Πρέπει να αποσυρθεί η φανέλα με το νούμερο 11;

Γιατί δεν πρέπει να αποσυρθεί η φανέλα με το νούμερο 11.

Ο Τζόλε είναι τεράστιο κομμάτι της ιστορίας της ομάδας και αυτό θα το καταλάβουμε μετά από 10 χρόνια και βάλε. Από εκεί και πέρα όμως, μέχρι την ανάδειξη του Τζόλε στο σημερινό μέγεθός του, η ιστορία μας ήταν και παραμένει συνυφασμένη με δεκάδες άλλες μυθικές μορφές. Με την ίδια λογική περί Τζόλε, θα έπρεπε να λιθοβοληθεί όποιος φόρεσε την φανέλα του Μουράτη μετά από αυτόν, έτσι για παράδειγμα, για να μην μιλήσω για άλλα ονόματα πριν το '60. Και να σας πω κάτι; Άμα ρωτούσε κάποιος τον Γραμματικόπουλο, που έφυγε πρόσφατα, αν θα ήθελε να αποσυρθεί η φανέλα του, πιστεύω ότι θα απαντούσε πολύ ταπεινά: "Δεν ήταν δικιά μου η φανέλα, η φανέλα ήταν του Θρύλου, και είμαι περήφανος που μετά από μένα την φόρεσαν κι άλλοι παικταράδες και πήγαν το Θρύλο πιο ψηλά".

Η λογική της απόσυρσης της φανέλας, έχει και μια άλλη παράμετρο, μεταφυσική. Στην λογική του καταναλωτισμού, υπάρχεις όσο καταναλώνεις ή πουλάς. Όταν πεθάνεις, παύεις να καταναλώνεις και κάποια στιγμή παύεις και να πουλάς γιατί έρχονται νέα είδωλα - οπότε παύεις να υπάρχεις για το σύστημα.

Για έναν οργανισμό όμως όπως ο Θρύλος, η συλλογική του μνήμη έρχεται να διαψεύσει αυτήν την λογική. Ο Πειραιάς, το Μικρολίμανο, το Φάληρο, είναι στοιχειωμένα από αγαπημένες σκιές, σαν των Αδριανοπουλαίων, του Μουράτη, του Κρητικόπουλου και αναρίθμητων άλλων που συνέβαλαν στην γέννηση και την άνδρωση του θρύλου που ονομάζεται Ολυμπιακός. Μπαίνεις στο λιμάνι του Πειραιά και ο αέρας κουβαλάει το τραγούδι της Μελίνας για τα παιδιά του Πειραιά. Τίποτα δεν χάνεται, και τίποτα δεν λησμονιέται. Ναι, δεν θα υπάρξει νέος Τζόρτζεβιτς, κι ούτε θα μπορέσει κάποιος να πάρει την θέση του στην καρδιά μας. Και λοιπόν; Η αγάπη μας και τρέλα μας για τον Ολυμπιακό μας είναι τόσο μεγάλη, που η καρδιά μας θα έχει πάντα χώρο και για άλλα, νεώτερα αστέρια, που θα βάλουν κι αυτά το λιθαράκι τους.

Οι φανέλες όμως θα συνεχίζουν να εμφανίζονται στο γήπεδο κι όποιος θέλει να είναι αθλητής της ομάδας αυτής, είτε θα ασπάζεται το "Ἄμμες δέ γ’ ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες" είτε πάει στην Μπουντιοσκορ πως στο διάλο λέγεται και κάνει κηρύγματα περί αφιλοχρηματοσύνης μετρώντας πεντακοσάρικα. Ο Ολυμπιακός είναι η φανέλα του Υφαντή, που την φόρεσε ο Σιδέρης, που την φόρεσε ο Αναστόπουλος, που την φόρεσε ο Προτάσοφ, που την φόρεσε ο Αλεξανδρής, που την φοράει σήμερα ο Ντιόγο. Άμα το πάμε έτσι, σε λίγο οι ποδοσφαιριστές μας θα πρέπει να εμφανίζονται με τετραψήφια νούμερα. Γιατί είναι κι ο Μπέμπης, κι ο Ρωσίδης, κι ο Πολυχρονίου, κι οι Αδριανόπουλοι, κι ο Γκαϊτατζής, κι ο Γιούτσος, κι ο Λοσάντα, κι ο Υβ, κι ο Νοβοσέλατς, κι ο Σέστιτς, κι ο Φούνες, κι ο Κελεσίδης, κι ο Ντέταρι, κι ο Λιτότσεφκο, κι ο Καραπιάλης, κι ο Καραταΐδης, κι ο Καρεμπέ, κι ο Τζοβάνι, και η λίστα των ονομάτων δεν σταματάει ποτέ. Ευλογημένος όποιος φόρεσε αυτήν την φανέλα, γιατί πραγματικά κέρδισε την αθανασία.

Εν κατακλείδι: Η φανέλα με το 11 (όπως και κάθε άλλη φανέλα) πρέπει να παραμείνει. Για να την φορέσει ο Σοϊλέδης λ.χ., που από μικρός είχε τον Τζόλε σε αφίσα πάνω από το κρεβάτι του και καταλαβαίνει το βάρος της, να μπαίνει στο γήπεδο με την σκέψη "Ναι ρε γμτο, επιτέλους την φοράω εγώ σήμερα, όπως ο Τζόλε" και να σκοτώνεται να τον ξεπεράσει, ώστε να γραφτεί μια μέρα και το δικό του όνομα πάνω στο φλοιό του τιτάνιου δέντρου που λέγεται Ολυμπιακός.

Άλλωστε, στο "Επιτάφιο" του Θουκιδίδη, παρέχεται το απόλυτο πρότυπο απότισης τιμής:

ἐμοὶ δὲ ἀρκοῦν ἂν ἐδόκει εἶναι ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς

Δηλαδή:

Σὲ μένα ἐν τούτοις θὰ φαινόταν ὅτι εἶναι προτιμότερο, οἱ τιμὲς ποὺ ἀπονέμονται σὲ ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἀναδείχθηκαν γενναῖοι με τὰ ἔργα τους, νὰ ἐκδηλώνονται καὶ αὐτὲς μὲ ἔργα μόνο