Πριν από το όποιο σχόλιο για το παιχνίδι αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου σε όλα τα παιδιά του Ολυμπιακού που φέτος μας ταξίδεψαν εκεί που δεν είχαμε ξαναβρεθεί και μας έκαναν να νιώσουμε αισθήματα που τα είχαμε ξεχάσει.Δεν πιστεύουμε ότι έχουν νόημα οι ιδιαίτερες αναλύσεις για το πώς έγινε το 3-0. Χάσαμε καθαρά από μια ομάδα πιο τεχνική, πιο γρήγορη, πιο δυνατή, πιο ανθεκτική από την δική μας. Μια ομάδα 10 φορές ακριβότερη που εκπροσωπεί μια χώρα σοβαρή και όχι το μπουρδέλο στο οποίο κατοικούμε εμείς και μας ανάγκασε να τρέχουμε από γειτονιά σε γειτονιά ανάλογα με τις διακοπές του ρεύματος για να δούμε το παιχνίδι.
Κατατρεγμένοι από την ατυχία με τους τραυματισμούς βασικών παικτών και με 3-4 παίκτες να «τρέχουν» στις τελευταίες προπονήσεις ώστε να είναι «οριακά έτοιμοι» δεν μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από μια κατάθεση ψυχής. Στην κερκίδα έγινε και με το παραπάνω, μέσα στο γήπεδο ίσως λίγο λιγότερο αλλά όπως και να'ναι δεν έφτανε.
Η λύπη μας από το γρήγορο 3-0 κάπου μεταμορφώθηκε σε χαρμολύπη όταν είδαμε τον αρχηγό που είναι πια στη δύση της καριέρας του να δίνει τη θέση, του ηγέτη, σε έναν Αργεντίνο διάολο που η ατυχία μόνο του στέρησε την ευκαιρία να προσφέρει έστω και το ελάχιστο δώρο στους οπαδούς του Θρύλου. Ένα γκολ…
ΠΑΙΔΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΑ!
ΥΓ :Αναλύσεις για τα κάπως φτηνά γκολ που δεχτήκαμε, για το αν έπρεπε να μπει πιο γρήγορα ο Μπελούτσι , για το …«σύστημα», θα αφήσουμε να τις κάνει ο συρφετός που ανακουφίστηκε σήμερα από τον αποκλεισμό. Η «τέταρτη εξουσία» του …μπουρδέλου που λέγαμε.
Γιώργος Παπαδάκος
Eddie Johnson
