Ολυμπιακός-Ατρόμητος: 2-0

Ενας τραγικος στο 2ο ημιχρονο Ολυμπιακος καταφερε με τα χιλια ζορια να κερδισει τον Ατρομητο στο Φαληρο με 2-0. Η ομαδα μας ηταν αρκετα κινητικη με υποφερτη αποδοση στο 1ο μισο του αγωνα οπου και ανοιξε το σκορ στο 18 με τον Ματ Νταρμπισαϊρ. Η εικονα αλλαξε τελειως στο δευτερο ημιχρονο, με τον Ολυμπιακο σχεδον να καταρρεει απο το 60 και μετα και ολα να "μυριζουν" γκελα. Ευτυχως οι παικτες του Ατρομητου δεν εκμεταλευθηκαν τις οποιες ευκαιριες ειχαν....και η νικη ηρθε για τον Ολυμπιακο, με τον Κωστα Μητρογλου απλα να σκοραρει σε κενο τερμα στις καθυστερισεις του αγωνα.

Κριτικη για τον αγωνα δεν μπορει να γινει. Και δεν μπορει να γινει γιατι η κατασταση της ομαδας ειναι τραγικη. Και γι'άυτο δεν φταινε ουτε οι παικτες ουτε ο υπηρεσιακος προπονητης. Φταιει ο "Καλιγουλας" που καθετε στην σουιτα εκει ψηλα. Οσο και να θελουμε να πουμε οτι εχει 6 ματς ακομα το πρωταθλημα.......πραγματικα δεν εχουμε κουραγιο. Οχι οτι δεν πιστευουμε στους παικτες......αλλα δεν πιστευουμε στην επαρατη και ανικανη διοικηση. Ειδικα οταν βλεπουμε να δινονται πεναλτι οπως αυτο υπερ του αιωνιου αντιπαλου σε μαϊμουδια του Νινη.

Σχολιαστε το ματς στο thrylos-fans!

Ολυμπιακός (Μπόζινταρ Μπάντοβιτς): Νικοπολίδης, Μπράβο, Αβ. Παπαδόπουλος, Μέλμπεργκ, Γκαλίτσιος, Λεντέσμα, Στολτίδης, Ντάτολο, Ζαϊρί (61' Μήτρογλου), Λούα Λούα (81' Πάντος), Νταρμπισάιρ (90' Γ. Παπαδόπουλος).

Ατρόμητος (Γιώργος Δώνης): Μιχαηλίδης, Ατέμπα (76' Σκόνδρας), Μπλένχιο, Μπαζίνσκι, Νάστος, Σαρμιέντο, Σφακιανάκης, Φαβάλι (75' Καλαντζής), Τάτος (82' Αναστασάκος), Σαγκανόφσκι, Περόνε.

Ασκήσεις επί χάρτου!

by rod higgins

Για τη διαιτησία θα πω μόνο ότι θα είμαι ευτυχής αν μας παίξει όπως στα δύο προηγούμενα ματς με το βάζελο: να σφυράνε με τα ίδια κριτήρια τις δύο ομάδες, ακόμα κι αν δε μας δοθούν κάποια κουκούτσια. Δε θα με πειράξει αν φάμε ξύλο, αρκεί να μας αφήσουν να δώσουμε. Ούτε τα σφυρίγματα με την παραμικρή επαφή θα με ενοχλήσουν, αρκεί να μην περιοριστούν στους δικούς μας ψηλούς.

Ούτε για την άμυνα μας έχω να πω πολλά: και στα δύο ματς το σχέδιο λειτούργησε πολύ καλά, με μοναδικούς αστάθμητους παράγοντες για την Κυριακή ενδεχόμενη ευστοχία του βάζελου στα 3ποντα (ελεύθερα ή μαρκαρισμένα), η οποία απαιτεί ειδική αντιμετώπιση και ανάσταση του σαύρας, η οποία μοιάζει απίθανη αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα απαιτεί σχεδιασμό, αφού είναι ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να αλλάξει την επίθεση του βάζελου. Θέμα διάθεσης και συγκέντρωσης δε νομίζω να υπάρξει.

Η επίθεση σηκώνει μεγαλύτερη κουβέντα. H απόδοση μας στον τελικό ήταν μετριότατη και υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Η μέρα αρκετών παικτών έπαιξε ρόλο: ο Τσίλι έχασε 2-3 λέι απ, ο Κλέιζα σουτάκια που τα έχει, ο Μπουρούσης ήταν απροπόνητος. Οι δύο πρώτοι ήταν πολύ καλοί επιθετικά στην Κροατία και ο Τσίλι εκτός έδρας στην Ευρωλίγκα σουτάρει με 58% στα 3ποντα, οπότε αν τον αφήνουν ξανά να σουτάρει, ένα τουλάχιστον θα μπει. Ο Μπουρού λογικά θα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση την Κυριακή. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι εξαιτίας των συνεχών περιστροφών στην άμυνα μας, δεν υπήρξε η δυνατότητα για αιφνιδιασμούς: όταν ο Τσίλι ή ο Λίνας βρίσκονται κάτω από το καλάθι στην άμυνα και ο Σόφο στην κορυφή της ρακέτας, δεν υπάρχει ισορροπία για τρέξιμο. Τέλος, ο βάζελος έπαιξε πολύ καλή άμυνα, με γρήγορες επιστροφές και σωστή πίεση στην μπάλα.

Ίσως, όμως, σημαντικότερα ήταν δύο λάθη που κάναμε. Το πρώτο και βασικό ήταν ότι δε διαβάσαμε σωστά τις βοήθειες που έστελνε ο βάζελος από την αδύνατη πλευρά, ώστε να κλείσει τη ράκετα. H κυκλοφορία της μπάλας δεν ήταν αρκετά γρήγορη ώστε να βρεθεί ο αμαρκάριστος παίκτης, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να είμαστε στατικοί και να υπάρξουν βεβιασμένες επιλογές. Δείτε δύο φάσεις πικ εν ρολ με τους Μπουρούση και Βούσιτς. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ΔΔ έρχεται από την αδύνατη πλευρά αφήνοντας εντελώς ελεύθερο τον παίκτη του (Παπαλουκάς και Μίλος). Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα κόψιμο μεσα στη ρακέτα για λέι απ, ούτε γρήγορη διαγώνια πάσα για να τιμωρηθεί η παγίδα.

β

Σταματήστε το πρώτο βίντεο στα 14'' και το δεύτερο στα 16'' και θα καταλάβετε πόσος χώρος μένει ανεκμετάλλευτος στην επίθεση μας. Και είναι κριμά, ειδικά όταν ποστάρει πασέρ επιπέδου Βούισιτς. Φυσικά υπήρξαν περιπτώσεις που εκμεταλλευτήκαμε την αμυντική τακτική του βάζελου. Πολλά επιθετικά ριμπάουντ προέκυψαν από τις βοήθειες όπως αυτό του Κλέιζα, τον οποίο αφήνει ολομόναχο κάτω από το καλάθι ο Φώτσης για να βοηθήσει στο μπάσιμο του Τσίλι:



Θα ήθελα όμως να δω περισσότερες φάσεις σαν αυτή, όπου μετά το πικ εν ρολ, ο Τσίλι διαβάζει άριστα την άμυνα και δίνει μια απλή αλλά υπέροχη διαγώνια ασίστ στον Σκούνι:



Στα 17'' βλέπετε τον σαύρας να κλίνει προς τη ρακέτα για να βοηθήσει στο μαρκάρισμα του Βούισιτς που ρολάρει. Ο Σκούνι είναι μόνος. Για μένα όσο σημαντικό είναι να βάζουμε πίεση στην άμυνα του βάζελου με επιθετικές διεισδύσεις και ποσταρίσματα, αλλό τόσο είναι να αναγνωρίζουμε γρήγορα και να εκμεταλλευόμαστε τις εναλλακτικές επιλογές, κάτι που δεν κάναμε στον τελικό.

Το δεύτερο πρόβλημα επιθετικά ήταν ότι δεν πήραμε όσα έπρεπε από τα μις ματς που δημιουργούσαμε. Δείτε 3 φάσεις όπου ο Λίνας ποστάρει τον Νίκολας, ο Μαύρος τον Περπέργλου και ο Βούσιτς τον Tέπιτς



Εδώ υπάρχει δευτερεύων αιφνιδιασμός, όπου συνήθως είμαστε πολύ αποτελεσματικοί. Όταν όμως η μπάλα φτάσει στον Κλέιζα, οι αποστάσεις των παικτών είναι τραγικές. Παρότι ο Μπουρούσης απειλεί και με 3ποντο, επιλέγει ένα αδικαιολόγητο κόψιμο στη ρακέτα, φέρνοντας μαζί του και τον Πέκοβιτς , ο οποίος μαζί με τον Νίκολας και τον ΔΔ που ήρθε από την αδύνατη πλευρά κυκλώνουν τον Λίνας και δεν επιτρέπουν τη διαγώνια πασα στον ελεύθερο Παπαλουκά. Η καταληξη δεν είναι άσχημη (ελεύθερο 3ποντο, έστω από τον Τσίλι), αλλά δεν είναι και η ιδανική.



Kαι πάλι δευτερεύων αιφνιδιασμός δεν τελειώνει καλά. Ο Μαύρος ποστάρει τον Περπέρογλου, αλλά παίρνει την μπάλα μακριά από το καλάθι, οπότε την ξαναδίνει στον Παπαλουκά για να πάρει καλύτερη θέση κοντά στο καλάθι. Το πρόβλημα είναι ότι δε χρησιμοποιεί σωστά το κορμί του, ενώ και η ομάδα τον ξεχνάει, αφού η μπάλα πάει στον Τσίλι. Αντί ο Μαύρος να κόψει στη ρακέτα για να δεχτεί κάθετη πάσα, ανοίγει στη γωνία, όπου δεν απειλεί και το αποτέλεσμα είναι σκοτωμένο 3ποντο. Αν είχαμε επιμείνει στην εκμετάλλευση του μις ματς τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα. Θυμηθείτε τα συνεχή ποσταρίσματα του Τσίλι στο ματς του ΣΕΦ



Εδώ μου ήρθε να σπάσω την τηλεόραση. Ο Κλέιζα έχει την μπάλα σε σημείο όπου απειλεί και την επιλογή της πάσας στον Βούισιτς. Τι κάνει; Υποχωρεί και παίζει πικ εν ρολ με τον Μίλος που είναι καταδικασμένο γιατι στη ρακέτα ήδη υπάρχει πολύς κόσμος. Ο Νίκολας εύκολα διαβάζει την πρόθεση του Λίνας να ρολάρει προς τα έξω για σουτ.


Όλα αυτά δεν τα λέω για να κράξω την ομάδα, η οποία στον τελικό τα έδωσε όλα. Απλά διαβάζω συνεχώς για την άμυνα του βάζελου που μας σταμάτησε, για τον Περπέρογλου που έσβησε τον Τσίλι και τον Φώτση που εξαφάνισε τον Λίνας. Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη και ελπίζω ότι την Κυριακή, με λιγότερο άγχος και πιο καθαρό μυαλό θα επανέλθουμε στη σωστή κυκλοφορία και τις καλές επιλογές που έχουμε ως τώρα. Μόνο τον εαυτό μας έχουμε να φοβόμαστε και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις βολές ή τα χαζά λάθη εναντίον πίεσης, αλλά και για λιγότερο προφανείς πτυχές του παιχνιδιού.

Δεν αξίζουν δάκρυα...

Ο Ολυμπιακός έδωσε το παρόν για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια στη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο ευρωπαϊκό παιχνίδι Νο 200 φιλοξένησε τη Μπορντό στο γήπεδο Καραΐσκάκη. Δυστυχώς όμως η εξέλιξη του αγώνα ήταν τέτοια που γρήγορα θα πρέπει να τον ξεχάσουμε. Οι ερυθρόλευκοι έχασαν με 1-0 και τώρα καλούνται στον επαναληπτικό της 17ης Μαρτίου να διεκδικήσουν τις όποιες ελπίδες τους για πρόκριση στην επόμενη φάση.

Τώρα όσο το πιστεύετε εσείς φίλοι μου ότι μπορεί να προκριθεί, άλλο τόσο το πιστεύω κι εγώ. Μπορεί σήμερα η ομάδα μας να μην παρουσιάστηκε όπως στα παιχνίδια των ομίλων, αλλά δεν αξίζουν δάκρυα. Αυτή η ομάδα τη φετινή χρονιά ξεπέρασε τον εαυτό της κι η χρονιά θεωρείται απόλυτα επιτυχημένη για την Ευρώπη. Δεν είναι όμως αυτή η εικόνα που θέλουμε να βλέπουμε. Αλλά με τις συνθήκες που υπήρχαν στη διάρκεια της φετινής χρονιάς και πολλά μπόρεσε να πετύχει.

Όσον αφορά την εξέλιξη του αγώνα ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυνατά τον αγώνα και για όλο το πρώτο ημίχρονο δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα. Σε γενικές γραμμές δεν είδαμε κάτι το εντυπωσιακό από τους Γάλλους. Αν ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος θα την είχε καθαρίσει άνετα αυτή την ομάδα. Οι Γάλλοι σκόραραν από ένα στημένο στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου. Τώρα που είδε το φάουλ σε βάρος του Λουα Λουα ο διαιτητής του αγώνα, εγώ θα μείνω με την απορία πάντως. Όπως με την απορία θα μείνω για το γκολ που μας ακυρώθηκε στις καθυστερήσεις του αγώνα. Μην περιμένετε μεγαλύτερη κριτική του αγώνα αυτή την ώρα.

Όποιος θέλει μπορεί να κάνει τα σχόλια του στο φόρουμ των thrylos-fans!!

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Μπόζινταρ Μπάντοβιτς): Νικοπολίδης, Μέλμπεργκ, Στολτίδης, Ντάτολο, Μπράβο, Παπαδόπουλος, Μήτρογλου (77' Νταρμπισάιρ), Μαρέσκα, Λεντέσμα (65' Ζαϊρί), Λούα Λούα, Τοροσίδης

Eίναι μεγάλη αρρώστεια τελικά ο μπασκετικός Ολυμπιακός αλλα το πήραμε!

Η ώρα έφτασε 0230 το πρωί ξημερώματα Κυριακής και τώρα ξεκινώ να γράψω δυό λεξούλες για τη μεγάλη νίκη της αγαπημένης μας ομάδας.Περίμενα χρόνια και εγώ για μια κούπα χάναμε ξαναχάναμε και η πίστη μου παρέμενε στην ομάδα μας παρά τα μαύρα και πέτρινα χρόνια.Δεν πειράζει την επόμενη φορά έλεγα και ξαναέλεγα δίνοντας κουράγιο στον εαυτό μου και προσπαθώντας να φανώ αισιόδοξος.Τελικά η νέα αρχή άργησε να γίνει αλλά έγινε και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.Μόνο μπροστά πρέπει να κοιτάζουμε απο εδώ και πέρα.

Ο Ολυμπιακός σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι κατάφερε και πετύχει περιφανή και άνετη νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου.Αυτά συμβαίνουν όταν όλοι μας παραμένουμε ενωμένοι και έχουμε πίστη στην ομάδα μας.Το τελικό 68-64 μάλλον αδικεί την ομάδα μας η οποία ήταν φανερά καλύτερη στα 3/4 του χθεσινού αγώνα.Το να αναλύσουμε φάσεις και τακτικές δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.Ο σκοπός μας επιτεύχθηκε.Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές στις επιτυχίες.Όλα έρχονται φυσιολογικά όταν μια ομάδα δουλεύει και ξέρει τι πρέπει να κάνει εντός αγωνιστικού χώρου ώστε να πετύχει τους στόχους της.

Ο χθεσινός Όλυμπιακός έπαιξε ψυχωμένα,μυαλωμένα,ώριμα,αποφασιστικά και με μεγάλη ενέργεια στην άμυνα και σωστές και καλές επιλογές στην επίθεση αποδιοργανώνοντας τους αντιπάλους.Είχα πολλές αμφιβολίες στο κατά πόσο το τεχνικό μας τιμ ήταν έτοιμο να ανταπεξέλθει σε κάθε γρίφο που θα του έβαζε ο αντίπαλος μας και φυσικά η αμφιβολία μου αυτή δεν είχε να κάνει με την αμβισβήτηση μου στο πρόσωπο του Γιαννάκη ή του Μανουσέλη.Τελικά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το προπονητικό τιμ απέδειξε αγωνιστικά ότι ήταν πανέτοιμο.

Η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν κυριολεκτικά σεμιναριακού επιπέδου και θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους τους νέους προπονητές.Το περίφημο hedge out του Σοφο λειτούργησε άψογα και οι περιφερειακοί μας πάικτες έκλεισαν εντυπωσιακά όποιο κενό προσπάθησαν να δημιουργήσουν τα guard του αντιπάλου.Το κλειδί της επιτυχίας ωστόσο ήταν και κάποια ακόμα σημαντικά πραγματάκια.Η πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν τρομερή.Τα 17 επιθετικά ριμπάουντ της ομάδας μας ήταν ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας της επιτυχίας μας.Τόσα χρειάστηκαν και τόσα πήραμε.Κερδίσαμε τα ριμπάουντ και αναννεώσαμε τις επιθέσεις μας ενώ καθυστερήσαμε την ανάπτυξη των πράσινων ερπετών και το γρήγορο τρανζίσιον.Ελαχιστοποιήσαμε τα λάθη μας και προσέξαμε πάρα πολυ τις πάσες κυρίως στη περιφέρεια.Εξασφαλίσαμε τη καλή και ποιοτική κυκλοφορία μπάλας με αποτέλεσμα και να μην σπαταλάμε επιθέσεις και να μην κάνουμε λάθη που θα μας στοιχίζουν αμυντικά οταν η άμυνα μας δεν είναι σεταρισμένη και έτοιμη να αντιπαρέλθει των δυσκολιών.Πιέσαμε αρκετά τους αντιπάλους μας στο κατέβασμα της μπάλας κουράζοντας τους και μην επιτρέποντας τους να αναπτυχθούν οπως έπρεπε ενώ παράλληλα κλέψαμε πολλές μπάλες ειδικά από τους ψηλούς του αντιπάλου.Επιθετικά αποφύγαμε τα λάθη και τις επιπολαιότητες αποφύγαμε τα νεύρα και τους ανεύ λόγου τσαμπουκάδες και παίξαμε συγκεντρωμένα χωρίς να εκβιάζουμε τις επιθέσεις μας και ψάχνοντας λύσεις περισσότερο μέσα στο καλάθι στο οποίο είχαμε και υπεροπλια.Η νίκη πάντως άρχισε να παίρνει κόκκινο χρώμα από τη στιγμή που ο μικρός ηλικιακά διάολος που λέγεται Τεόντοσιτς άρχισε να το παίρνει πάνω του.Λιγο αυτός με τα τρίποντα του στο Β μέρος λίγο ο λίγος κατά πολλούς Σκούνι Πεν με το δικό του τρίποντο λίγο και ο αλητάκος λιθουανός έδειξαν καθαρά στο κόσμο ποιός θα είναι ο τελικός νικητής.

Το 68-64 είναι λίγο και η αλήθεια είναι οτι τα χρειαστήκαμε όλοι μας μέχρι να ακουστεί και η κόρνα της λήξης του αγώνα.Κάποιοι κακοπροέραιτοι εχθρόι της ομάδας εντός ή εκτός της ομάδας θέλουν να λένε οτι είμαστε λούζερ και παρά λίγο να χάναμε ένα δικό μας παιχνίδι.Η αλήθεια όμως είναι άλλη.Παικτες με προσωπικότητα έχουμε αρκετούς παικτες όμως συνηθισμένους να κατακτούν τίτλους έχουμε λίγους.Το νεαρό της ηλικίας των παικτών μας και οι ως τώρα συνθήκες δεν τα έφεραν βολικά στο να έχουν σηκώσει κούπες και να μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στην ως τώρα καριέρα τους.Οι Τσίλντρες-Κλέιζα αγωνίζονταν στο ΝΒΑ σε ομάδες μέτριου βελινεκούς.Οι Σχορτσιανίτης-Μαυροκεφαλίδης-Βασιλόπουλος-Τεόντοσιτς δεν έχουν κατακτήσει καμία κούπα με τις ως τώρα ομάδες τους.Οι Χαλπερίν-Βούισιτς στο τέλος δεν αγωνίστηκαν.Μόνο ο Παπαλουκάς αγωνίζονταν,ένας Παπαλουκάς που κάποτε έχασε σωρεία βολών όταν σε ματς της εθνικής κρίνονταν μια πρόκριση και κρέμασε την ομάδα μας και που πλέον στο πέρασμα των ετών είναι πάντα εκεί οταν χρειάζεται να δίνει λύσεις.Δυστυχώς δεν αρκεί να θέλει κάποιος να σηκώσει κούπες δεν αρκεί καν να μπορεί πρέπει να ξέρει και να το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.Ο σκοπός έστω και έτσι επιτεύχθηκε και αυτό είναι που έχει σημασία.

Το κατά πόσο ο Ολυμπιακός έσπασε το σπυρί και από εδώ και πέρα έγινε ο νέος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε στο τέλος της χρονιάς.Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς είναι οτι ξεπεράσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Όταν άλλοι θα λένε οι ανίκανοι παρα λίγο να το χάσουν εμείς θα πρέπει να θυμόμαστε οτι σπάσαμε το φράγμα που είχαμε απέναντι μας και πλέον βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία.Όλα θα γίνουν πιο ευκολα από εδώ και πέρα.Το βάρος στα πόδια και τα χέρια των παικτών μας θα γίνει μικρότερο και οι εμπειρία η χθεσινή θα τους βοηθήσει σημαντικά και σε άλλους σημαντικούς αγώνες στη καριέρα τους στην ομάδα μας.Το σημαντικό της χθεσινής βραδιάς δεν είναι οτι ο Ολυμπιακός απλά κέρδισε το μεγάλο του αντίπαλο το σημαντικό ήταν οτι κέρδισε τον ίδιο του τον εαυτό.Το σημαντικό δεν ήταν οτι απλά κερδίσαμε μια χειρότερη αυτή τη περίοδο ομάδα το σημαντικό ήταν οτι κερδίσαμε σε λεπτές ισορροπίες όταν και η απειρία των παικτων μας θα μπορούσε να μας στοιχίσει.Μεγάλη ομάδα δεν γίνεσαι όταν κερδίζεις με 35 πόντους διαφορά.Μεγάλη ομάδα γίνεσαι όταν ξέρεις να παίρνεις τα αποτελέσματα και να κερδίζεις υπο αντίξοες συνθήκες όταν όλα μοιάζουν εις βάρος σου ή όταν όλα κρίνονται σε μία φάση.Επιτέλους είδαμε ένα Ολυμπιακό που παρα το γεγονός οτι ακροβατούσε στο να πέσει στο γκρεμό με τη λήξη του παιχνιδιού να στέκεται όρθιος και να δηλώνει παρών στο ελληνικό μπάσκετ.

Η νίκη αυτή θα μπορούσε να έχει πολλούς πατεράδες όπως άλλωστε συμβαίνει και στις ήττες.Δυστυχώς ή ευτυχώς όπως και στις άσχημες στιγμές έτσι και στις όμορφες ο πρώτος που θα πρέπει να ακούσει το μπράβο δεν είναι άλλος από το προπονητή της ομάδας και όλο το τεχνικό μας τιμ.Ισως σε κάποιοους που εξακολουθουν να είναι δυσπιστοι με το Γιαννάκη δεν αρέσει αλλά ο όλυμπιακος επέλεξε τη σωστή αγωνιστικά τακτική,έπαιξε εξαιρετικής ποιότητας άμυνα,έκανε σωστά όλα τα σημαντικά πράγματα στο παιχνίδι μας.Οι παίκτες μας ήταν έτοιμοι ψυχολογικά ήρεμοι από τη μία αλλά με το μάτι τους να γυαλίζει,χωρίς να αφήνουν κανένα και τίποτα να τους αποσυντονίζει έπαιξαν συγκεντρωμένα,ώριμα,σοβαρά και με αυτοπεπόιθηση και αυτό δεν μπορεί παρά να το πιστωθεί το τεχνικό επιτελείο της ομάδας.

Αγωνιστικά όλοι οι πάικτες μας ήταν εξαιρετικοί.Πραγματικά όλοι έπαιξαν όσο χρειάζονταν για να έρθει αυτή η κούπα στο Πειραιά.Κορυφαίοι ωστόσο ήταν οι Τεόντοσιτς στην επίθεση μας και Σχορτσιανίτης στην άμυνα μας με τους Τσίλντρες-Κλείζα-Μπουρούση και Παπαλουκα-Πεν-Βούισιτς-Μααυροκεφαλίδη-Χαλπερίν-Βασιλόπουλο να βοηθούν στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού.

Πολλά μπράβο στην ομάδα και σε όλους.Πολλά μπράβο στους προέδρους για τα χρήματα που έχουν βάλει στην ομάδα και το κόπο τους όλα αυτά τα χρόνια και τη προσπάθεια τους να κάνουν μεγάλο τον Ολυμπιακο.Πολλά μπράβο και στους δυο διαιτητές που παίζοντας μόνο 60-40 υπερ των πράσινων ερπετών δεν άλλαξαν το τελικό αποτέλεσμα.

Αναρρωτιέμαι ομως ειλικρινά για κάτι. Πώς θα αισθάνονταν ένας άνθρωπος που αγαπάει την ομάδα του υπερβολικά και παρακολουθεί το άθλημα 25 ολόκληρα χρόνια όταν η ομάδα του αυτή είχε να πάρει τίτλό 8 ολόκληρα χρόνια και να πανηγυρίσει όταν μάλιστα δεν είναι ένας από αυτούς που κράζουν με πρώτη ευκαιρία και τους βγάζουν όλους λίγους με το κάθετι που δεν τους ικανοποιεί?Λόγικό δεν θα ήταν να κάνει σαν τρελός και να νιώσει μια υπέρτατη οπαδική ηδωνή?τι γίνεται λοιπόν οταν η χαρά αυτή για κάποιο ανεξήγητο λόγο φέρνει απλά ένα χαμόγελο και όχι χαρές και πανηγύρια?Ποιός φταίει τελικά?γιατρέ μου είμαι καλά?

Κάποτε 5 λεπτα μετά τη κατάκτηση της ευρωκούπας από το βαζελοσύστημα στο Παρίσι έπαθα ερυθρά από το καημό μου.Κάποτε μετα τους 35 πόντους στο ΣΕΦ επί του αιώνιου αντιπάλου έκανα σαν τρελός από τα πανηγύρια και τη χαρά μου.Έγινα ξαφνικά λιγότερο οπαδός?δεν το πιστευω με τίποτα το ίδιο οπαδός ήμουν το ίδιο φίλαθλος όπως και τώρα.Τι συμβαίνει άραγε?αντιμετωπίζω τη χαρά της χθεσινής κούπας σαν ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα δουλειάς και απλά έγινε αυτό που έλεγα τόσα χρόνια δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες?δεν με αφήνουν ίσως να χαρώ τα όσα συμβαίνουν γύρω από το ελληνικό μπάσκετ και το σάπιο σύστημα που επικρατεί?ή τελικά μήπως είμαι ξενερωμένος γιατί νιώθω μέσα μου οτι από άυριο ξεκινάει ένας πόλεμος εις βάρος μας από τους εχθρούς μας αλλά περισσότερο από τους ίδιους τους εαυτούς μας στην ανάγκη μας να εφευρίσκουμε και να ανακαλύπτουμε θύματα και προβλήματα γύρω μας.

Είναι μεγάλη αρρώστεια τελικά ο μπασκετικός Ολυμπιακός.Μια αρρώστεια πάντως που όπως και να έχει την αγαπώ γιατί μου χαρίζει πολλά συναισθήματα χαράς αλλά και θλίψης...όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή.

Θρύλε θα περιμένω τη στιγμη που θα με κάνεις πραγματικά χαρούμενο όταν νιώσω στο πετσί μου οτι είσαι η καλύτερη με διαφορά όμάδα της ευρώπης, όταν νιώσω στο βλέμμα όλων των αντιπάλων τον τρόμο όποτε σε αντιμετωπίζουν, όταν νιώσω επιτέλους οτι ομάδα-οπαδοί-διοίκηση λειτοιυργούν σαν ένας οργανισμός που έχει ψυχή,καρδιά και την ίδια φιλοσοφία.Ευτυχώς έιμαστε σε καλό δρόμο!

Σχολιάστε τον μεγάλο τελικό της ομάδας μας με το καρκίνωμα του ελληνικού μπάσκετ εδώ

ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ!!!

Δυστυχώς φίλοι μου αυξημένες προσωπικές υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να είναι κοντά σας ο «χαλαζίας» όσο συχνά θέλω. Ελπίζω στο μέλλον να έχω περισσότερο χρόνο για να μπορώ να σχολιάζω την ερυθρόλευκη επικαιρότητα. Βρισκόμαστε παραμονές μιας πολύ κρίσιμης μέρας τόσο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, όσο και για τον ποδοσφαιρικό. Παίζονται πολλά σε αυτά τα δυο αθλήματα και μάλιστα με λίγη ώρα διαφορά. Ένα κύπελλο στο μπάσκετ και η παραμονή στη διεκδίκηση του τίτλου στο ποδόσφαιρο.

Ας με συγχωρήσουν οι μπασκετικοί, αλλά με το άθλημα της πορτοκαλί θεάς θα ασχοληθώ μετά τον τελικό. Αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να στείλω ένα μήνυμα προς όλους τους Ολυμπιακούς εν αναμονή του αγώνα με τον Εργοτέλη. Είμαστε ακόμα ζωντανοί φίλοι μου, είτε τους αρέσει είτε όχι. Κι αν τελικά μας αντέξει η κορυφή που είμαστε εδώ και χρόνια, θα φανεί στο χειροκρότημα. 8 αγωνιστικές έχουν μείνει μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος. 8 παιχνίδια ζωής και θανάτου. 8 μάχες που αν βγούμε νικητές, θα είμαστε και φέτος πρωταθλητές.

Πολλοί ασχολούνται με το τι θα γίνει στην Τούμπα και αν Παοκ θα παίξει για την ιστορία του. Συγνώμη φίλοι μου, αλλά χεστήκαμε τι θα κάνει ο Παοκ και ο κάθε Παοκ από δω και πέρα. Αν πάρουμε τα επόμενα 8 παιχνίδια είμαστε πρωταθλητές ότι κι αν γίνει. Από το -8 πριν λίγες εβδομάδες είμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής και μόλις στο -3. Ο φετινός Ολυμπιακός δια χειρός Σωκράτη Κόκκαλη το είχε δωρίσει το πρωτάθλημα, αλλά τελικά αφού έμεινε ζωντανός αποφάσισε να το διεκδικήσει. Το πως και το γιατί θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή. Η ουσία είναι πως ξανά μετά από καιρό κρατάμε την τύχη στα χέρια μας. Κι αυτό το ξέρουν όλοι. Το έχουν καταλάβει και θα φροντίσουν να μας γεμίσουν το δρόμο με εμπόδια.

Γι αυτό όλοι μαζί μια γροθιά και κοντά στην ομάδα στη δύσκολη συνέχεια. Τέλος να ευχηθώ καλή επιτυχία στην ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη...έφτασε η ώρα να πέσουν οι μάσκες κι είναι στο χέρι τους!!!

Ο αυτοκράτορας είναι εδώ!

Ξεπερνώντας καθε αρχικη μας προσδοκια, οταν η κληρωτιδα μας εφερε αντιπαλους με την Ουνιξ Καζαν, ο Θρυλος καταφερε αυτο που πριν 10 ημερες εμοιαζε θαυμα. Μολις 8 ημερες μετα την παραιτηση του Αντρες Κριστιανσον ο Ολυμπιακος πηρε εκτος εδρας το πολυτιμο σετ που χρειαζοταν και πλεον πανηγυριζουμε την εισοδο της ομαδας μας στις 6 καλυτερες ομαδες της Ευρωπης. Ενα μεγαλο μπραβο σε ολους τους παικτες και την τεχνικη ηγεσια για την παναξια και σπουδαια προκριση.

Πλεον ο αυτοκρατορας του Ελληνικου βολλεϊ βαζει πλωρη για το φαϊναλ-φορ του Τσαμπιονς Λιγκ. Εχοντας κερδισει εκτος εδρας τους πρωταθλητες κοσμου και εχοντας αποκλεισει και ενα εκ των φαβορι για τον φετινο τιτλο, εχουμε καθε δικαιωμα να ονειρευομαστε.

Μπραβο σε ολους!

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ...ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ!!!

Αυτή τη μέρα δε μπορώ να ασχοληθώ με κάποιο άλλο θέμα. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για να τιμήσω την μνήμη των δικών μας ανθρώπων που τόσο άδικα έφυγαν από κοντά μας. Επέτειος σαν κι αυτή που τιμάμε εδώ και 29 χρόνια, μακάρι να μην υπήρχε ποτέ στη ζωή καμιάς ομάδας.

Ο θάνατος είναι «βάρβαρη υπόθεση» και κανείς δε μπορεί να συμφιλιωθεί μαζί του. Τι απομένει σ’εμάς; Να ζούμε και να θυμόμαστε με όλες μας τις αισθήσεις αυτούς που «έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι».

Βαθειά χαραγμένο έχουν στη μνήμη τους το τραγικό συμβάν της ΘΥΡΑΣ 7, όλοι όσοι έζησαν λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι και τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ηταν κάτι το τραγικό για όλους. Δεν είναι λίγο πράγμα να χάνονται 21 νέα παιδιά από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα συγκεκριμένα γεγονότα αποτελούν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού αλλά και του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ομως μέχρι και σήμερα οι υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι. Οπως ατιμώρητοι μένουν και όσοι βρίζουν τους νεκρούς της ΘΥΡΑΣ 7.

Κάθε παιχνίδι της ομάδας μας το παρακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι στην εξέδρα, εκκατομύρια στις οθόνες και είκοσι ένας άγγελοι με κόκκινα κασκόλ στα φτερά τους, στον ουρανό. Από εκεί πάνω 29χρόνια τώρα, γελούν και κλαίνε βλέποντας τον ΘΡΥΛΟ τους. Είναι μαζί με όλους μας, στην ίδια θέση, τη δική τους. Στη ΘΥΡΑ 7.

Τιμή και δόξα στους νεκρούς,
τα αδέλφια Ολυμπιακούς.
Που πέθαναν για ένα σκοπό
Τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.

Ενα είναι που ζητούν,
ένα είναι που ποθούν.
Και πάντα τους χαροποιεί,
να βλέπουν κάθε χρόνο
το Θρύλο μας πρωταθλητή
σα βασιλιά στο Θρόνο.

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)
Εικοσιένα μας παιδιά χαθήκαν απ’τη ΘΥΡΑ 7.

Τα παιδιά αυτά θα μείνουν στην καρδιά
θα μείνουν μέσα μας, μέσα μας βαθειά.

Στο σπίτι μας, στις σκάλες χαθήκαν τα παιδιά
και από ένα λάθος έγιναν όλα αυτά.

Κανείς δε μπόρεσε να μάθει το γιατί
γιατί το μυστικό το πήρανε μαζί.

Χαρούμενοι ήταν όλοι το απόγευμα αυτό
αλλά η διάθεση μας άλλαξε στο λεπτό.


Κανείς δε ξέρει πως έγινε αυτό
και αυτό θα μείνει αιώνιο μυστικό.

Αθάνατοι, αθάνατοι φωνάζουμε εμείς
και οι νίκες της ομάδας μας θα είναι ο φόρος της τιμής!!!