Αυτή την εβδομάδα δε μπορώ να ασχοληθώ με κάποιο άλλο θέμα. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για να τιμήσω την μνήμη των δικών μας ανθρώπων που τόσο άδικα έφυγαν από κοντά μας. Επέτειος σαν κι αυτή που τιμάμε εδώ και 27 χρόνια,μακάρι να μην υπήρχε ποτέ στη ζωή καμιάς ομάδας.Ο θάνατος είναι «βάρβαρη υπόθεση» και κανείς δε μπορεί να συμφιλιωθεί μαζί του. Τι απομένει σ’εμάς; Να ζούμε και να θυμόμαστε με όλες μας τις αισθήσεις αυτούς που «έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι».
Βαθειά χαραγμένο έχουν στη μνήμη τους το τραγικό συμβάν της ΘΥΡΑΣ 7, όλοι όσοι έζησαν λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι και τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ηταν κάτι το τραγικό για όλους. Δεν είναι λίγο πράγμα να χάνονται 21 νέα παιδιά από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα συγκεκριμένα γεγονότα αποτελούν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού αλλά και του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ομως μέχρι και σήμερα οι υπεύθυνοι παραμένουν ατιμώρητοι. Οπως ατιμώρητοι μένουν και όσοι βρίζουν τους νεκρούς της ΘΥΡΑΣ 7.
Κάθε παιχνίδι της ομάδας μας το παρακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι στην εξέδρα,εκκατομύρια στις οθόνες και είκοσι ένας άγγελοι με κόκκινα κασκόλ στα φτερά τους,στον ουρανό. Από εκεί πάνω 27 χρόνια τώρα,γελούν και κλαίνε βλέποντας τον ΘΡΥΛΟ τους. Είναι μαζί με όλους μας,στην ίδια θέση,τη δική τους. Στη ΘΥΡΑ 7.
Εικοσιένα μας παιδιά χαθήκαν απ’τη ΘΥΡΑ 7.
Τα παιδιά αυτά θα μείνουν στην καρδιά
θα μείνουν μέσα μας ,μέσα μας βαθειά.
Στο σπίτι μας,στις σκάλες χαθήκαν τα παιδιά
και από ένα λάθος έγιναν όλα αυτά.
Κανείς δε μπόρεσε να μάθει το γιατί
γιατί το μυστικό το πήρανε μαζί.
Χαρούμενοι ήταν όλοι το απόγευμα αυτό
αλλά η διάθεση μας άλλαξε στο λεπτό.
Κανείς δε ξέρει πως έγινε αυτό
και αυτό θα μείνει αιώνιο μυστικό.
Αθάνατοι,αθάνατοι φωνάζουμε εμείς
και οι νίκες της ομάδας μας θα είναι ο φόρος της τιμής.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
