Η ώρα έφτασε 0230 το πρωί ξημερώματα Κυριακής και τώρα ξεκινώ να γράψω δυό λεξούλες για τη μεγάλη νίκη της αγαπημένης μας ομάδας.Περίμενα χρόνια και εγώ για μια κούπα χάναμε ξαναχάναμε και η πίστη μου παρέμενε στην ομάδα μας παρά τα μαύρα και πέτρινα χρόνια.Δεν πειράζει την επόμενη φορά έλεγα και ξαναέλεγα δίνοντας κουράγιο στον εαυτό μου και προσπαθώντας να φανώ αισιόδοξος.Τελικά η νέα αρχή άργησε να γίνει αλλά έγινε και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.Μόνο μπροστά πρέπει να κοιτάζουμε απο εδώ και πέρα.
Ο Ολυμπιακός σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι κατάφερε και πετύχει περιφανή και άνετη νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου.Αυτά συμβαίνουν όταν όλοι μας παραμένουμε ενωμένοι και έχουμε πίστη στην ομάδα μας.Το τελικό 68-64 μάλλον αδικεί την ομάδα μας η οποία ήταν φανερά καλύτερη στα 3/4 του χθεσινού αγώνα.Το να αναλύσουμε φάσεις και τακτικές δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.Ο σκοπός μας επιτεύχθηκε.Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές στις επιτυχίες.Όλα έρχονται φυσιολογικά όταν μια ομάδα δουλεύει και ξέρει τι πρέπει να κάνει εντός αγωνιστικού χώρου ώστε να πετύχει τους στόχους της.
Ο χθεσινός Όλυμπιακός έπαιξε ψυχωμένα,μυαλωμένα,ώριμα,αποφασιστικά και με μεγάλη ενέργεια στην άμυνα και σωστές και καλές επιλογές στην επίθεση αποδιοργανώνοντας τους αντιπάλους.Είχα πολλές αμφιβολίες στο κατά πόσο το τεχνικό μας τιμ ήταν έτοιμο να ανταπεξέλθει σε κάθε γρίφο που θα του έβαζε ο αντίπαλος μας και φυσικά η αμφιβολία μου αυτή δεν είχε να κάνει με την αμβισβήτηση μου στο πρόσωπο του Γιαννάκη ή του Μανουσέλη.Τελικά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το προπονητικό τιμ απέδειξε αγωνιστικά ότι ήταν πανέτοιμο.
Η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν κυριολεκτικά σεμιναριακού επιπέδου και θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους τους νέους προπονητές.Το περίφημο hedge out του Σοφο λειτούργησε άψογα και οι περιφερειακοί μας πάικτες έκλεισαν εντυπωσιακά όποιο κενό προσπάθησαν να δημιουργήσουν τα guard του αντιπάλου.Το κλειδί της επιτυχίας ωστόσο ήταν και κάποια ακόμα σημαντικά πραγματάκια.Η πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν τρομερή.Τα 17 επιθετικά ριμπάουντ της ομάδας μας ήταν ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας της επιτυχίας μας.Τόσα χρειάστηκαν και τόσα πήραμε.Κερδίσαμε τα ριμπάουντ και αναννεώσαμε τις επιθέσεις μας ενώ καθυστερήσαμε την ανάπτυξη των πράσινων ερπετών και το γρήγορο τρανζίσιον.Ελαχιστοποιήσαμε τα λάθη μας και προσέξαμε πάρα πολυ τις πάσες κυρίως στη περιφέρεια.Εξασφαλίσαμε τη καλή και ποιοτική κυκλοφορία μπάλας με αποτέλεσμα και να μην σπαταλάμε επιθέσεις και να μην κάνουμε λάθη που θα μας στοιχίζουν αμυντικά οταν η άμυνα μας δεν είναι σεταρισμένη και έτοιμη να αντιπαρέλθει των δυσκολιών.Πιέσαμε αρκετά τους αντιπάλους μας στο κατέβασμα της μπάλας κουράζοντας τους και μην επιτρέποντας τους να αναπτυχθούν οπως έπρεπε ενώ παράλληλα κλέψαμε πολλές μπάλες ειδικά από τους ψηλούς του αντιπάλου.Επιθετικά αποφύγαμε τα λάθη και τις επιπολαιότητες αποφύγαμε τα νεύρα και τους ανεύ λόγου τσαμπουκάδες και παίξαμε συγκεντρωμένα χωρίς να εκβιάζουμε τις επιθέσεις μας και ψάχνοντας λύσεις περισσότερο μέσα στο καλάθι στο οποίο είχαμε και υπεροπλια.Η νίκη πάντως άρχισε να παίρνει κόκκινο χρώμα από τη στιγμή που ο μικρός ηλικιακά διάολος που λέγεται Τεόντοσιτς άρχισε να το παίρνει πάνω του.Λιγο αυτός με τα τρίποντα του στο Β μέρος λίγο ο λίγος κατά πολλούς Σκούνι Πεν με το δικό του τρίποντο λίγο και ο αλητάκος λιθουανός έδειξαν καθαρά στο κόσμο ποιός θα είναι ο τελικός νικητής.
Το 68-64 είναι λίγο και η αλήθεια είναι οτι τα χρειαστήκαμε όλοι μας μέχρι να ακουστεί και η κόρνα της λήξης του αγώνα.Κάποιοι κακοπροέραιτοι εχθρόι της ομάδας εντός ή εκτός της ομάδας θέλουν να λένε οτι είμαστε λούζερ και παρά λίγο να χάναμε ένα δικό μας παιχνίδι.Η αλήθεια όμως είναι άλλη.Παικτες με προσωπικότητα έχουμε αρκετούς παικτες όμως συνηθισμένους να κατακτούν τίτλους έχουμε λίγους.Το νεαρό της ηλικίας των παικτών μας και οι ως τώρα συνθήκες δεν τα έφεραν βολικά στο να έχουν σηκώσει κούπες και να μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στην ως τώρα καριέρα τους.Οι Τσίλντρες-Κλέιζα αγωνίζονταν στο ΝΒΑ σε ομάδες μέτριου βελινεκούς.Οι Σχορτσιανίτης-Μαυροκεφαλίδης-Βασιλόπουλος-Τεόντοσιτς δεν έχουν κατακτήσει καμία κούπα με τις ως τώρα ομάδες τους.Οι Χαλπερίν-Βούισιτς στο τέλος δεν αγωνίστηκαν.Μόνο ο Παπαλουκάς αγωνίζονταν,ένας Παπαλουκάς που κάποτε έχασε σωρεία βολών όταν σε ματς της εθνικής κρίνονταν μια πρόκριση και κρέμασε την ομάδα μας και που πλέον στο πέρασμα των ετών είναι πάντα εκεί οταν χρειάζεται να δίνει λύσεις.Δυστυχώς δεν αρκεί να θέλει κάποιος να σηκώσει κούπες δεν αρκεί καν να μπορεί πρέπει να ξέρει και να το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.Ο σκοπός έστω και έτσι επιτεύχθηκε και αυτό είναι που έχει σημασία.
Το κατά πόσο ο Ολυμπιακός έσπασε το σπυρί και από εδώ και πέρα έγινε ο νέος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε στο τέλος της χρονιάς.Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς είναι οτι ξεπεράσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Όταν άλλοι θα λένε οι ανίκανοι παρα λίγο να το χάσουν εμείς θα πρέπει να θυμόμαστε οτι σπάσαμε το φράγμα που είχαμε απέναντι μας και πλέον βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία.Όλα θα γίνουν πιο ευκολα από εδώ και πέρα.Το βάρος στα πόδια και τα χέρια των παικτών μας θα γίνει μικρότερο και οι εμπειρία η χθεσινή θα τους βοηθήσει σημαντικά και σε άλλους σημαντικούς αγώνες στη καριέρα τους στην ομάδα μας.Το σημαντικό της χθεσινής βραδιάς δεν είναι οτι ο Ολυμπιακός απλά κέρδισε το μεγάλο του αντίπαλο το σημαντικό ήταν οτι κέρδισε τον ίδιο του τον εαυτό.Το σημαντικό δεν ήταν οτι απλά κερδίσαμε μια χειρότερη αυτή τη περίοδο ομάδα το σημαντικό ήταν οτι κερδίσαμε σε λεπτές ισορροπίες όταν και η απειρία των παικτων μας θα μπορούσε να μας στοιχίσει.Μεγάλη ομάδα δεν γίνεσαι όταν κερδίζεις με 35 πόντους διαφορά.Μεγάλη ομάδα γίνεσαι όταν ξέρεις να παίρνεις τα αποτελέσματα και να κερδίζεις υπο αντίξοες συνθήκες όταν όλα μοιάζουν εις βάρος σου ή όταν όλα κρίνονται σε μία φάση.Επιτέλους είδαμε ένα Ολυμπιακό που παρα το γεγονός οτι ακροβατούσε στο να πέσει στο γκρεμό με τη λήξη του παιχνιδιού να στέκεται όρθιος και να δηλώνει παρών στο ελληνικό μπάσκετ.
Η νίκη αυτή θα μπορούσε να έχει πολλούς πατεράδες όπως άλλωστε συμβαίνει και στις ήττες.Δυστυχώς ή ευτυχώς όπως και στις άσχημες στιγμές έτσι και στις όμορφες ο πρώτος που θα πρέπει να ακούσει το μπράβο δεν είναι άλλος από το προπονητή της ομάδας και όλο το τεχνικό μας τιμ.Ισως σε κάποιοους που εξακολουθουν να είναι δυσπιστοι με το Γιαννάκη δεν αρέσει αλλά ο όλυμπιακος επέλεξε τη σωστή αγωνιστικά τακτική,έπαιξε εξαιρετικής ποιότητας άμυνα,έκανε σωστά όλα τα σημαντικά πράγματα στο παιχνίδι μας.Οι παίκτες μας ήταν έτοιμοι ψυχολογικά ήρεμοι από τη μία αλλά με το μάτι τους να γυαλίζει,χωρίς να αφήνουν κανένα και τίποτα να τους αποσυντονίζει έπαιξαν συγκεντρωμένα,ώριμα,σοβαρά και με αυτοπεπόιθηση και αυτό δεν μπορεί παρά να το πιστωθεί το τεχνικό επιτελείο της ομάδας.
Αγωνιστικά όλοι οι πάικτες μας ήταν εξαιρετικοί.Πραγματικά όλοι έπαιξαν όσο χρειάζονταν για να έρθει αυτή η κούπα στο Πειραιά.Κορυφαίοι ωστόσο ήταν οι Τεόντοσιτς στην επίθεση μας και Σχορτσιανίτης στην άμυνα μας με τους Τσίλντρες-Κλείζα-Μπουρούση και Παπαλουκα-Πεν-Βούισιτς-Μααυροκεφαλίδη-Χαλπερίν-Βασιλόπουλο να βοηθούν στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού.
Πολλά μπράβο στην ομάδα και σε όλους.Πολλά μπράβο στους προέδρους για τα χρήματα που έχουν βάλει στην ομάδα και το κόπο τους όλα αυτά τα χρόνια και τη προσπάθεια τους να κάνουν μεγάλο τον Ολυμπιακο.Πολλά μπράβο και στους δυο διαιτητές που παίζοντας μόνο 60-40 υπερ των πράσινων ερπετών δεν άλλαξαν το τελικό αποτέλεσμα.
Αναρρωτιέμαι ομως ειλικρινά για κάτι. Πώς θα αισθάνονταν ένας άνθρωπος που αγαπάει την ομάδα του υπερβολικά και παρακολουθεί το άθλημα 25 ολόκληρα χρόνια όταν η ομάδα του αυτή είχε να πάρει τίτλό 8 ολόκληρα χρόνια και να πανηγυρίσει όταν μάλιστα δεν είναι ένας από αυτούς που κράζουν με πρώτη ευκαιρία και τους βγάζουν όλους λίγους με το κάθετι που δεν τους ικανοποιεί?Λόγικό δεν θα ήταν να κάνει σαν τρελός και να νιώσει μια υπέρτατη οπαδική ηδωνή?τι γίνεται λοιπόν οταν η χαρά αυτή για κάποιο ανεξήγητο λόγο φέρνει απλά ένα χαμόγελο και όχι χαρές και πανηγύρια?Ποιός φταίει τελικά?γιατρέ μου είμαι καλά?
Κάποτε 5 λεπτα μετά τη κατάκτηση της ευρωκούπας από το βαζελοσύστημα στο Παρίσι έπαθα ερυθρά από το καημό μου.Κάποτε μετα τους 35 πόντους στο ΣΕΦ επί του αιώνιου αντιπάλου έκανα σαν τρελός από τα πανηγύρια και τη χαρά μου.Έγινα ξαφνικά λιγότερο οπαδός?δεν το πιστευω με τίποτα το ίδιο οπαδός ήμουν το ίδιο φίλαθλος όπως και τώρα.Τι συμβαίνει άραγε?αντιμετωπίζω τη χαρά της χθεσινής κούπας σαν ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα δουλειάς και απλά έγινε αυτό που έλεγα τόσα χρόνια δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες?δεν με αφήνουν ίσως να χαρώ τα όσα συμβαίνουν γύρω από το ελληνικό μπάσκετ και το σάπιο σύστημα που επικρατεί?ή τελικά μήπως είμαι ξενερωμένος γιατί νιώθω μέσα μου οτι από άυριο ξεκινάει ένας πόλεμος εις βάρος μας από τους εχθρούς μας αλλά περισσότερο από τους ίδιους τους εαυτούς μας στην ανάγκη μας να εφευρίσκουμε και να ανακαλύπτουμε θύματα και προβλήματα γύρω μας.
Είναι μεγάλη αρρώστεια τελικά ο μπασκετικός Ολυμπιακός.Μια αρρώστεια πάντως που όπως και να έχει την αγαπώ γιατί μου χαρίζει πολλά συναισθήματα χαράς αλλά και θλίψης...όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή.
Θρύλε θα περιμένω τη στιγμη που θα με κάνεις πραγματικά χαρούμενο όταν νιώσω στο πετσί μου οτι είσαι η καλύτερη με διαφορά όμάδα της ευρώπης, όταν νιώσω στο βλέμμα όλων των αντιπάλων τον τρόμο όποτε σε αντιμετωπίζουν, όταν νιώσω επιτέλους οτι ομάδα-οπαδοί-διοίκηση λειτοιυργούν σαν ένας οργανισμός που έχει ψυχή,καρδιά και την ίδια φιλοσοφία.Ευτυχώς έιμαστε σε καλό δρόμο!
Σχολιάστε τον μεγάλο τελικό της ομάδας μας με το καρκίνωμα του ελληνικού μπάσκετ εδώ
Ο Ολυμπιακός σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι κατάφερε και πετύχει περιφανή και άνετη νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου.Αυτά συμβαίνουν όταν όλοι μας παραμένουμε ενωμένοι και έχουμε πίστη στην ομάδα μας.Το τελικό 68-64 μάλλον αδικεί την ομάδα μας η οποία ήταν φανερά καλύτερη στα 3/4 του χθεσινού αγώνα.Το να αναλύσουμε φάσεις και τακτικές δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.Ο σκοπός μας επιτεύχθηκε.Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές στις επιτυχίες.Όλα έρχονται φυσιολογικά όταν μια ομάδα δουλεύει και ξέρει τι πρέπει να κάνει εντός αγωνιστικού χώρου ώστε να πετύχει τους στόχους της.
Ο χθεσινός Όλυμπιακός έπαιξε ψυχωμένα,μυαλωμένα,ώριμα,αποφασιστικά και με μεγάλη ενέργεια στην άμυνα και σωστές και καλές επιλογές στην επίθεση αποδιοργανώνοντας τους αντιπάλους.Είχα πολλές αμφιβολίες στο κατά πόσο το τεχνικό μας τιμ ήταν έτοιμο να ανταπεξέλθει σε κάθε γρίφο που θα του έβαζε ο αντίπαλος μας και φυσικά η αμφιβολία μου αυτή δεν είχε να κάνει με την αμβισβήτηση μου στο πρόσωπο του Γιαννάκη ή του Μανουσέλη.Τελικά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το προπονητικό τιμ απέδειξε αγωνιστικά ότι ήταν πανέτοιμο.
Η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν κυριολεκτικά σεμιναριακού επιπέδου και θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους τους νέους προπονητές.Το περίφημο hedge out του Σοφο λειτούργησε άψογα και οι περιφερειακοί μας πάικτες έκλεισαν εντυπωσιακά όποιο κενό προσπάθησαν να δημιουργήσουν τα guard του αντιπάλου.Το κλειδί της επιτυχίας ωστόσο ήταν και κάποια ακόμα σημαντικά πραγματάκια.Η πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν τρομερή.Τα 17 επιθετικά ριμπάουντ της ομάδας μας ήταν ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας της επιτυχίας μας.Τόσα χρειάστηκαν και τόσα πήραμε.Κερδίσαμε τα ριμπάουντ και αναννεώσαμε τις επιθέσεις μας ενώ καθυστερήσαμε την ανάπτυξη των πράσινων ερπετών και το γρήγορο τρανζίσιον.Ελαχιστοποιήσαμε τα λάθη μας και προσέξαμε πάρα πολυ τις πάσες κυρίως στη περιφέρεια.Εξασφαλίσαμε τη καλή και ποιοτική κυκλοφορία μπάλας με αποτέλεσμα και να μην σπαταλάμε επιθέσεις και να μην κάνουμε λάθη που θα μας στοιχίζουν αμυντικά οταν η άμυνα μας δεν είναι σεταρισμένη και έτοιμη να αντιπαρέλθει των δυσκολιών.Πιέσαμε αρκετά τους αντιπάλους μας στο κατέβασμα της μπάλας κουράζοντας τους και μην επιτρέποντας τους να αναπτυχθούν οπως έπρεπε ενώ παράλληλα κλέψαμε πολλές μπάλες ειδικά από τους ψηλούς του αντιπάλου.Επιθετικά αποφύγαμε τα λάθη και τις επιπολαιότητες αποφύγαμε τα νεύρα και τους ανεύ λόγου τσαμπουκάδες και παίξαμε συγκεντρωμένα χωρίς να εκβιάζουμε τις επιθέσεις μας και ψάχνοντας λύσεις περισσότερο μέσα στο καλάθι στο οποίο είχαμε και υπεροπλια.Η νίκη πάντως άρχισε να παίρνει κόκκινο χρώμα από τη στιγμή που ο μικρός ηλικιακά διάολος που λέγεται Τεόντοσιτς άρχισε να το παίρνει πάνω του.Λιγο αυτός με τα τρίποντα του στο Β μέρος λίγο ο λίγος κατά πολλούς Σκούνι Πεν με το δικό του τρίποντο λίγο και ο αλητάκος λιθουανός έδειξαν καθαρά στο κόσμο ποιός θα είναι ο τελικός νικητής.
Το 68-64 είναι λίγο και η αλήθεια είναι οτι τα χρειαστήκαμε όλοι μας μέχρι να ακουστεί και η κόρνα της λήξης του αγώνα.Κάποιοι κακοπροέραιτοι εχθρόι της ομάδας εντός ή εκτός της ομάδας θέλουν να λένε οτι είμαστε λούζερ και παρά λίγο να χάναμε ένα δικό μας παιχνίδι.Η αλήθεια όμως είναι άλλη.Παικτες με προσωπικότητα έχουμε αρκετούς παικτες όμως συνηθισμένους να κατακτούν τίτλους έχουμε λίγους.Το νεαρό της ηλικίας των παικτών μας και οι ως τώρα συνθήκες δεν τα έφεραν βολικά στο να έχουν σηκώσει κούπες και να μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στην ως τώρα καριέρα τους.Οι Τσίλντρες-Κλέιζα αγωνίζονταν στο ΝΒΑ σε ομάδες μέτριου βελινεκούς.Οι Σχορτσιανίτης-Μαυροκεφαλίδης-Βασιλόπουλος-Τεόντοσιτς δεν έχουν κατακτήσει καμία κούπα με τις ως τώρα ομάδες τους.Οι Χαλπερίν-Βούισιτς στο τέλος δεν αγωνίστηκαν.Μόνο ο Παπαλουκάς αγωνίζονταν,ένας Παπαλουκάς που κάποτε έχασε σωρεία βολών όταν σε ματς της εθνικής κρίνονταν μια πρόκριση και κρέμασε την ομάδα μας και που πλέον στο πέρασμα των ετών είναι πάντα εκεί οταν χρειάζεται να δίνει λύσεις.Δυστυχώς δεν αρκεί να θέλει κάποιος να σηκώσει κούπες δεν αρκεί καν να μπορεί πρέπει να ξέρει και να το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.Ο σκοπός έστω και έτσι επιτεύχθηκε και αυτό είναι που έχει σημασία.
Το κατά πόσο ο Ολυμπιακός έσπασε το σπυρί και από εδώ και πέρα έγινε ο νέος αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε στο τέλος της χρονιάς.Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς είναι οτι ξεπεράσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Όταν άλλοι θα λένε οι ανίκανοι παρα λίγο να το χάσουν εμείς θα πρέπει να θυμόμαστε οτι σπάσαμε το φράγμα που είχαμε απέναντι μας και πλέον βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία.Όλα θα γίνουν πιο ευκολα από εδώ και πέρα.Το βάρος στα πόδια και τα χέρια των παικτών μας θα γίνει μικρότερο και οι εμπειρία η χθεσινή θα τους βοηθήσει σημαντικά και σε άλλους σημαντικούς αγώνες στη καριέρα τους στην ομάδα μας.Το σημαντικό της χθεσινής βραδιάς δεν είναι οτι ο Ολυμπιακός απλά κέρδισε το μεγάλο του αντίπαλο το σημαντικό ήταν οτι κέρδισε τον ίδιο του τον εαυτό.Το σημαντικό δεν ήταν οτι απλά κερδίσαμε μια χειρότερη αυτή τη περίοδο ομάδα το σημαντικό ήταν οτι κερδίσαμε σε λεπτές ισορροπίες όταν και η απειρία των παικτων μας θα μπορούσε να μας στοιχίσει.Μεγάλη ομάδα δεν γίνεσαι όταν κερδίζεις με 35 πόντους διαφορά.Μεγάλη ομάδα γίνεσαι όταν ξέρεις να παίρνεις τα αποτελέσματα και να κερδίζεις υπο αντίξοες συνθήκες όταν όλα μοιάζουν εις βάρος σου ή όταν όλα κρίνονται σε μία φάση.Επιτέλους είδαμε ένα Ολυμπιακό που παρα το γεγονός οτι ακροβατούσε στο να πέσει στο γκρεμό με τη λήξη του παιχνιδιού να στέκεται όρθιος και να δηλώνει παρών στο ελληνικό μπάσκετ.
Η νίκη αυτή θα μπορούσε να έχει πολλούς πατεράδες όπως άλλωστε συμβαίνει και στις ήττες.Δυστυχώς ή ευτυχώς όπως και στις άσχημες στιγμές έτσι και στις όμορφες ο πρώτος που θα πρέπει να ακούσει το μπράβο δεν είναι άλλος από το προπονητή της ομάδας και όλο το τεχνικό μας τιμ.Ισως σε κάποιοους που εξακολουθουν να είναι δυσπιστοι με το Γιαννάκη δεν αρέσει αλλά ο όλυμπιακος επέλεξε τη σωστή αγωνιστικά τακτική,έπαιξε εξαιρετικής ποιότητας άμυνα,έκανε σωστά όλα τα σημαντικά πράγματα στο παιχνίδι μας.Οι παίκτες μας ήταν έτοιμοι ψυχολογικά ήρεμοι από τη μία αλλά με το μάτι τους να γυαλίζει,χωρίς να αφήνουν κανένα και τίποτα να τους αποσυντονίζει έπαιξαν συγκεντρωμένα,ώριμα,σοβαρά και με αυτοπεπόιθηση και αυτό δεν μπορεί παρά να το πιστωθεί το τεχνικό επιτελείο της ομάδας.
Αγωνιστικά όλοι οι πάικτες μας ήταν εξαιρετικοί.Πραγματικά όλοι έπαιξαν όσο χρειάζονταν για να έρθει αυτή η κούπα στο Πειραιά.Κορυφαίοι ωστόσο ήταν οι Τεόντοσιτς στην επίθεση μας και Σχορτσιανίτης στην άμυνα μας με τους Τσίλντρες-Κλείζα-Μπουρούση και Παπαλουκα-Πεν-Βούισιτς-Μααυροκεφαλίδη-Χαλπερίν-Βασιλόπουλο να βοηθούν στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού.
Πολλά μπράβο στην ομάδα και σε όλους.Πολλά μπράβο στους προέδρους για τα χρήματα που έχουν βάλει στην ομάδα και το κόπο τους όλα αυτά τα χρόνια και τη προσπάθεια τους να κάνουν μεγάλο τον Ολυμπιακο.Πολλά μπράβο και στους δυο διαιτητές που παίζοντας μόνο 60-40 υπερ των πράσινων ερπετών δεν άλλαξαν το τελικό αποτέλεσμα.
Αναρρωτιέμαι ομως ειλικρινά για κάτι. Πώς θα αισθάνονταν ένας άνθρωπος που αγαπάει την ομάδα του υπερβολικά και παρακολουθεί το άθλημα 25 ολόκληρα χρόνια όταν η ομάδα του αυτή είχε να πάρει τίτλό 8 ολόκληρα χρόνια και να πανηγυρίσει όταν μάλιστα δεν είναι ένας από αυτούς που κράζουν με πρώτη ευκαιρία και τους βγάζουν όλους λίγους με το κάθετι που δεν τους ικανοποιεί?Λόγικό δεν θα ήταν να κάνει σαν τρελός και να νιώσει μια υπέρτατη οπαδική ηδωνή?τι γίνεται λοιπόν οταν η χαρά αυτή για κάποιο ανεξήγητο λόγο φέρνει απλά ένα χαμόγελο και όχι χαρές και πανηγύρια?Ποιός φταίει τελικά?γιατρέ μου είμαι καλά?
Κάποτε 5 λεπτα μετά τη κατάκτηση της ευρωκούπας από το βαζελοσύστημα στο Παρίσι έπαθα ερυθρά από το καημό μου.Κάποτε μετα τους 35 πόντους στο ΣΕΦ επί του αιώνιου αντιπάλου έκανα σαν τρελός από τα πανηγύρια και τη χαρά μου.Έγινα ξαφνικά λιγότερο οπαδός?δεν το πιστευω με τίποτα το ίδιο οπαδός ήμουν το ίδιο φίλαθλος όπως και τώρα.Τι συμβαίνει άραγε?αντιμετωπίζω τη χαρά της χθεσινής κούπας σαν ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα δουλειάς και απλά έγινε αυτό που έλεγα τόσα χρόνια δηλαδή ωρίμασαν οι συνθήκες?δεν με αφήνουν ίσως να χαρώ τα όσα συμβαίνουν γύρω από το ελληνικό μπάσκετ και το σάπιο σύστημα που επικρατεί?ή τελικά μήπως είμαι ξενερωμένος γιατί νιώθω μέσα μου οτι από άυριο ξεκινάει ένας πόλεμος εις βάρος μας από τους εχθρούς μας αλλά περισσότερο από τους ίδιους τους εαυτούς μας στην ανάγκη μας να εφευρίσκουμε και να ανακαλύπτουμε θύματα και προβλήματα γύρω μας.
Είναι μεγάλη αρρώστεια τελικά ο μπασκετικός Ολυμπιακός.Μια αρρώστεια πάντως που όπως και να έχει την αγαπώ γιατί μου χαρίζει πολλά συναισθήματα χαράς αλλά και θλίψης...όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή.
Θρύλε θα περιμένω τη στιγμη που θα με κάνεις πραγματικά χαρούμενο όταν νιώσω στο πετσί μου οτι είσαι η καλύτερη με διαφορά όμάδα της ευρώπης, όταν νιώσω στο βλέμμα όλων των αντιπάλων τον τρόμο όποτε σε αντιμετωπίζουν, όταν νιώσω επιτέλους οτι ομάδα-οπαδοί-διοίκηση λειτοιυργούν σαν ένας οργανισμός που έχει ψυχή,καρδιά και την ίδια φιλοσοφία.Ευτυχώς έιμαστε σε καλό δρόμο!
Σχολιάστε τον μεγάλο τελικό της ομάδας μας με το καρκίνωμα του ελληνικού μπάσκετ εδώ
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
