Αναδημοσιεύουμε αρθρο του συγαυρου redarmy7
Όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έχουν διαπιστώσει πλέον τις μεταπτώσεις της ομάδας στα εκτός έδρας παιχνίδια ή να το πω καλύτερα μεταμορφώσεις της ομάδας προς το χειρότερο. Με εξαίρεση τον αγώνα με τον Ηρακλή ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται αγνώριστος μακριά από το Καραΐσκάκη, αφήνοντας μια άνοστη γεύση στους οπαδούς.
Και δεν είναι μόνο ότι η ομάδα δεν καταφέρνει να κερδίσει, το θέαμα μέσα στο γήπεδο είναι όχι απλά απαγοητευτικό αλλά αρκετές φορές απαράδεκτο για μια ομάδα που θέλει να είναι πρωταθλήτρια και που έχει δείξει δείγματα γραφής σπουδαίας ομάδας περί τα μέσα προς τέλη του Νοέμβρη.
Στην Ευρώπη σε τέσσερις αγώνες εκτός έδρας, έχουμε κάνει 3 ήττες με μοναδική εξαίρεση την συμπαθέστατη Νόρτζελαντ των αδερφών Ρίχτερ, αλλά και εκεί θα θυμούνται πολλοί πως οι αντεπιθέσεις των Δανών μύριζαν γκολ. Στην Ανόρθωση παρουσιαστήκαμε εντελώς αδιάβαστοι, κάτι η ψυχρολουσία κάτι το πάθος των Κυπρίων, κάτι η...αστοχία για να μην πω κάποια άλλη βαριά λέξη του Κώστα Μήτρογλου είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουσε την είσοδο της ομάδας στο Champions League έπειτα από 11 συνεχόμενες παρουσίες. Για το ματς στην Τουρκία τι να πει κανείς, ο Ολυμπιακός ήταν αγνώριστος στο γήπεδο, άνευρος και δεν πρόβαλε καθόλου αντίσταση στην Γαλατά ενώ στην Ουκρανία, κάτι το τεραίν κάτι η αστοχία του Ντιόγκο εμφάνισε τις προ Λεμονή παιδικές ασθένιες και ήρθε η ήττα από έναν σαφώς κατώτερο αντίπαλο.
Δεν θα ασχοληθώ αναλυτικά με τα ματς στην Ελλάδα, η ίδια εικόνα σχεδόν παντού. Όσα και να ακούγονται περί ελλείψεως στο ρόστερ, όσα και να λέγονται για την ψυχολογία τους τραυματισμούς ή ακόμα και για το γήπεδο, η ουσία είναι μια. Ο Ολυμπιακός ως ομάδα δεν κάνει κάτι για να αλλάξει την αγωνιστική του εικόνα.
Θα μου πείτε βέβαια, τι είναι αυτό που φταίει; Η λάθος τακτική που επιλέγει ο προπονητής; κάποιοι παίκτες που επιλέγουν παιχνίδια και δεν φορτσάρουν στα εκτός έδρας; η ψυχολογία της ομάδας που αλλάζει άρδην μακριά από το Καραΐσκάκη;
Σχετικά με τον Βαλβέρδε, θα πρέπει να πω ότι μέσα στους έξι μήνες που βρίσκεται στην ομάδα, έχει παρουσιάσει θετικό δείγμα γραφής. Προσπαθεί να δώσει τον χαρακτήρα του παιχνιδιού που λατρεύει στην ομάδα, έχει κάνει δίδυμα συνεργασίας παικτών, προσπαθεί να δημιουργήσει αυτοματισμούς στον τρόπο παιχνιδιού κάτι το οποίο βγαίνει πιο εύκολα στα εντός έδρας παιχνίδια μιας και υπάρχει η υποστήριξη και το χειροκρότημα του κόσμου που δίνει ώθηση στην ομάδα. Στα εντός έδρας παιχνίδια, το παιχνίδι της ομάδας ξεκινάει από τα χαφ που μοιράζουν την μπάλα στα άκρα. Δίχως να θέλω να παραστήσω τον προπονητή, θα διαπιστώσω πως υπάρχει ένα σχέδιο, ένα αγωνιστικό πλάνο, ενώ στην πλειοψηφία των εκτός έδρας παιχνιδιών βλέπουμε συνέχεια τον Αντώνη να σουτάρει βολ πλανέ μήπως πάρει την πρώτη μπαλιά ο Κοβάσεβιτς ή ο Ντιογκο ή κάποιος παίκτης από το κέντρο. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν μπορεί μια ομάδα να αναπτύξει παιχνίδι, όχι μόνο δίνει την δυνατότητα στον αντίπαλο να κάνει περισσότερες επιθέσεις αλλά χάνει την αυτοπεποίθηση της και κυρίως τον έλεγχο του αγώνα. Θα μου πείτε βέβαια, εντάξει λογικό δεν είναι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ισχυρή ομάδα όπως είναι η Γαλατά; Το ίδιο σκηνικό όμως είδαμε αγαπητοί μου φίλοι και στο ματς με την Μέταλιστ, την Λάρισα, τον Άρη, ακόμα και στο νικηφόρο ματς με την Ξάνθη, η ίδια εικόνα ήταν...
Όσον αφορά το ρόστερ, σίγουρα υπάρχουν ελλείψεις και σοβαρές μάλιστα.
Ο Ντουντού πρέπει να πλαισιώνεται από ένα γρήγορο αμυντικό χαφ που μπορεί να καλύπτει και τα μετόπισθεν, αλλά να βγάζει και κάθετες μπαλιές. Θέλει δηλαδή δίπλα του έναν παίκτη ποιότητας και όχι παικτάκια της σειράς που διαπρέπουν σε μικρές ομάδες. Ο Πάτσα, όσο φιλότιμος και να είναι, δεν έχει διάρκεια στο παιχνίδι του.
Δεν είναι τυχαίο που στα καλύτερα παιχνίδια που έκανε ο Ολυμπιακός και εννοώ τους αγώνες με Ηρακλή (εκτός), Μπενφίκα (εντός), Πανιώνιο (εντός) ο φορμαρισμένος Πάτσα ήταν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Ενώ στα εκτός έδρας, εξαφανισμένος.
Ο τραυματισμός του Στολτίδη έχει σίγουρα δέσει τα χέρια του Βαλβέρδε που δεν εμπιστεύεται εύκολα νέους παίκτες. Και πως να εμπιστευθεί άλλωστε, άλλα κυβικά έχει ως ομάδα η Μπιλμπάο και η Εσπανιόλ που δεν κάνουν πρωταθλητισμό στην Ισπανία και άλλο ο Ολυμπιακός που μια απώλεια πρωταθλήματος ισοδυναμεί με καταστροφή. Εδώ πέρυσι ο Λεμονής με το περιορισμένο ρόστερ, έδωσε χρόνο συμμετοχής σε παίκτες όπως ο Μενδρινός και ο Κατσικογιάννης και παρά την επιτυχημένη παρουσία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, μόλις παρουσιάστηκε ο κίνδυνος απώλειας του πρωταθλήματος, ο Λεμονής αποχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι βέβαιο πως ο Βαλβέρδε, γνωρίζει πλέον που έχει έρθει, ποιές είναι οι προτεραιότητες και ποιές οι απαιτήσεις. Συνεπώς δεν μπορεί να πάρει εύκολα το ρίσκο να βάλει νέους παίκτες γιατί κινδυνεύει να χάσει πολλά περισσότερα απ' όσα θα κερδίσει.
Τώρα όσον αφορά την νοοτροπία των ποδοσφαιριστών , τους διάφορους ψιθύρους που κυκλοφορούν στη πιάτσα, δηλαδή πως επιλέγουν παιχνίδια ή πως κατεβαίνουν στους αγώνες με ένα αλαζονικό ύφος. η αλήθεια είναι πως και αυτό ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό. Δεν είναι τρελός ο Βαλβέρδε που τους βάζει συνεχώς τις φωνές, πότε για την αυτοσυγγέντρωση που πρέπει να δείχνουν στην προπόνηση, πότε για τα παραπανήσια κιλά που έχουν μερικοί παίκτες και ότι πρέπει να προσέχουν τη διατροφή τους. Σίγουρα η ασφάλεια των βαθμών στο πρωτάθλημα δικαιολογούν εν μέρη μια χαλαρότητα αλλά στην Ευρώπη αυτός ο μύθος καταρρίπτεται. Όπως και δεν θα πρέπει να θεωρούμε σοβαρή μια ομάδα που οι ποδοσφαιριστές της επιλέγουν παιχνίδια.
Τέλος σχετικά με το ρόστερ. Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να διαθέτει 2 ισάξιες ενδεκάδες, σίγουρα όμως οι μεγάλες ομάδες διαθέτουν παίκτες ικανούς να καλύψουν με επάρκεια μια θέση. Κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να κάνει ο συμπαθής Όσκαρ των 2,5εκάτ. ευρώ ως μεταγραφή και ως 1εκάτ. ευρώ ετήσιο συμβόλαιο γιατί δεν είναι Γκαλέτι και ας στοιχίζει τα ίδια με όσα παίρνει με τον ιδρώτα του ο Αργεντινός. Ούτε υπάρχει ένα ισάξιο αμυντικό χαφ με τον Ντουντού που συχνά πυκνά μοιάζει να είναι απελπιστικά μόνος στο χώρο του κέντρου.
Η αίσθηση που αποπνέει όμως από το ρεπορτάζ, είναι πως η διοίκηση προφασιζόμενη τα οικονομικά ανοίγματα του καλοκαιριού, δεν σκοπεύει να δαπανήσει πολλά για να αποκτήσει έναν ενδεκαδάτο ποδοσφαιριστή. Το προφίλ δε που θα πρέπει να διαθέτει είναι είτε φτηνός είτε δανεικός με λογική οψίον αγοράς και κάτοχος κοινοτικού διαβατηρίου. Ατυχώς έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε δανεικό έναν Λεντέσμα και την ατυχία να είναι τραυματίας ο Στολτίδης. Σίγουρα όμως θα πρέπει να κινηθούμε για έναν ποδοσφαιριστή που παίζει στο κέντρο. Ο Λεντέσμα δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να γυρίσει, αφήστε που καταλαμβάνει θέση ξένου ενώ δεν ξέρουμε κατά πόσο θα αντέξει στα συνεχόμενα παιχνίδια ή αν θέλετε στο χαμηλό συμβόλαιο σε σχέση με τα όσα παίρνουν οι συμπατριώτες του και ο Στολτίδαρος είναι πια 32, μπορεί να δώσει ψυχή πάθος και ποιότητα, όχι όμως διάρκεια. Πάνω απ΄όλα όμως νομίζω πως χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, συνήθως πετυχαίνουν οι ομάδες που παίρνουν αποτελέσματα εκτός έδρας, ακόμα και στο χειρότερο τους παιχνίδι, κάνουν 2-3 πράγματα σωστά μέσα στο γήπεδο και παίρνουν το ματσάκι.
Για να δούμε, πόσα από τα παραπάνω ερωτήματα που θέσαμε θα απαντηθούν από την διοίκηση τον προπονητή και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του Θρύλου;
RedArmy
Όλοι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έχουν διαπιστώσει πλέον τις μεταπτώσεις της ομάδας στα εκτός έδρας παιχνίδια ή να το πω καλύτερα μεταμορφώσεις της ομάδας προς το χειρότερο. Με εξαίρεση τον αγώνα με τον Ηρακλή ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται αγνώριστος μακριά από το Καραΐσκάκη, αφήνοντας μια άνοστη γεύση στους οπαδούς.Και δεν είναι μόνο ότι η ομάδα δεν καταφέρνει να κερδίσει, το θέαμα μέσα στο γήπεδο είναι όχι απλά απαγοητευτικό αλλά αρκετές φορές απαράδεκτο για μια ομάδα που θέλει να είναι πρωταθλήτρια και που έχει δείξει δείγματα γραφής σπουδαίας ομάδας περί τα μέσα προς τέλη του Νοέμβρη.
Στην Ευρώπη σε τέσσερις αγώνες εκτός έδρας, έχουμε κάνει 3 ήττες με μοναδική εξαίρεση την συμπαθέστατη Νόρτζελαντ των αδερφών Ρίχτερ, αλλά και εκεί θα θυμούνται πολλοί πως οι αντεπιθέσεις των Δανών μύριζαν γκολ. Στην Ανόρθωση παρουσιαστήκαμε εντελώς αδιάβαστοι, κάτι η ψυχρολουσία κάτι το πάθος των Κυπρίων, κάτι η...αστοχία για να μην πω κάποια άλλη βαριά λέξη του Κώστα Μήτρογλου είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουσε την είσοδο της ομάδας στο Champions League έπειτα από 11 συνεχόμενες παρουσίες. Για το ματς στην Τουρκία τι να πει κανείς, ο Ολυμπιακός ήταν αγνώριστος στο γήπεδο, άνευρος και δεν πρόβαλε καθόλου αντίσταση στην Γαλατά ενώ στην Ουκρανία, κάτι το τεραίν κάτι η αστοχία του Ντιόγκο εμφάνισε τις προ Λεμονή παιδικές ασθένιες και ήρθε η ήττα από έναν σαφώς κατώτερο αντίπαλο.
Δεν θα ασχοληθώ αναλυτικά με τα ματς στην Ελλάδα, η ίδια εικόνα σχεδόν παντού. Όσα και να ακούγονται περί ελλείψεως στο ρόστερ, όσα και να λέγονται για την ψυχολογία τους τραυματισμούς ή ακόμα και για το γήπεδο, η ουσία είναι μια. Ο Ολυμπιακός ως ομάδα δεν κάνει κάτι για να αλλάξει την αγωνιστική του εικόνα.
Θα μου πείτε βέβαια, τι είναι αυτό που φταίει; Η λάθος τακτική που επιλέγει ο προπονητής; κάποιοι παίκτες που επιλέγουν παιχνίδια και δεν φορτσάρουν στα εκτός έδρας; η ψυχολογία της ομάδας που αλλάζει άρδην μακριά από το Καραΐσκάκη;
Σχετικά με τον Βαλβέρδε, θα πρέπει να πω ότι μέσα στους έξι μήνες που βρίσκεται στην ομάδα, έχει παρουσιάσει θετικό δείγμα γραφής. Προσπαθεί να δώσει τον χαρακτήρα του παιχνιδιού που λατρεύει στην ομάδα, έχει κάνει δίδυμα συνεργασίας παικτών, προσπαθεί να δημιουργήσει αυτοματισμούς στον τρόπο παιχνιδιού κάτι το οποίο βγαίνει πιο εύκολα στα εντός έδρας παιχνίδια μιας και υπάρχει η υποστήριξη και το χειροκρότημα του κόσμου που δίνει ώθηση στην ομάδα. Στα εντός έδρας παιχνίδια, το παιχνίδι της ομάδας ξεκινάει από τα χαφ που μοιράζουν την μπάλα στα άκρα. Δίχως να θέλω να παραστήσω τον προπονητή, θα διαπιστώσω πως υπάρχει ένα σχέδιο, ένα αγωνιστικό πλάνο, ενώ στην πλειοψηφία των εκτός έδρας παιχνιδιών βλέπουμε συνέχεια τον Αντώνη να σουτάρει βολ πλανέ μήπως πάρει την πρώτη μπαλιά ο Κοβάσεβιτς ή ο Ντιογκο ή κάποιος παίκτης από το κέντρο. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν μπορεί μια ομάδα να αναπτύξει παιχνίδι, όχι μόνο δίνει την δυνατότητα στον αντίπαλο να κάνει περισσότερες επιθέσεις αλλά χάνει την αυτοπεποίθηση της και κυρίως τον έλεγχο του αγώνα. Θα μου πείτε βέβαια, εντάξει λογικό δεν είναι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ισχυρή ομάδα όπως είναι η Γαλατά; Το ίδιο σκηνικό όμως είδαμε αγαπητοί μου φίλοι και στο ματς με την Μέταλιστ, την Λάρισα, τον Άρη, ακόμα και στο νικηφόρο ματς με την Ξάνθη, η ίδια εικόνα ήταν...
Όσον αφορά το ρόστερ, σίγουρα υπάρχουν ελλείψεις και σοβαρές μάλιστα.
Ο Ντουντού πρέπει να πλαισιώνεται από ένα γρήγορο αμυντικό χαφ που μπορεί να καλύπτει και τα μετόπισθεν, αλλά να βγάζει και κάθετες μπαλιές. Θέλει δηλαδή δίπλα του έναν παίκτη ποιότητας και όχι παικτάκια της σειράς που διαπρέπουν σε μικρές ομάδες. Ο Πάτσα, όσο φιλότιμος και να είναι, δεν έχει διάρκεια στο παιχνίδι του.
Δεν είναι τυχαίο που στα καλύτερα παιχνίδια που έκανε ο Ολυμπιακός και εννοώ τους αγώνες με Ηρακλή (εκτός), Μπενφίκα (εντός), Πανιώνιο (εντός) ο φορμαρισμένος Πάτσα ήταν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Ενώ στα εκτός έδρας, εξαφανισμένος.
Ο τραυματισμός του Στολτίδη έχει σίγουρα δέσει τα χέρια του Βαλβέρδε που δεν εμπιστεύεται εύκολα νέους παίκτες. Και πως να εμπιστευθεί άλλωστε, άλλα κυβικά έχει ως ομάδα η Μπιλμπάο και η Εσπανιόλ που δεν κάνουν πρωταθλητισμό στην Ισπανία και άλλο ο Ολυμπιακός που μια απώλεια πρωταθλήματος ισοδυναμεί με καταστροφή. Εδώ πέρυσι ο Λεμονής με το περιορισμένο ρόστερ, έδωσε χρόνο συμμετοχής σε παίκτες όπως ο Μενδρινός και ο Κατσικογιάννης και παρά την επιτυχημένη παρουσία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, μόλις παρουσιάστηκε ο κίνδυνος απώλειας του πρωταθλήματος, ο Λεμονής αποχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι βέβαιο πως ο Βαλβέρδε, γνωρίζει πλέον που έχει έρθει, ποιές είναι οι προτεραιότητες και ποιές οι απαιτήσεις. Συνεπώς δεν μπορεί να πάρει εύκολα το ρίσκο να βάλει νέους παίκτες γιατί κινδυνεύει να χάσει πολλά περισσότερα απ' όσα θα κερδίσει.
Τώρα όσον αφορά την νοοτροπία των ποδοσφαιριστών , τους διάφορους ψιθύρους που κυκλοφορούν στη πιάτσα, δηλαδή πως επιλέγουν παιχνίδια ή πως κατεβαίνουν στους αγώνες με ένα αλαζονικό ύφος. η αλήθεια είναι πως και αυτό ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό. Δεν είναι τρελός ο Βαλβέρδε που τους βάζει συνεχώς τις φωνές, πότε για την αυτοσυγγέντρωση που πρέπει να δείχνουν στην προπόνηση, πότε για τα παραπανήσια κιλά που έχουν μερικοί παίκτες και ότι πρέπει να προσέχουν τη διατροφή τους. Σίγουρα η ασφάλεια των βαθμών στο πρωτάθλημα δικαιολογούν εν μέρη μια χαλαρότητα αλλά στην Ευρώπη αυτός ο μύθος καταρρίπτεται. Όπως και δεν θα πρέπει να θεωρούμε σοβαρή μια ομάδα που οι ποδοσφαιριστές της επιλέγουν παιχνίδια.
Τέλος σχετικά με το ρόστερ. Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να διαθέτει 2 ισάξιες ενδεκάδες, σίγουρα όμως οι μεγάλες ομάδες διαθέτουν παίκτες ικανούς να καλύψουν με επάρκεια μια θέση. Κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να κάνει ο συμπαθής Όσκαρ των 2,5εκάτ. ευρώ ως μεταγραφή και ως 1εκάτ. ευρώ ετήσιο συμβόλαιο γιατί δεν είναι Γκαλέτι και ας στοιχίζει τα ίδια με όσα παίρνει με τον ιδρώτα του ο Αργεντινός. Ούτε υπάρχει ένα ισάξιο αμυντικό χαφ με τον Ντουντού που συχνά πυκνά μοιάζει να είναι απελπιστικά μόνος στο χώρο του κέντρου.
Η αίσθηση που αποπνέει όμως από το ρεπορτάζ, είναι πως η διοίκηση προφασιζόμενη τα οικονομικά ανοίγματα του καλοκαιριού, δεν σκοπεύει να δαπανήσει πολλά για να αποκτήσει έναν ενδεκαδάτο ποδοσφαιριστή. Το προφίλ δε που θα πρέπει να διαθέτει είναι είτε φτηνός είτε δανεικός με λογική οψίον αγοράς και κάτοχος κοινοτικού διαβατηρίου. Ατυχώς έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε δανεικό έναν Λεντέσμα και την ατυχία να είναι τραυματίας ο Στολτίδης. Σίγουρα όμως θα πρέπει να κινηθούμε για έναν ποδοσφαιριστή που παίζει στο κέντρο. Ο Λεντέσμα δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να γυρίσει, αφήστε που καταλαμβάνει θέση ξένου ενώ δεν ξέρουμε κατά πόσο θα αντέξει στα συνεχόμενα παιχνίδια ή αν θέλετε στο χαμηλό συμβόλαιο σε σχέση με τα όσα παίρνουν οι συμπατριώτες του και ο Στολτίδαρος είναι πια 32, μπορεί να δώσει ψυχή πάθος και ποιότητα, όχι όμως διάρκεια. Πάνω απ΄όλα όμως νομίζω πως χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, συνήθως πετυχαίνουν οι ομάδες που παίρνουν αποτελέσματα εκτός έδρας, ακόμα και στο χειρότερο τους παιχνίδι, κάνουν 2-3 πράγματα σωστά μέσα στο γήπεδο και παίρνουν το ματσάκι.
Για να δούμε, πόσα από τα παραπάνω ερωτήματα που θέσαμε θα απαντηθούν από την διοίκηση τον προπονητή και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του Θρύλου;
RedArmy
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
