by erisgr
Η φετινή χρονιά της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού με βάση τα καθαρά αντικειμενικά κριτήρια (τίτλοι στην Ελλάδα και πορεία στην Ευρώπη) θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί μια από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία της ομάδας.
Ηταν η χρονιά που είδαμε τον Ολυμπιακού να παίζει με θάρρος και ποιότητα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δείχνοντας μας πως μπορεί μια ελληνική ομάδα να πορευτεί με επιτυχία στον όλο και δυσκολότερο ευρωπαϊκό δρόμο. Ενας δρόμος που φαίνεται ως μονόδρομος για την εξέλιξη της ομάδας μας αν δεν θέλουμε να τη δούμε σιγά-σιγά να βαλτώνει στα μάλλον στάσιμα νερά του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Δυστυχώς όσο «άκαιρη» ήταν η ποδοσφαιρική άνοιξη που ζήσαμε το φθινόπωρο του 2007, άλλα τόσο άκαιρη ήταν και η πίστη μας ότι ο ορθολογισμός που εμφανίστηκε στα διοικητικά, μεταγραφικά και αγωνιστικά πράγματα της ομάδας μας από πέρσι το καλοκαίρι, θα έβαζε τον Ολυμπιακό σε ένα δρόμο σοβαρότητας, υγείας και επιτυχιών.
Δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο παρά μια κρίση του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, γνωστή και ως «ψύχωση με το Ν-οστό», για να απολυθεί ο προπονητής προσβλητικά και με συνοπτικές διαδικασίες. Μια ψύχωση που μας οδήγησε σε μια 4αρα από μια ομάδα που είχε δηλώσει ήδη την παραίτηση της από τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και που είχε ως τελικό αποτέλεσμα να βρεθούμε με ένα τίτλο που αμφισβητείται δίκαια ή άδικα από το σύνολο των αντι-Ολυμπιακών. Ελάχιστα μετριάστηκε αυτή η εντύπωση από την άνετη επικράτηση στον τελικό κυπέλλου όπου η ομάδα έπαιξε ακριβώς όπως θα έπαιζε με τον Λεμονή στον πάγκο, κάτω από το φόβο νέας τεσσάρας. Ολα αυτά βέβαια σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός με τις παρουσίες του στην Ευρώπη κέρδισε τον κρυφό ή φανερό θαυμασμό ακόμη και μερικών από τους πιο φανατικούς αντιπάλους του.
Μαζί με τον προπονητή η «ψύχωση» του πρόεδρου παρέσυρε και το νέο διοικητικό σχήμα στο οποίο ο ίδιος ένα χρόνο πριν είχε παραδώσει την σκυτάλη, την ίδια στιγμή που έδωσε τον χώρο και τον λόγο σε ένα πλήθος από θλιβερές και εξευτελιστικές για το όνομα και την ιστορία του Ολυμπιακού φιγούρες, να ξιφουλκήσουν με περίσσεια χυδαιότητα και αμετροέπεια εναντίον του Τάκη Λεμονή κάνοντας το άσπρο μαύρο με χαρακτηριστική ευκολία.
Πρώτος δρομέας στη σκυταλοδρομία της γελοιότητας το στέλεχος του ΔΣ Σάββας Θεοδωρίδης με μοναδικό ταλέντο το γλείψιμο, τη δουλικότητα και την δικαιολόγηση των κάθε λογής παράλογων αποφάσεων του προέδρου. Από κοντά «Ολυμπιακοί» δημοσιογράφοι; όπως ο «ατζέντης» του Κλέιτον και υποστηρικτής του …Σολιντ, Νικολακόπουλος , ο αγράμματος χυδαιολόγος και μόνιμος υβριστής του Λεμονή Χριστόγλου, καθώς και ο γνωστός οπαδός της αεκ Πουλόπουλος πρωτοστάτησαν στην αποκαθήλωση του Λεμονή και στη μείωση των επιτυχιών του. Και αφού βοήθησαν όσο μπορούσαν στην αποπομπή του συνεχίζουν ακάθεκτα την πώληση παραμυθιών και ηλιθιοτήτων μέσα από τις φυλλάδες τους, οι οποίες δυστυχώς για τον κόσμο του Ολυμπιακού υπάρχουν εξαιτίας του.
Την ίδια στιγμή οι Ελληνες και ξένοι παίκτες της ομάδας με απανωτές δηλώσεις μάταια εξάρουν τη δουλειά και την συμπεριφορά του Τάκη Λεμονή απέναντί τους. Οι δηλώσεις τους θάβονται, ενώ στα οκτάστηλα των εφημερίδων προηγούνται οι απόψεις του Σάββα, του Αλέφαντου, καθώς και του κάθε τυχάρπαστου και αποτυχημένου κομπλεξικού τέως ποδοσφαιριστή που δηλώνει προπονητής. Αν βέβαια δεν τους διαβάσουμε στο ΦΩΣ μπορούμε να τους δούμε και στην εκπομπή του Βαγγέλη Δουκάκου με τίτλο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά».
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι όπως ο Δ. Ελευθεράτος και ο μάλλον «πράσινων» και σίγουρα μπασκετικών φρονημάτων Φ. Συρίγος, που θεωρούνται κάτι σαν αριστεροί εξτρεμιστές στον χώρο τους, είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για τη δουλειά και το έργο του Λεμονή. Ο τελευταίος μάλιστα διέπραξε την ιεροσυλία να χαρακτηρίσει για φέτος τον Τάκη Λεμονή πιο επιτυχημένο ακόμη και από τον Ρεχάγκελ.
Και όσον αφορά το μέλλον; Ο πρόεδρος ήδη κουρασμένος και βαριεστημένος μετά την έντονη ενασχόληση του τις τελευταίες εβδομάδες, διαπίστωσε –έστω και αν δεν το παραδέχεται- ότι η ανόητη απόφαση του για αποπομπή του Λεμονή τον εγκλώβισε στην παγκόσμιας μοναδικότητας θέση να μην υπάρχει έστω ΕΝΑΣ προπονητής στον κόσμο που να θεωρηθεί ότι κάνει ή μπορεί να επιτύχει στον Ολυμπιακό. Πόσο δεν όταν είναι αδύνατο και για το ίδιο να ορίσει το πλαίσιο της επιτυχίας το οποίο φαίνεται ότι περιλαμβάνει : νταμπλ με μεγάλη διαφορά από τους διεκδικητές, νίκες στα ντέρμπι, πρόκριση τουλάχιστον στους 16 του Τσ.Λ. καθώς και ένα σωρό άλλες λιγότερο ή περισσότερο γελοίες απαιτήσεις όπως «επιθετικό ποδόσφαιρο», «όχι τραυματισμούς» , «να παίζει ένα σύστημα» , «να έχει ένα βοηθό» κ.α. Κι αυτά όχι ότι του εξασφαλίζουν τίποτε παραπάνω πέρα από την παραμονή του στον πάγκο της ομάδας μέχρι τη επόμενη «αποτυχία».
Με αυτά τα κριτήρια λοιπόν οι σοβαροί είναι «ακριβοί» και δεν μας παίρνουν στα σοβαρά, βάζοντας ρήτρες στα συμβόλαια τους και απαιτώντας budget για μεταγραφές, ενώ οι ασόβαροι, που είναι πολλοί και πρόθυμοι, απλώς θα μεταθέσουν το πρόβλημα του προέδρου για 2-3 μήνες. Μέχρι την πρώτη ήττα τον Σεπτέμβρη, ίσως και νωρίτερα.
Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο κόσμος του Ολυμπιακού παρακολουθεί με σχετική απάθεια τις όποιες εξελίξεις. Κάποιοι ανεπίδεκτοι περιμένουν ακόμη τον «μεγάλο ευρωπαίο προπονητή» και κάποιοι άλλοι, έχοντας πλέον χωνέψει το παραμύθι του ευεργέτη και σωτήρα προέδρου, έχουν πειστεί ότι δεν χρειάζονται προπονητές στις ομάδες αλλά «να ρίξει χρήμα ο πρόεδρος».
Οι πάλαι ποτέ λαλίστατοι οργανωμένοι που «δεν τους χωρούσε η Ελλάδα» και συμφωνούσαν με τον Ριβάλντο για την «ακαταλληλότητα» του Μπάγεβιτς, έχουν περιέλθει σε μια όχι και τόσο ανεξήγητη αφασία. Είτε γιατί περιμένουν την επιστροφή των τόσο απαραίτητων για αυτούς εκδρομών είτε γιατί μερικοί από αυτούς τρέχουν ακόμη στα δικαστήρια οφείλουν να δείξουν καλή διαγωγή. Αναλώνονται λοιπόν σε χαριτωμένη συνθηματολογία και ασχολούνται με τον Ρίμπο. Στο τέλος πετάνε κι ένα «Τάκη Ψυχάρα Ολυμπιακάρα» για να ξεμπερδεύουν και μ’ αυτόν.
Υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι; σε ρόλο Κασσάνδρας σε αυτό εδώ το φόρουμ και ίσως αλλού που βλέπουν τις επόμενες τεσσάρες να έρχονται και να είναι πολύ πιο επώδυνες από τις προηγούμενες. Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό ο μύθος λέει ότι η Κασσάνδρα όσο κι αν ήταν αντιπαθητική είχε τελικά δίκιο.
Ηταν η χρονιά που είδαμε τον Ολυμπιακού να παίζει με θάρρος και ποιότητα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δείχνοντας μας πως μπορεί μια ελληνική ομάδα να πορευτεί με επιτυχία στον όλο και δυσκολότερο ευρωπαϊκό δρόμο. Ενας δρόμος που φαίνεται ως μονόδρομος για την εξέλιξη της ομάδας μας αν δεν θέλουμε να τη δούμε σιγά-σιγά να βαλτώνει στα μάλλον στάσιμα νερά του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Δυστυχώς όσο «άκαιρη» ήταν η ποδοσφαιρική άνοιξη που ζήσαμε το φθινόπωρο του 2007, άλλα τόσο άκαιρη ήταν και η πίστη μας ότι ο ορθολογισμός που εμφανίστηκε στα διοικητικά, μεταγραφικά και αγωνιστικά πράγματα της ομάδας μας από πέρσι το καλοκαίρι, θα έβαζε τον Ολυμπιακό σε ένα δρόμο σοβαρότητας, υγείας και επιτυχιών.
Δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο παρά μια κρίση του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, γνωστή και ως «ψύχωση με το Ν-οστό», για να απολυθεί ο προπονητής προσβλητικά και με συνοπτικές διαδικασίες. Μια ψύχωση που μας οδήγησε σε μια 4αρα από μια ομάδα που είχε δηλώσει ήδη την παραίτηση της από τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος και που είχε ως τελικό αποτέλεσμα να βρεθούμε με ένα τίτλο που αμφισβητείται δίκαια ή άδικα από το σύνολο των αντι-Ολυμπιακών. Ελάχιστα μετριάστηκε αυτή η εντύπωση από την άνετη επικράτηση στον τελικό κυπέλλου όπου η ομάδα έπαιξε ακριβώς όπως θα έπαιζε με τον Λεμονή στον πάγκο, κάτω από το φόβο νέας τεσσάρας. Ολα αυτά βέβαια σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός με τις παρουσίες του στην Ευρώπη κέρδισε τον κρυφό ή φανερό θαυμασμό ακόμη και μερικών από τους πιο φανατικούς αντιπάλους του.
Μαζί με τον προπονητή η «ψύχωση» του πρόεδρου παρέσυρε και το νέο διοικητικό σχήμα στο οποίο ο ίδιος ένα χρόνο πριν είχε παραδώσει την σκυτάλη, την ίδια στιγμή που έδωσε τον χώρο και τον λόγο σε ένα πλήθος από θλιβερές και εξευτελιστικές για το όνομα και την ιστορία του Ολυμπιακού φιγούρες, να ξιφουλκήσουν με περίσσεια χυδαιότητα και αμετροέπεια εναντίον του Τάκη Λεμονή κάνοντας το άσπρο μαύρο με χαρακτηριστική ευκολία.
Πρώτος δρομέας στη σκυταλοδρομία της γελοιότητας το στέλεχος του ΔΣ Σάββας Θεοδωρίδης με μοναδικό ταλέντο το γλείψιμο, τη δουλικότητα και την δικαιολόγηση των κάθε λογής παράλογων αποφάσεων του προέδρου. Από κοντά «Ολυμπιακοί» δημοσιογράφοι; όπως ο «ατζέντης» του Κλέιτον και υποστηρικτής του …Σολιντ, Νικολακόπουλος , ο αγράμματος χυδαιολόγος και μόνιμος υβριστής του Λεμονή Χριστόγλου, καθώς και ο γνωστός οπαδός της αεκ Πουλόπουλος πρωτοστάτησαν στην αποκαθήλωση του Λεμονή και στη μείωση των επιτυχιών του. Και αφού βοήθησαν όσο μπορούσαν στην αποπομπή του συνεχίζουν ακάθεκτα την πώληση παραμυθιών και ηλιθιοτήτων μέσα από τις φυλλάδες τους, οι οποίες δυστυχώς για τον κόσμο του Ολυμπιακού υπάρχουν εξαιτίας του.
Την ίδια στιγμή οι Ελληνες και ξένοι παίκτες της ομάδας με απανωτές δηλώσεις μάταια εξάρουν τη δουλειά και την συμπεριφορά του Τάκη Λεμονή απέναντί τους. Οι δηλώσεις τους θάβονται, ενώ στα οκτάστηλα των εφημερίδων προηγούνται οι απόψεις του Σάββα, του Αλέφαντου, καθώς και του κάθε τυχάρπαστου και αποτυχημένου κομπλεξικού τέως ποδοσφαιριστή που δηλώνει προπονητής. Αν βέβαια δεν τους διαβάσουμε στο ΦΩΣ μπορούμε να τους δούμε και στην εκπομπή του Βαγγέλη Δουκάκου με τίτλο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά».
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι όπως ο Δ. Ελευθεράτος και ο μάλλον «πράσινων» και σίγουρα μπασκετικών φρονημάτων Φ. Συρίγος, που θεωρούνται κάτι σαν αριστεροί εξτρεμιστές στον χώρο τους, είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για τη δουλειά και το έργο του Λεμονή. Ο τελευταίος μάλιστα διέπραξε την ιεροσυλία να χαρακτηρίσει για φέτος τον Τάκη Λεμονή πιο επιτυχημένο ακόμη και από τον Ρεχάγκελ.
Και όσον αφορά το μέλλον; Ο πρόεδρος ήδη κουρασμένος και βαριεστημένος μετά την έντονη ενασχόληση του τις τελευταίες εβδομάδες, διαπίστωσε –έστω και αν δεν το παραδέχεται- ότι η ανόητη απόφαση του για αποπομπή του Λεμονή τον εγκλώβισε στην παγκόσμιας μοναδικότητας θέση να μην υπάρχει έστω ΕΝΑΣ προπονητής στον κόσμο που να θεωρηθεί ότι κάνει ή μπορεί να επιτύχει στον Ολυμπιακό. Πόσο δεν όταν είναι αδύνατο και για το ίδιο να ορίσει το πλαίσιο της επιτυχίας το οποίο φαίνεται ότι περιλαμβάνει : νταμπλ με μεγάλη διαφορά από τους διεκδικητές, νίκες στα ντέρμπι, πρόκριση τουλάχιστον στους 16 του Τσ.Λ. καθώς και ένα σωρό άλλες λιγότερο ή περισσότερο γελοίες απαιτήσεις όπως «επιθετικό ποδόσφαιρο», «όχι τραυματισμούς» , «να παίζει ένα σύστημα» , «να έχει ένα βοηθό» κ.α. Κι αυτά όχι ότι του εξασφαλίζουν τίποτε παραπάνω πέρα από την παραμονή του στον πάγκο της ομάδας μέχρι τη επόμενη «αποτυχία».
Με αυτά τα κριτήρια λοιπόν οι σοβαροί είναι «ακριβοί» και δεν μας παίρνουν στα σοβαρά, βάζοντας ρήτρες στα συμβόλαια τους και απαιτώντας budget για μεταγραφές, ενώ οι ασόβαροι, που είναι πολλοί και πρόθυμοι, απλώς θα μεταθέσουν το πρόβλημα του προέδρου για 2-3 μήνες. Μέχρι την πρώτη ήττα τον Σεπτέμβρη, ίσως και νωρίτερα.
Τελευταίος και καταϊδρωμένος ο κόσμος του Ολυμπιακού παρακολουθεί με σχετική απάθεια τις όποιες εξελίξεις. Κάποιοι ανεπίδεκτοι περιμένουν ακόμη τον «μεγάλο ευρωπαίο προπονητή» και κάποιοι άλλοι, έχοντας πλέον χωνέψει το παραμύθι του ευεργέτη και σωτήρα προέδρου, έχουν πειστεί ότι δεν χρειάζονται προπονητές στις ομάδες αλλά «να ρίξει χρήμα ο πρόεδρος».
Οι πάλαι ποτέ λαλίστατοι οργανωμένοι που «δεν τους χωρούσε η Ελλάδα» και συμφωνούσαν με τον Ριβάλντο για την «ακαταλληλότητα» του Μπάγεβιτς, έχουν περιέλθει σε μια όχι και τόσο ανεξήγητη αφασία. Είτε γιατί περιμένουν την επιστροφή των τόσο απαραίτητων για αυτούς εκδρομών είτε γιατί μερικοί από αυτούς τρέχουν ακόμη στα δικαστήρια οφείλουν να δείξουν καλή διαγωγή. Αναλώνονται λοιπόν σε χαριτωμένη συνθηματολογία και ασχολούνται με τον Ρίμπο. Στο τέλος πετάνε κι ένα «Τάκη Ψυχάρα Ολυμπιακάρα» για να ξεμπερδεύουν και μ’ αυτόν.
Υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι; σε ρόλο Κασσάνδρας σε αυτό εδώ το φόρουμ και ίσως αλλού που βλέπουν τις επόμενες τεσσάρες να έρχονται και να είναι πολύ πιο επώδυνες από τις προηγούμενες. Δυστυχώς για τον Ολυμπιακό ο μύθος λέει ότι η Κασσάνδρα όσο κι αν ήταν αντιπαθητική είχε τελικά δίκιο.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
