλίζεις". Αλλά αυτός εκεί, είχε μεράκι με το ποδόσφαιρο. Ο κυρ-Αντρέας έζησε και πέθανε σαν ένας από εμας. Γι'αυτό και λατρεύτηκε σαν θρύλος, όπως ακριβώς του αξίζει. Να'σαι καλά για τις αναμνήσεις κυρ-Αντρέα.