Τέσσερις λόγοι που δεν παίζουμε καλά!

by Mihas
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Κατ' αρχήν να ρίξω κι εγώ ένα τσιτάτο: πάσχουμε από ευρωπαϊκό ιδεασμό. Ομαδικώς όμως. Και μόνο αυτό το φόρουμ να πιάσουμε, θα δούμε ότι από την στιγμή που έληξε το ματς με την Βέρντερ, βάλαμε χρονόμετρα με αντίστροφη μέτρηση, ανοίχθηκαν τόπικ, γράφτηκαν ποστ επί ποστ, ακόμη και χθες πριν από το ματς με τον Εργοτέλη πάλι για το ματς με την Τσέλσυ συζητούσαμε. Κακά τα ψέμματα, σαν πρωτάρηδες σε τέτοια σκηνικά, όλο με αυτό ασχολούμαστε. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι σιγά - σιγά, εφόσον η φετινή χρονιά δεν αποδειχθεί πυροτέχνημα, ο σχετικός πανικός σταδιακά θα συμμαζευτεί.

Μέσα λοιπόν στο κλίμα του ευρωπαϊκού ιδεασμού έχουμε μια ομάδα η οποία είναι ριζικά αλλαγμένη σε όλα τα επίπεδα. Από πλευράς εμψύχου δυναμικού έως αγωνιστικής φιλοσοφίας. Μια ομάδα που βρίσκεται στους 16 του ΤσουΛί μάλλον κατά τύχη, υπό την έννοια ότι πέτυχε έναν στόχο που είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχε για φέτος. Συνεχίζω να πιστεύω ότι όταν είσαι ελληνική ομάδα σε όμιλο με ομάδες από Ισπανία, Γερμανία και Ιταλία, δεν δικαιούσαι να ελπίζεις σε τίποτα παραπάνω από την τιμητική 4η θέση. Θα μου πείτε βέβαια ότι οι αγώνες έδειξαν άλλα πράγματα, και η Λάτσιο ιδίως ήταν εμετική. Συμφωνώ. Δεν αναιρούν όμως όλα αυτά τις τεράστιες διαφορές στα πρωταθλήματα από όπου κάθε μια ομάδα προέρχεται. Από εκεί λοιπόν που ο αντικειμενικός στόχος ήταν να μην γίνουμε ρεντίκολο (once more) βρεθήκαμε να ισοβαθμούμε στην πρώτη θέση με την Ρεάλ!!!

Η ομάδα λοιπόν, όχι ως σύλλογος αλλά ως σύνολο ανθρώπων, βρέθηκε σε μια παρανοϊκή κατάσταση: Ενώ καλά - καλά δεν είχε μάθει να χειρίζεται την νέα αγωνιστική μανιέρα της, αυτή η μανιέρα να έχει επιβραβευθεί με 2 διπλά εκτός έδρας και πρόσκριση στους 16... Συγγνώμη παιδιά, αλλά αν είμαι παντρεμένος με μια εξηντάρα φακλάνα (γιατί αυτό είναι το ελληνικό πρωτάθλημα) και έχω εξωσυζυγική σχέση με εικοσάχρονο μελανούρι, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα κάνω 5 φορές σεξ με αεροπλανικά κόλπα και 16 εγγυημένους οργασμούς στην σύζυγο...

Γιατί λοιπόν παίζουμε χάλια στην Ελλάδα; 1ος λόγος: το μυαλό όλων είναι αλλού, με την διαφορά ότι εμείς ως οπαδοί δεν έχουμε καμία υποχρέωση να ανεχόμαστε εμφανίσεις αλά Καλαμαριά, Λάρισα, Εργοτέλη κ.λπ. Ο προπονητής και ο Τ.Δ. θα πρέπει να εξηγήσουν στους παικταράδες μας, που το ξέρουν κι ίδιοι αλλά ακόμη δεν έχουν όλοι τους μπει στο κόλπο, ότι άμα μας πάρει χαμπάρι η σύζυγος, την βάψαμε.

Η μανιέρα βέβαια αυτή που μας έβγαλε ...το μελανούρι, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη σύζυγο. Το σύστημα την συμπαγούς άμυνας στο μισό γήπεδο και της εξαπόλυσης θανατηφόρων αιφνιδιασμών ή η εκμετάλλευση της εκτελεστικής δυνατότητας του Ντάρκο σε σετ επιθέσεις, στην Ευρώπη είναι ό,τι πρέπει, στην Ελλάδα όμως είναι ό,τι δεν πρέπει, ακριβώς γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν παραφρόνησαν να ορμάνε επάνω μας ωσάν τους καμικάζε. Γιατί λοιπόν παίζουμε χάλια στην Ελλάδα; 2ος λόγος: άλλο Ευρώπη άλλο Νευροκόπι γλυκέ μου Τάκη. Έπρεπε ο παίκτης τύπου Μπελούτσι να υπήρχε από το καλοκαίρι, και να εγγραφεί και σχέδιο Β στον σκληρό της ομάδας.

Και βέβαια ακόμη και με αυτήν την λογική, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εν τέλει αφού κι ο Εργοτέλης ανοίχθηκε και μας πίεσε, και τόσοι άλλοι, τί έγινε με την μανιέρα; Μα αυτή η μανιέρα χρειάζεται ποδοσφαιριστές με το μαχαίρι στα δόντια έτοιμοι για ρεσάλτο, κι όχι περιφερόμενες φανέλες με το μυαλό στις Λόντρες. Γιατί λοιπόν παίζουμε χάλια στην Ελλάδα; 3ος λόγος: Με τα μυαλά στα ευρωπαϊκά ματς, ούτε το σύστημα που μέχρι τώρα αποδείχθηκε σωτήριο μπορεί να λειτουργήσει.

Θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν μια ακόμη παράμετρος. Για μια σειρά χιλιοτραγουδισμένους λόγους, για μεγάλο χρονικό διάστημα ήμασταν Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείον Πειραιώς "Ολυμπιακός" Το μικρό και ευέλικτο ρόστερ ξαφνικά έγινε ισχνό και διόλου ευέλικτο, με τραυματισμούς καίριων ποδοσφαιρικών μονάδων και αποθεραπείες με τρόπο που θύμιζε τις περιπέτειες του Φρανκεστάιν Τζούνιορ. Η όποια συνοχή της ομάδας πήγε περίπατο, οι πυλώνες ανάπτυξης της ομάδας αποδείχθηκαν ευπαθείς και ο φόβος τραυματισμού, από τρόμος στο δρόμο με τους γιατρούς μεταβλήθηκε σε αγωνία μην χάσουμε τα ευρωπαϊκά ματς. Γιατί λοιπόν παίζουμε χάλια στην Ελλάδα; 4ος λόγος: Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος, που ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά, το παχνί δεν του 'κανε, ήθελε αρχοντιά...

Και κάτι ακόμη: έχω την αίσθηση ότι στην προσπάθειά μας να στηρίξουμε το όλο νέο εγχείρημα και ιδίως τον Λεμονή, όποιος προσπαθεί να κάνει κριτική, προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και να διαχωρίσει την θέση του από μπάμιες, νικωλακόπουλους και λοιπά ερπετά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό: καλό είναι να προσπαθούμε να είμαστε ποιοτικοί. Κακό είναι όμως το αντίστροφο, η εμετική προπαγάνδα να δημιουργεί εξαρτημένα αντανακλαστικά άρνησης σε κάθε καλόπιστη κριτική. Θέλω να ελπίζω ότι αυτό δεν έχει δώσει δικαιώματα ναρκισσισμού σε κάποιους, διότι υπάρχει η φοβερή κραυγή "Όλοι Ρέντη" κι ο Θεός να φυλάει, που έχει και μπόλικη δουλειά να ασχολείται με κάτι λαλάκες που, ενώ χαλάει ο κόσμος, τραβάνε στα απάτητα βουνά της πατρίδας μας και μετά ζητάνε βοήθεια να τους σώσουν, αντί να κάτσουν εκεί και να γίνουν κασάτα.

Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι έχουμε μπροστά μας ένα βρέφος που μπορεί να είπε νωρίς την πρώτη του λεξούλα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οσονούπω θα αρχίσει να απαγγέλλει Σεφέρη. Παιδικές ασθένειες είναι αυτές, ενός πρωτοφανούς εγχειρήματος στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά: η εισαγωγή υγιούς ποδοσφαιρικής λογικής και μάλιστα στον Ολυμπιακό. Όλοι εκπαιδεύονται, και εμείς οι οπαδοί το ίδιο. Παρόλα αυτά, και επειδή βρισκόμαστε μέσα σε όλους τους στόχους, καλό είναι να γίνει αντιληπτό σε παίκτες και τεχνική ηγεσία (κυρίως όμως στους πρώτους) ότι χωρίς καλή μπάλα, δεν πάνε πουθενά. "Επαγγελματικές νίκες", "έπαιξε όσο έπρεπε", και λοιπά φωλομεγλυφάτα δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν θέση στο λιμάνι.