Στις γραμμές που θα ακολουθήσουν δε θα διαβάσετε την κριτική του «χαλαζία» για κάποιο παιχνίδι της ομάδας μας. Ούτε θα ασχοληθώ με κάποιο άλλο θέμα της επικαιρότητας. Αυτά μπορούν να γίνουν οποιαδήποτε άλλη μέρα, κάποια άλλη στιγμή. Την σημερινή μέρα, αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε σαν οπαδοί του Ολυμπιακού είνα να τιμήσουμε τη μνήμη ενός ανθρώπου που εδώ και χρόνια δεν βρίσκετε κοντά μας. Ενός ανθρώπου που ταύτισε το όνομά του με την ερυθρόλευκη κερκίδα και έγινε σύμβολο με το πέρασμα των χρόνων.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θα έχετε καταλάβει σε ποιον αναφέρομαι ή δε μικρότεροι διαβάστε για να μάθετε. Να μάθετε για το Βασίλη Δουρίδα, γνωστότερο ως «ΑΤΙΛΙΟ» ο οποίος εδώ και 14 χρόνια δε ζει ανάμεσα μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί με το χώρο του ποδοσφαίρου και να μην γνώριζε την παρουσία του. Ο Βασίλης Δουρίδας συνδίασε το όνομα του με τη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, τον Ολυμπιακό μας και ήταν ο άνθρωπος που με τη θρυλική τρομπέτα του ξεσήκωνε τους οπαδούς, δίνοντας παλμό στην κερκίδα του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής ομάδας. Κάθε φορά που ο Ατίλιο έδινε το σύνθημα τα πάντα σταματούσαν και τα χέρια σηκώνονταν ψηλά. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό «πολεμικό» ήχο για να ακολουθήσουν ύστερα οι οπαδοί με το γνώριμο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» ή το «ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ» ανάλογα με το ποιος αγωνιζόταν.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτόν τον συγκλονιστικό ήχο που δονούσε το στάδιο Καραισκάκη; Ο Ατίλιο ήταν το σύμβολό του και δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει στην σημερινή του μορφή. Κι αυτό γιατί σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1994, έφυγε από τη ζωή από οξύ πνευμονικό οίδημα. Ετσι όλοι μείναμε με το παράπονο, γιατί τον θέλαμε μαζί μας στο σημερινό Καραισκάκη. Ηταν ο «ηγέτης» της ερυθρόλευκης εξέδρας και δεν είχε καμιά σχέση με τους υποτιθέμενους αρχηγούς της σημερινής εποχής.
Οσοι τον ήξεραν και αυτοί που τον ζούσαν από κοντά στην εξέδρα, θα θυμούνται το πόσο σεμνός ήταν ο άνθρωπος με το κόκκινο μπλουζάκι. Μπορεί να είχε την ικανότητα με τη τρομπέτα του να καθοδηγεί τον ερυθρόλευκο κόσμο, αλλά ποτέ δεν το έπαιξε αρχηγός και δεν θέλησε να κάνει τον ηγέτη. Για τον «Ατίλιο» πάνω από όλα ήταν ο Ολυμπιακός και ποτέ του δεν ξεχώρισε τον εαυτό του από την κόκκινη λαοθάλασσα. Ενιωθε ίσος προς ίσος παρά το γεγονός πως τα δικά του πνευμόνια ήταν αυτά που ξεσήκωναν το πλήθος.
Μπορεί η θρυλική του τρομπέτα να έχει σιγήσει, αλλά ο «Ατίλιο» θα ζει για πάντα στις καρδιές μας. Μπορεί από τότε πολλοί να πήραν τρομπέτα στα χέρια τους και να δοκίμασαν να δώσουν πνοή στην ερυθρόλευκη εξέδρα, αλλά όσο και αν προσπάθησαν... «ΑΤΙΛΙΟ» ήταν μόνο ένας.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θα έχετε καταλάβει σε ποιον αναφέρομαι ή δε μικρότεροι διαβάστε για να μάθετε. Να μάθετε για το Βασίλη Δουρίδα, γνωστότερο ως «ΑΤΙΛΙΟ» ο οποίος εδώ και 14 χρόνια δε ζει ανάμεσα μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί με το χώρο του ποδοσφαίρου και να μην γνώριζε την παρουσία του. Ο Βασίλης Δουρίδας συνδίασε το όνομα του με τη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας, τον Ολυμπιακό μας και ήταν ο άνθρωπος που με τη θρυλική τρομπέτα του ξεσήκωνε τους οπαδούς, δίνοντας παλμό στην κερκίδα του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής ομάδας. Κάθε φορά που ο Ατίλιο έδινε το σύνθημα τα πάντα σταματούσαν και τα χέρια σηκώνονταν ψηλά. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό «πολεμικό» ήχο για να ακολουθήσουν ύστερα οι οπαδοί με το γνώριμο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» ή το «ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ» ανάλογα με το ποιος αγωνιζόταν.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτόν τον συγκλονιστικό ήχο που δονούσε το στάδιο Καραισκάκη; Ο Ατίλιο ήταν το σύμβολό του και δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει στην σημερινή του μορφή. Κι αυτό γιατί σαν σήμερα πριν από 14 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1994, έφυγε από τη ζωή από οξύ πνευμονικό οίδημα. Ετσι όλοι μείναμε με το παράπονο, γιατί τον θέλαμε μαζί μας στο σημερινό Καραισκάκη. Ηταν ο «ηγέτης» της ερυθρόλευκης εξέδρας και δεν είχε καμιά σχέση με τους υποτιθέμενους αρχηγούς της σημερινής εποχής.
Οσοι τον ήξεραν και αυτοί που τον ζούσαν από κοντά στην εξέδρα, θα θυμούνται το πόσο σεμνός ήταν ο άνθρωπος με το κόκκινο μπλουζάκι. Μπορεί να είχε την ικανότητα με τη τρομπέτα του να καθοδηγεί τον ερυθρόλευκο κόσμο, αλλά ποτέ δεν το έπαιξε αρχηγός και δεν θέλησε να κάνει τον ηγέτη. Για τον «Ατίλιο» πάνω από όλα ήταν ο Ολυμπιακός και ποτέ του δεν ξεχώρισε τον εαυτό του από την κόκκινη λαοθάλασσα. Ενιωθε ίσος προς ίσος παρά το γεγονός πως τα δικά του πνευμόνια ήταν αυτά που ξεσήκωναν το πλήθος.
Μπορεί η θρυλική του τρομπέτα να έχει σιγήσει, αλλά ο «Ατίλιο» θα ζει για πάντα στις καρδιές μας. Μπορεί από τότε πολλοί να πήραν τρομπέτα στα χέρια τους και να δοκίμασαν να δώσουν πνοή στην ερυθρόλευκη εξέδρα, αλλά όσο και αν προσπάθησαν... «ΑΤΙΛΙΟ» ήταν μόνο ένας.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
